เจ้าที่แรง

ตอนที่ 2

“นั่นรถพี่จะเดินไปดีๆ หรือให้พี่จับมือพาไป” นี่ไม่ใช่คำขอแต่เป็นการเสนอให้เลือกจากหากว่าจะขึ้นรถเขาดีๆ หรือจะถูกลากขึ้นรถแทนแล้วเป็นข่าวตั้งแต่ยังไม่ทำงาน

“ไม่ต้องจับมือเฌอเดินเองได้ขอบคุณค่ะ”

“ถ้าเฌอชอบเอาไปขับได้นะที่บ้านพี่มีหลายคัน”

“เกรงใจค่ะ เฌอได้ข่าวว่าบอสโสดเหรอคะ?” พูดแล้วอยากจะตบปากด้วยเองจริงๆที่ถามเรื่องนี้ออกไปทั้งที่เขาน่ะคือคาสโนว่าตัวพ่อที่พี่พายุเตือนให้ระวังเลยนะ

“ตอนนี้โสดแต่หลังจากนี้คงจะไม่แล้ว” ก็รอเธอไงทำไมไม่รู้สักทีว่าเขารักนะ

“แสดงว่าเจอคนชอบแล้วใช่ไหมคะ?”

“ความจริงคือพี่รักเขามานานแล้วแหละแต่เขาไม่เคยรู้” ถ้าเธออ่านแววตาคู่นี้ออกคงจะรู้ว่าหมายถึงใคร

เวลาผ่านไปไม่นานก็ถึงคอนโด เธอไม่ได้เชิญเขาขึ้นห้องแต่ว่าเขาเดินตามมาเองก่อนจะเข้าห้องน้ำเพื่อใช้เป็นข้ออ้างในครั้งนี้ ห้องโทนสีขาวสะอาดตาเฟอร์นิเจอร์ค่อนข้างน้อยแต่ที่เยอะเลยคือตุ๊กตาในห้องนอนนี่แหละสงสัยจะชอบนอนกอดน่าดู

“บอสคะกาแฟได้แล้วนะ”

กาแฟฝีมือของเธอคงจะอร่อยน่าดูเลย เพียงแต่คิดว่าจะได้นอนบนเตียงนี้แทนตุ๊กตาแล้วให้เฌอนอนกอดมันต้องอบอุ่นซะจนไม่อยากจะออกไปไหนแน่ๆเลย แต่เด็กดื้อของเขามีคนรักรึยังวะหน้าตาจัดว่าดีขนาดนี้

ถ้าเธอมีเจ้าของแล้วเขาก็จะแย่ง!

“อยู่คนเดียวเหรอ?” อันนี้อยากรู้มาก

“จะให้อยู่กับใครละถ้าไม่อยู่คนเดียว” แฟนก็ไม่มี เพื่อนก็น้อยเข้าไปอีก ส่วนพี่พายุอยู่กับแฟนอีกคอนโดที่ใหญ่กว่านี้เยอะ

“งั้นคืนนี้ไปดื่มด้วยกันไหม พี่อยากจะเลี้ยงต้อนรับเฌอบ้าง” ถึงไม่ไปก็จะบังคับจนได้แหละ คนอย่างเขาไม่มีอะไรที่อยากได้แล้วไม่ได้หรอก

“จะดีเหรอคะ พรุ่งนี้เฌอเริ่มทำงานวันแรกนะ” เป็นผู้ช่วยฝึกหัดยังไม่มีประสบการณ์อะไรมากมายเลย แถมบอสสิงห์คือคนที่ใครๆก็ว่าดุแถมยังร้ายกาจมาก ทุกคนเตือนเธอว่าเขาน่ะอันตรายทั้งการกระทำ คำพูดและจุดซ่อนเร้น

“พี่เป็นเจ้านายยังไม่ว่าอะไรเลยสักคำ ลองใครมันว่าเฌอสิได้เจอดีแน่!” ตอนนี้เธอเป็นคนของเขาใครห้ามแตะต้องแม้แต่นิดเดียวเพราะเขาจะเล่นงานมันให้ยับเลย

“งั้นก็ได้ค่ะ”

“แบบนี้สิน่ารัก”

ดูเป็นคนเอาแต่ใจจริงๆด้วยเพราะแค่เธอตกลงใบหน้าที่ทำท่าเหมือนจะหาเรื่องก็มีรอยยิ้มกว้างขึ้นมาทันที

บอสสิงห์เป็นคนแบบที่คนอื่นว่าจริงไหมนะ ทำไมถึงรู้สึกว่ามีบางอย่างที่หลายคนไม่เคยเห็นหลบซ่อนอยู่ในตัวเขา แต่อีกไม่นานก็คงจะรู้เพราะครึ่งปีที่ทำงานด้วยกันจะบอกได้ดี

อยู่ๆก็รู้สึกว่าถูกเขามองตลอดเวลา!

