START TO STOP แค่คุณคนเดิม

แค่คุณ : EP10

Ink’s part

เพียงแค่พี่ปืนปิดประตูสนิทขาของฉันก็อ่อนแรงลงทันที ทรุดตัวลงไปนั่งอยู่ที่พื้น ก้มหน้าลงปล่อยให้หยดน้ำตาไหลร่วงลงมา ทำใจมาเป็นเดือน ๆ คิดว่าจะเข้มแข็งมากพอในเวลาที่เขาจากไป แต่ก็ไม่เลย… หัวใจบอบช้ำที่เราต้องแยกทางกัน

ฉันโหยหาความรัก ความอบอุ่นมาตลอด จนได้มาเจอกับเขา ฉันคิดว่าเขาจะเติมเต็มให้ฉันได้ถึงได้ตอบตกลงคบกับเขาในวันนั้น แต่เมื่อเวลาผ่านไป… เขายิ่งแสดงให้ฉันเห็นว่าเขาไม่ใช่ใครคนนั้น… คนที่ฉันต้องการ เวลาแค่ 6-7 เดือนก็ต้องจบลงเสียแล้ว

แต่เอาน่า… ดีกว่ายื้อกันนานกว่านี้

ถึงจะปลอบใจตัวเอง แต่ฉันก็ไม่ได้คลายความเจ็บในหัวใจของตัวเองเลย มันบีบรัดแปลก ๆ ราวกับว่าถูกกำไว้แน่นจนมันกำลังจะสลายลงไม่เหลือชิ้นดี

Rrrr

เสียงเรียกเข้าดังขึ้นมา ฉันไม่ได้ลุกหาโทรศัพท์มือถือ แต่กลับลุกไปที่ประตู คิดว่าคนที่เพิ่งออกไปจะกลับเข้ามาหา คิดว่าเขาโทรให้ฉันเปิดประตูให้ แต่ว่างเปล่า… พื้นที่หน้าห้องนั้นว่างเปล่า ไม่มีเขามายืนอยู่อย่างที่ฉันวาดฝันเอาไว้

ก็แหงแหละ เขาจะกลับมาทำไม เขาต้องการเลิกอยู่แล้ว เขาจะมายืนอยู่ตรงนี้อีกทำไม

คำที่เขาพูดกับเพื่อนว่าอยากเลิกกับฉันยังคงดังก้องอยู่ในหู ฉันปิดประตูห้องเหมือนเดิมแล้วทรุดตัวนั่งลงพิงประตูห้องไว้ ยกมือขึ้นปิดใบหน้า ปล่อยน้ำตาออกมาอย่างกับเขื่อนแตก ร้องไห้จนตัวโยนในขณะที่โทรศัพท์มือถือยังคงดังไม่หยุด

ฉันนั่งอยู่แบบนั้นจนแสงสว่างในห้องเริ่มหายไป ความมืดจากด้านนอกส่งผลให้ห้องฉันมืดไปด้วย นานหลายชั่วโมงที่เอาแต่ร้องไห้ แขนเริ่มอ่อนแรง… ฉันค่อย ๆ เอนตัวลงนอนกับพื้น ปิดเปลือกตาของตัวเองลง

แต่ยังไม่ทันได้หลับสนิท เสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้นมาเสียก่อน ฉันจึงค่อย ๆ ดันตัวขึ้นมานั่ง ยกแขนขึ้นเอื้อมเปิดประตู

“อิงค์! แกเป็นไงบ้างเนี่ย” ขวัญเอ่ยเรียกชื่อฉันอย่างตกใจแล้วย่อตัวลงนั่งตรงหน้าฉัน ส่วนแหวนแทรกตัวเดินเข้ามาเปิดไฟห้องให้สว่างขึ้น

“บอกเลิกพี่ปืนแล้วใช่ไหม” แหวนเอ่ยถามขณะที่กำลังย่อตัวลงนั่งข้าง ๆ ฉัน

ฉันพยักหน้าให้เป็นคำตอบ เพื่อนฉันทั้งสองคนจึงเข้ามากอดเอาไว้ เมื่อวานแหวนและขวัญก็ไปที่งานด้วย เลยได้เห็นและได้ยินทั้งหมด

“คนมันจะไปอะ บอกเลิกแบบนี้ยิ่งเข้าทาง แต่ก็อย่างว่า ยิ่งยื้อเอาไว้ยิ่งเจ็บ” ขวัญลูบแผ่นหลังของฉันแล้วเอ่ยออกมา

“จริง แกยื้อมาสองสามเดือนแล้ว ถึงเวลาที่ต้องปล่อยแล้ว เสียใจให้เต็มที่แล้วเริ่มต้นใหม่นะอิงค์” ต่อด้วยเสียงของแหวน

ก็อย่างที่แหวนพูด ฉันยื้อมานานแล้ว ฉันรู้สึกว่าพี่ปืนไม่ได้อยากมีฉันอยู่ในชีวิตมาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ก่อนที่จะไปคาเฟ่ที่นครนายกนั่นอีก แต่วันนั้นคือยิ่งยืนยันว่าสิ่งที่ฉันรู้สึกน่ะถูกต้องแล้ว เขาไม่ได้สนใจไม่ได้ใส่ใจฉันเลยสักนิด ฉันพยายามทำตัวนิ่ง ๆ เงียบ ๆ ให้เขารู้สึกและปรับปรุงขึ้นมา แต่ก็เปล่าประโยชน์เพราะเขาก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม

