โหดร้ายพ่ายรัก

ตอนที่ 7

น่านอาบน้ำไม่นานก็เสร็จแล้วเดินออกมาอย่างเงียบเฉียบใส่เพียงผ้าเช็ดตัวสีน้ำเงินเข้มแล้วเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดที่เธอบอกกับกางเกงนอนขาสั้นฟรีไซส์ขึ้นมาใส่ถึงจะเล็กไปหน่อยแต่ก็ไม่อึดอัดเกินไปส่วนเสื้อก็ถือว่ากำลังดีเลย

มันคงจะดีกว่านี้ถ้าเธอรู้ใจเขาสักที!

ยัยนุ่มนิ่มนอนหลับสนิทแล้วเขาถึงได้กล้าเปิดไฟหัวเตียงแต่หรี่แสงลงสุดก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มนุ่นเสียเต็มฟอด เธอต้องเจ็บมากแน่เลยเพราะดูจากรอยช้ำรอยแผลแล้วคนทำมันไม่ยั้งมือเลยสักนิดทั้งที่เธอตัวเล็กแค่นี้เองไม่มีแรงพอจะโต้ตอบได้หรอก

ที่ผ่านมาตลอดสองปีเขาไม่เคยรู้เรื่องครอบครัวของเธอเลยว่ามีปัญหาอะไรรึเปล่าถึงต้องทำร้ายกันรุนแรงขนาดนี้ แล้วการกลับบ้านครั้งนี้ใช่เรื่องแม่ป่วยจริงรึเปล่าก็เริ่มจะไม่แน่ใจแล้วสิ

เขาล้มตัวลงนอนมองใบหน้าสวยพยายามไม่ขยับตัวแรงจนรบกวนเธอก่อนจะคว้ามือเล็กขึ้นมาจูบแผ่วเบาแล้วสูดดมกลิ่นหอมด้วยความรักความคิดถึงแล้วเป็นห่วงอย่างที่สุด

ทั้งรักทั้งหวงเมื่อไรจะเข้าใจกันบ้าง?

"ผมต้องทำยังไงคุณถึงจะรับรู้สักที" ตอนนี้เขาคงจะบ้าแน่ที่มานอนคุยกับคนที่หลับสนิทแบบนี้แล้วมือเล็กก็ร้อนมากแถมยังหอมมากแล้วนุ่มที่สุด เธอพึ่งจะกินยาไปได้ไม่นานคงยังไม่ออกฤทธิ์แล้วคืนนี้คงจะเข้ามาดูบ่อยๆเผื่อไข้ขึ้นจะได้ดูแลทัน

"ไม่ต้องห่วงนะที่รักใครทำคุณเจ็บมันจะต้องกว่าแน่ ผมสัญญา!"

ตลอดทั้งคืนน่านเดินเข้าออกห้องนอนอินวาเป็นว่าเล่นเพราะไข้ที่ขึ้นสูงตลอดทั้งคืนจนกระทั่งตีห้ากว่าๆอุณหภูมิถึงได้คงที่แต่ถึงอย่างนั้นก็ไว้ใจไม่ได้อยู่ดี เขานั่งอยู่บนเตียงจับมือนุ่มนิ่มไว้เปลือกตาก็แทบจะลืมไม่ขึ้นอยู่แล้วแต่ยังไงซะถ้าตื่นมาอีกครั้งเธอยังมีไข้คงจะต้องพาไปโรงพยาบาลแล้ว

"รีบๆหายนะที่รัก"

ความเงียบเข้าปกคลุมภายในห้องนอนคนที่นั่งหลับค่อยขยับตัวลงนอนอย่างไม่รู้ตัวมือดึงคนไม่สบายเข้ามากอดแล้วจูบกระหม่อมบางแผ่วเบายิ้มมุมปากเล็กน้อย อากาศเช้ามืดค่อนข้างเย็นพอสมควรทำให้อ้อมกอดแนบแน่นมากยิ่งขึ้นจนเวลาล่วงเลยไปถึงเจ็ดโมงเช้า

อินวาลืมตาขึ้นอย่างงัวเงียและหนาวมากสมองมึนเบลอยังสั่งการอะไรไม่ค่อยได้ดีเท่าไรนัก นัยตาสวยกวาดมองห้องนอนพร่าเบลอกำลังจะปิดลงแต่กลับเบิกโพรงด้วยความตกใจเมื่อรู้ว่าไม่ได้นอนบนเตียงคนเดียวแล้วยังถูกกอดอีกด้วย

ไออุ่นที่แนบแน่นผ่านแผ่นหลังพร้อมกับจังหวะเต้นของหัวใจที่คงทำให้ไม่กล้าจะขยับมากนะ เธอต้องค่อยๆจับมือใหญ่ออกแล้วลงจากเตียงด้วยความเงียบที่สุดแต่ก่อนจะไปอาบน้ำก็ไม่ลืมจะห่มผ้าพื้นหนาให้

"บ้าจริง!" เมื่อคืนบอสน่านดูแลทั้งคืนเลยคงจะเพลียจนเผลอหลับไม่ได้ตั้งใจจะมานอนกอดเธอแบบนี้หรอก บอสน่านเป็นคนดีจะตายไปคงจะไม่ฉวยโอกาสคนเป็นไข้แบบเธอ

เธอต้องหยุดความคิดบ้าๆเดี๋ยวนี้!!