“ไปเรียนต่อที่ไหนมา?” อยากรู้ว่าไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหนทำไมเขาตามหาเท่าไรก็ไม่เคยเจอ

“ซิดนีย์ ออสเตรเลียค่ะ ตอนแรกว่าจะอยู่นานกว่านี้แต่ว่าพ่อโทรตามเลยต้องรีบกลับมา” พ่อบอกให้รีบกลับมาช่วยงานได้แล้ว ส่วนพี่พายุก็บ่นคิดถึงมากเพราะว่าไม่ได้เจอกันนาน

“บอสคะเฌอมีเรื่องจะถามแต่มันผ่านมานานแล้วนะ”

“ว่ามาสิ ถ้าบอกได้พี่ก็จะบอก”

“เมื่อห้าปีที่แล้วทะเลาะอะไรกับพี่พายุเหรอคะถึงต้องทำขนาดนั้น” อุบัติเหตุรถคว่ำจนเกือบเอาตัวไม่รอดส่วนพี่ชายก็เกือบจะพิการ เธอไม่รู้ว่าทะเลาะอะไรกันรึเปล่าเพราะในคืนนั้นไปเที่ยวกับพี่พายุก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรเลย จนกระทั่งขับรถกลับถึงรู้ว่ามีคนขับรถตามมาด้วยความเร็วสูง ก่อนจะที่พี่ชายจะหักหลบแล้วคุมรถไม่อยู่ไถลตกถนนพลิกคว่ำ

“ยังโกรธพี่เรื่องนี้อยู่เหรอ?” เรื่องนี้มันเป็นความผิดของเขาเองที่ขาดสติทำให้เป็นแบบนั้น แต่เขาก็รู้สึกผิดนะที่ทำให้เธอต้องเจ็บตัวแล้วหนีกันไปไกลมากถึงอีกซีกโลก

“แค่อยากรู้ค่ะตอนนี้ไม่โกรธแล้ว” ถึงจะไม่เคยได้รับคำขอโทษมาเลยสักครั้งแต่เธอหายโกรธไปนานแล้ว เธอทำความเข้าใจใหม่ว่าบอสสิงห์กับพี่พายุอาจจะมีเรื่องกันมาก่อน

“พี่เข้าใจผิดคิดว่ามันยุ่งกับเด็กของพี่น่ะ” เขาเห็นไอ้พายุเป็นผู้ชายคนอื่นเพราะเมามากแต่จำเฌอได้แม่นเลยละ ความหวงผสมเข้ากับความใจร้อนจนเกิดเรื่องฉิบหายขึ้นมา แล้วคนเหี้ยที่สุดก็คงไม่ใช่ใครเลยนอกจากเขาคนเดียว

“ใช่ผู้หญิงที่พี่บอกว่ารักรึเปล่าคะ?” เขาน่าจะเป็นคนรักแรงและหึงโหดแน่นอนเลย

“พี่รักเขามากจนยอมให้ใครมาแย่งไม่ได้ เฌอจำไว้นะว่าอะไรที่เป็นของพี่ใครก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้องไม่งั้นมันได้ฉิบหายกว่าที่คิดไว้แน่” เธอไงคนของเขา แล้วถ้าใครมันกล้ามายุ่งก็เตรียมตัวได้เลยเพราะไม่มีทางหรอกที่จะปล่อยให้มันลอยนวล

“ทำไมมองหน้าเฌอแบบนั้นละคะ?” เขาน่ากลัวมากเลย แววตาที่มองก็เหมือนจะฆ่ากันให้ตายทั้งเป็นตรงนี้

“เพราะตอนนี้เฌอเป็นคนของพี่ไง ทำแค่งานอย่าริอาจหาแฟนเด็ดขาดเข้าใจใช่ไหม?”