จนมาเมื่อวานที่ฉันได้ยินแบบนั้น ฉันถึงตัดสินใจแน่นอนว่าเลิก ให้คนที่เขาไม่ได้รักเราเดินออกจากชีวิตของเราไปเถอะ มันก็เจ็บแหละ แต่ฉันว่าคงไม่เจ็บนานเท่ายื้อเขาเอาไว้

เพื่อนนั่งปลอบฉันอยู่สักพัก ฉันก็เริ่มรู้สึกดีขึ้นบ้างแล้ว อีกอย่างคือน้ำตาจะไม่มีให้ไหลแล้ว ฉันจึงค่อย ๆ ดันตัวขึ้น เดินเข้าไปล้างล้างหน้าล้างตา อาบน้ำให้ร่างกายสดชื่นขึ้น กลับออกมาก็เห็นเพื่อนรักกำลังทำอาหารกันอยู่

“กินได้ปะเนี่ย” ฉันแซวขึ้นมา ปกติแหวนและขวัญทำอาหารไม่เป็น แต่นี่คงจะกลัวฉันอดถึงได้ทำให้กิน

“กินได้ดิ กะแค่ไข่เจียวกับหมูทอด ทำไมจะทำไม่ได้” ขวัญหันมายักคิ้วให้แล้วจับหมูที่หมักโยนใส่กระทะ

“ขวัญแกเบา ๆ ดิวะ น้ำมันโดนแขนฉันปะเนี่ย” แหวนบ่นแล้วรีบลูบแขนตัวเอง

“ไม่โดนหรอกน่า อะแกกลับหมูซิ ฉันไม่กล้า” ขวัญยื่นตะหลิวไปให้ แหวนกลอกตาไปมาแล้วจัดการทอดให้เอง

ฉันเห็นสองคนนี้แทบจะตีกันขณะที่ทำอาหารแล้วก็หัวเราะออกมา พวกเรานั่งกินข้าวกัน พูดคุยกันจนอาหารหมด พวกเพื่อนฉันถึงจะเดินทางกลับกัน

“แกอยู่ได้แน่นะ” ขวัญถามขึ้นมา

“ยอมรับว่าเดี๋ยวก็คงร้องไห้ แต่พวกแกไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนฉันแล้ว ฉันอยากเข้มแข็งให้ได้ด้วยตัวเอง”

“โอเค แต่ถ้าไม่ไหวก็โทรหาได้เลยนะ ฉันอยู่ใกล้ ๆ แกแค่นี้จะรีบมาหาเลย” แหวนตอบกลับแล้วเดินเข้ามากอดคอฉันไว้ ก่อนจะพูดต่อ “อิงค์คนเดิมสดใสมาก กลับมาเป็นคนนั้นไว ๆ นะ”

“ถ้ากลับมาสดใสได้เมื่อไหร่ ฉันจะพาไปคาเฟ่ทุกอาทิตย์เลย” ขวัญพูดแบบยิ้ม ๆ

“ฮ่า ๆ โอเค แกกลับเถอะ”

พอพวกเพื่อนฉันเดินออกไป ความเงียบก็เข้ามาครอบงำทันที เมื่อก่อนอยู่กับพี่ปืน ก็มีบ้างที่ห้องเงียบเพราะเขาออกไปดื่มกับเพื่อน ฉันก็ไม่อยากหลอกตัวเองนะว่าเขาแค่ไปดื่ม แต่ฉันก็ต้องทำ… ทำเพื่อให้ความเศร้าได้คลายลง

หัวถึงหมอนอยากจะหลับได้ทันทีเหมือนเมื่อก่อน แต่คืนนี้นอนนับแกะจะเป็นพันตัวอยู่แล้ว ดวงตาของฉันยังไม่ปิดลงเลย กว่าจะหลับได้ก็เกือบจะเช้าอยู่แล้ว

โชคดีที่วันจันทร์ฉันเรียนบ่ายโมง ถ้าเรียนเช้าฉันต้องโดดแน่ ๆ เพราะกว่าจะตื่นก็ปาไปเก้าโมงครึ่งแล้ว ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ออกมาที่คอนโดของพี่ปืน เข้ามาในห้องของเขาก็รู้สึกเย็น ๆ ฉันชะงักขาในทันที คิดว่าเขาต้องนอนอยู่แน่ ๆ แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่าเขาชอบลืมปิดแอร์ ก็เลยค่อย ๆ ย่องเข้าไปในห้องนอน

เป็นอย่างที่ฉันคิดจริง ๆ เขาลืมปิดแอร์ ในห้องนอนนั้นว่างเปล่าไร้เงาของเจ้าของห้อง ฉันเลยรีบเก็บเสื้อผ้าของตัวเองออกไปให้หมด ไม่เหลือไว้เลยสักชิ้นเดียว เดินมาหยุดยืนที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เห็นรูปคู่ของเรายังคงตั้งอยู่ แค่นี้ฉันก็หลุดยิ้มออกมา ฉันสะบัดหน้าไล่ความคิดหลอกตัวเองแล้วจัดการเก็บกระปุกครีมต่าง ๆ ใส่กระเป๋า แล้วรีบออกจากห้องของพี่ปืนตรงมาที่มหา’ลัย