เธอไปเขียนใบลาออกตอนนี้จะทันไหม บอสสิงห์ทำหน้าดุขนาดนี้ถึงจะยิ้มให้ก็ยังดูร้ายมากอยู่ดี เขาวางแก้วกาแฟลงแล้วจับมือเธอแทนก่อนที่จะทำให้สิ่งที่หัวใจเหมือนจะหยุดเต้น

จูบกลางฝ่ามือนี่หมายความว่าไงห่ะ!

“ไม่อยากรู้เหรอว่าคนที่พี่รักมากคือใคร?” ถึงเธอไม่อยากรู้แต่เขาอยากบอก เขาเสียเวลามาหลายปีเกินไปแล้วโดยที่ไม่สามารถแตะต้องเธอได้เลย สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือนอนหลับฝันถึงแค่นั้นเอง แล้วตอนนี้เธอยู่ตรงหน้าจะต้องรออะไรอีกละ

“เอ่อ…บอสสิงห์คือว่า…” แววตาดุดันคู่นี้จ้องมองเหมือนสั่งหยุดพูดแล้วฟังเขาแทนงั้นแหละ

“พี่รักเฌอคนเดียวมาเจ็ดปีกว่าแล้วไม่เคยจะมีใครมาแทนที่ได้เลย รู้ไหมว่าห้าปีที่เฌอหายไปคนจะตายมันคือพี่นะ คิดถึงมากแต่ทำอะไรไม่ได้ ตามหาเท่าไรก็ไม่เจอ พี่ไม่อยากจะรออีกแล้ว” นัยน์ตากลมโตขยายขึ้นเล็กน้อยปากสวยได้รูปเผยอออกด้วยความตกใจในสิ่งที่ได้รู้แล้วก็ไม่สามารถจะห้ามใจได้

เขาขยับมาใกล้ทำไม?

เพียงสัมผัสลมหายใจอุ่นที่กระทบแก้มปลายจมูกโด่งแตะเข้าที่แก้มนุ่มสูดกลิ่นหอม เพียงไม่นานก็ริมฝีปากเคลื่อนที่มาประกบบดเบียดและดูดเม้มริมฝีปากบางที่เคลือบด้วยลิปสติกสีพีชอ่อน ลิ้นอุ่นชื้นไล่เลียอย่างเชื่องช้าตั้งใจเลาะเล็มเก็บเกี่ยวรสจูบนี้ให้ได้นานเท่าที่จะนานได้

ฝ่ามือเลื่อนมาจับเอวบางดึงเข้ามาชิดใกล้ ก่อนฝ่ามือจะลูบแผ่นหลังที่มีเสื้อกั้นกลางเอาไว้ เขาสบตาคู่สวยเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ก่อนที่เธอจะผละตัวออกห่างมือใหญ่โอบกอดรัดแน่นมากขึ้นแล้วจูบอีกครั้งอย่างตั้งใจ

แค่นี้มันไม่พอสำหรับเขาเลย

“จำไว้นะว่าเฌอเป็นของพี่แล้ว” เขากระซิบชิดริมฝีปากแล้วยิ้มกว้างให้มือยังคงกอดเธอไม่ปล่อย

“บอสทำบ้าอะไรเนี่ย!?” หน้าร้อนผาวไปหมดและไม่กล้าแม้แต่จะสบตาด้วยซ้ำ แล้วที่สำคัญคือเขายังไม่ยอมปล่อยมือออกจากตัวเธอสักที

“ทำในสิ่งที่ควรทำตั้งนานแล้วไง” นี่ไม่เชื่อเหรอว่าเขารักเธอจริงๆถึงมองกันด้วยแววตาแบบนี้

“เลว!” ไม่น่าให้เขาเข้ามาใกล้ชิดขนาดนี้เลย เธอมันโง่แบบไม่มีที่ติจริงๆ ทุกคนก็เตือนมาตั้งเยอะว่าเขาน่ะร้ายกาจมากขนาดไหนยังไม่จำอีก

“แค่จูบยังเลว ถ้าพี่ทำมากกว่านี้ไม่ด่าพี่ชั่วช้าเลยละ!” เขาไม่คิดแค่จูบด้วยซ้ำนะเพราะในใจมันร่ำร้องให้ทำในสิ่งที่ต้องการ ความรู้สึกทุกอย่างมันชัดเจนเกินกว่าจะห้ามตัวเองได้!

คืนนี้ยังไงซะเฌอก็ไม่รอดมือเขาแน่นอน ต่อให้เธอยังไม่รักกันขอแค่มีพันธะทางร่างกายผูกมัดกันไว้คงดีไม่น้อย แต่มันคงจะแย่หน่อยที่เขาจะหวงเธอจนประสาทกินแน่

“ปล่อยเฌอเลยนะ แล้วคืนนี้ยกเลิก!”

“พี่จองโต๊ะแล้วยกเลิกไม่ได้หรอก คืนนี้เฌอก็ต้องไปด้วย อย่าให้พี่ต้องบังคับเลยนะ”

“ทำไมเป็นคนแบบนี้เนี่ย!”

“อีกเดี๋ยวเฌอจะรู้จักพี่มากกว่านี้อีก” ก็คนมันเหี้ยจะให้ทำดีได้ไงเล่า โดยเฉพาะกับผู้หญิงที่ต้องใช้ความอดทนรอนานมาหลายปีเพื่อจะได้ใกล้ชิดได้บอกความในใจที่มันอัดแน่นอยู่

“ไม่อยากจะรู้จักสักนิด ปล่อย!” พอได้กอดแล้วไม่ยอมปล่อย แล้วดูทำหน้าได้ยียวนกวนประสาทอีกด้วย เธอยกมือจะตบแต่เขากลับซบหน้าลงที่หน้าอกเธอซะงั้น

“รู้ไหมว่าพี่คิดถึงมากนะ” จะตบจะตีก็เชิญเลยแต่เขาจะกอดเธอแบบนี้แหละ

“แล้วทำไมไม่ติดต่อไปหาเฌอละ?” เธออยู่ที่ออสเตรเลียกับแม่แท้ๆ ส่วนที่นี่คือแม่ที่เลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก ตอนนั้นพ่อมีปัญหาทางธุรกิจแล้วเธอก็เหนื่อยหน่ายกับใครบางคนด้วย

“พี่ตามหาเฌอไม่เจอเลย ตอนแรกไอ้พายุมันบอกว่าอยู่อเมริกาพี่ก็ตามหาแทบทุกรัฐแทบทุกมหาวิทยาลัยที่คิดว่าเฌอจะเรียนอยู่แต่ก็ไม่เคยเจอ พี่ส่งคนตามหาที่อังกฤษเพราะจำได้ว่าเฌออยากไปที่นั่น หรือแคนาดากับฝรั่งเศษพี่ก็ตามหา” ยังมีอีกหลายที่ที่เขาตามหาแม้จะใช้เงินไปเยอะมากจนสามารถซื้อบ้านได้หลายสิบหลังก็ตามแต่ก็ไม่เจอเธอเลย

“เฌอไม่เคยรู้มาก่อนเลย” เธอลูบหลังเขาเบาๆคิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะบอกยังไงดี

“เฌอจำเป็นต้องไปเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง”

“ปลอดภัยจากพี่เหรอ?”

“เฌอไม่ได้มีเรื่องกับบอสซะหน่อย คนที่เฌอมีเรื่องด้วยทุกวันนี้ก็ยังไม่เลิกราหรอกแต่เฌอไม่สามารถหนีตลอดไปได้” ศัตรูของพ่อที่ว่าหนักพอเคลียร์จริงๆแทบไม่เสียเลือดสักหยด แต่กับเธอเนี่ยมันมากกว่านั้นไง แม่ของเธอเป็นลูกนอกสมรสของมาเฟียใหญ่สายโหดพอถึงวันที่ตาใกล้เสียชีวิตสมบัติทั้งหมดถูกแบ่งครึ่ง แต่ว่าลุงไม่ยอมเลยสั่งคนตามล่าทั้งเธอทั้งแม่

“ใครทำอะไรเฌอเท่ากับเป็นศัตรูกับพี่ด้วยไม่ต้องห่วงนะ”

บาร์ขนาดกลางคนไม่เยอะมากแต่การตกแต่งค่อนข้างดีเลยทีเดียว เธอนั่งดื่มกับบอสสิงห์เพราะถูกบังคับให้มาหรอกนะ เขาเล่นอยู่คอนโดไม่ยอมไปไหนเหมือนกลัวว่าเธอจะหนีงั้นแหละ แต่เอาจริงๆก็พร้อมจะหนีได้ทุกเมื่อนะถ้ามีโอกาส

“ถ้าพี่พายุรู้นะว่าเฌอมาเที่ยวกับบอสสิงห์เนี่ยตายแน่!” พี่ชายเตือนแล้วว่านอกจากเรื่องงานแล้วก็ห้ามยุ่งเกี่ยวกับเรื่องอื่น แล้วดูตอนนี้ดันมานั่งดื่มด้วยกันและฟังดนตรีสดเหมือนว่าจำคำเตือนพี่ชายไม่ได้งั้นแหละ

“ลองมันว่าเฌอดูสิพี่กระทืบมันแน่!”

“แต่นั่นพี่ชายเฌอนะแถมเป็นหุ้นส่วนด้วย!”

“พี่ต้องแคร์เหรอห่ะ? พี่กับมันน่ะไม่ถูกกันมานานแล้วถ้าเฌอจำได้บ้างนะ” ปรกติก็ไม่ถูกกับใครสักคนหรอกเพราะเลือดมันร้อนมาก ใครพูดขัดใจนิดหน่อยก็มือลั่นไปต่อยจนปากแตกหรือถ้าคุมตัวเองไม่อยู่เผลอกระทืบจนต้องใช้เงินจบเรื่องก็หลายครั้ง

“บอสน่ะดุเหมือนที่คนอื่นพูดจริงๆด้วย!” ทำงานด้วยกันครึ่งปีคงจะประสาทกินแน่นอน

“รู้ว่าพี่ดุก็อย่าดื้อสิ” กับคนอื่นเขาคงจะเล่นงานในแบบของตัวเอง แต่กับเธอแล้วคงจะกำราบให้จมบนเตียงแน่นอน แล้วถ้าเถียงเก่งมากพ่อจะจูบให้ปากบวมเจ่อไปเลย

นับจากนี้ต่อไปเขาจะเหวี้ยงความรักให้เธอซะจนตั้งรับไม่ทันแล้วทุกคนจะรับรู้โดยที่ไม่ต้องพูดว่านี่คือคนของใคร เผื่อพวกที่มันซ่าอยากจะจีบเด็กใหม่จะได้สำเนียกไว้ก่อนที่จะทำอะไรลงไปจนตัวเองฟื้นโรงพยาบาลแบบงงๆ

ถ้ารู้ว่าเจ้าของมันขี้หวงก็ไม่ควรเข้ามายุ่ง

“ปรกติเฌอก็เป็นเด็กดีนะ”

“แต่เถียงพี่ทุกคำเลยนะ”

“เฌอแค่อธิบายค่ะ แล้วนี่เมื่อไรจะกลับคะมันดึกแล้วนะ พรุ่งนี้ต้องทำงานกับเจ้านายที่ดุมาก” เธอไม่ได้ตั้งใจจะพูดแดกดัน แค่รู้สึกมึนหน่อยๆแล้วอยากจะกลับไปนอนสักที

พรุ่งนี้ทำงานเป็นผู้ช่วยคนพิเศษให้กับบอสสิงห์ไม่รู้ว่าจะต้องเจออะไรบ้าง ดูจากวันนี้สิที่โดนจูบ โดนกอด แถมยังบังคับให้มาด้วยกันอีก เขาบอกว่ารักเธอมากซึ่งเธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยแต่ก็เลือกจะเชื่อเพราะแววตามันโกหกกันไม่ได้หรอก

“โอเค งั้นพี่ไปส่งแล้วขึ้นห้องนอนไปเลยนะ พรุ่งห้ามมาสายเด็ดขาดพี่มีเรื่องสำคัญจะให้ทำ”

“จัดหนักตั้งแต่วันแรกเลยเหรอ โหดไปรึเปล่าเนี่ย?”

“พี่จะโหดกับเฌอได้ไงห่ะ ไปกันเถอะ” คืนนี้ถือว่าเขาเลี้ยงต้อนรับเธอกลับมาจากเมืองนอกแล้วกัน แต่ถ้าจะให้ดีเธอช่วยรับรักเขาเร็วๆหน่อยได้ไหม มันไม่ยุติธรรมหรอกนะที่จะมีคนหนึ่งรักแบบไม่เผื่อใจและเฝ้ารอคอยมานานหลายปีโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้สึกอะไรสักนิดเลย

เขารักเธอมาก เธอก็ควรจะรักเขาเหมือนกัน

แบบนี้ถึงจะยุติธรรม