อินวาเดินเข้าไปอาบน้ำอุ่นจัดด้วยความหนาวมากประมาณสิบนาทีแล้วถึงได้ใส่เสื้อผ้าเดินออกมาตั้งใจว่าจะสั่งข้าวแล้วกินยาแค่กลับเจอบอสน่านนอนมองเธออยู่เตียงแล้วกอดหมอนใบที่เธอหนุนหัวด้วย

"ผมจะพาไปหาหมอ"

"เดี๋ยวก็หายแล้วค่ะ ถ้าไปหาหมอแล้วได้ค้างคืนมันจะเสียเวลาทำงานนะคะบอส"

"ไปเถอะอินวาผมจะเฝ้าคุณจนกว่าจะพร้อมกลับไปทำงานเอง คุณไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงหรอก"

"แต่ว่า…"

"อย่าดื้อ!"

"ก็ได้ค่ะ งั้นบอสไปอาบน้ำนะเอ่อ...ของใช้อันใหม่อยู่ในลิ้นชักนะคะ" เธอต้องบอกก่อนเลยเพราะยังไงซะบอสต้องใช้แปรงฟันอันใหม่อยู่แล้วส่วนพวกของอย่างอื่นก็แล้วแต่เลยว่าบอสถือรึเปล่าที่ใช้ของร่วมกับเธอ

"ผมอาบน้ำแค่แป็ปเดียวคุณก็ใส่ชุดที่มัน...มิดชิดกว่านี้หน่อยนะ" เขาไม่เคยมีปัญหากับการแต่งตัวของเธอเลยสักครั้งแต่อยู่ดีๆก็รู้สึกหวงขึ้นมาซะอย่างนั้นคงเพราะว่าชุดแบบนี้มีแค่ไม่กี่คนที่ได้เห็นมั้งแล้วหนึ่งในนั้นก็คือเขา

หวงมากขนาดนี้เมื่อไรจะรู้ตัวนะ?

เธอแค่ใส่ชุดนอนที่บังเอิญว่ากางเกงขาสั้นมากไปหน่อยกับเสื้อยืดตัวใหญ่สีฟ้าอ่อนยาวถึงต้นขาแทบจะเป็นกระโปรงได้เลยมั้งแต่พออยู่บนตัวเธอแล้วก็น่ารักมาก

หวง...ไม่อยากให้ใครเห็นชุดนอนเธอเลย!

"อินวาอาทิตย์หน้าคุณว่างไหม?"

"ทำไมเหรอคะบอสหรือว่ามีงานด่วน?"

"คือว่า...ผมจะไปเหนือน่ะ ตั้งแคมป์ใกล้ที่ป่าแต่เพื่อนมันเทหมดเลย คุณพอจะ…"

"ได้สิคะบอสจะได้พักผ่อนบ้าง ว่าแต่วันนั้นทำไมไม่มีใครพูดเรื่องนี้เลยละคะ?"

"อ๋อ...คือพวกมันพึ่งเทเมื่อวานนี้เอง ผมละเบื่อจริงๆนัดไม่เคยเป็นนัดแต่ยังไงก็ขอบคุณอินวานะที่ว่างไปกับผมเสมอเลย" ยัยนุ่มนิ่มของเขายิ้มกว้างเชียวแล้วจับมือเล่นเอาใจเต้นแรงจนแทบคุมอารมณ์ไม่อยู่

เธอทำให้รู้สึกว่าเช้านี้โคตรสดใสหลังจากที่ผ่านมาสามวันนั้นเต็มไปด้วยความคิดถึงจะทำอะไรก็ห่อเหี่ยวหมดแล้วตอนนี้หัวใจก็แทบหยุดเต้นรอฟังเธอพูดอยู่

หรืออินวาจะบอกรักเขา...เชี้ย!!

หัวใจจะวายแล้วคุณเลขา!!!

ตะโกนออกมาเลยว่ารักผมคนเดียว!!!!

"ก็บอสน่านใจดีกับอินวาตลอดเลยนี่คะให้ปฏิเสธได้ไง บอสน่านน่ะเป็นทั้งเจ้านายที่แสนดี เป็นเหมือนพี่ชายแล้วก็เหมือนเพื่อนด้วยค่ะ"

"...แค่นี้เหรอ?" บอกมาสิว่าคุณรักโผมมมมมมม….

"แค่นี้ค่ะ บอสไปอาบน้ำนะแล้วกินข้าวก่อนไปโรงพยาบาลกัน" ไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรผิดไปรึเปล่าเขาถึงคิ้วขมวดขนาดนี้แต่ก็น่ารักดีเพราะยังยิ้มให้กันอยู่

น่านเดินเข้าห้องน้ำแล้วมองตัวเองในกระจกด้วยความไม่เข้าใจเลยว่าเป็นเพราะอะไรคุณเลขาสุดที่รักถึงไม่รักกันสักที เขาหน้าตาไม่ดี เขานิสัยแย่มากหรือว่าเธอมีคนที่ชอบอยู่แล้วถึงจะไม่เปิดใจให้เลยแล้วแบบนี้ใครจะกล้าจีบวะเกิดใจไม่ตรงกันขึ้นมาแล้วอินวาเปลี่ยนไปขึ้นมาก็แย่เลยนะ

ถ้าไม่ใช่แค่เปลี่ยนไปแต่หายไปละ...เหี้ยเอ้ย!!

"แม่งอึดอัดจังวะ!" พักหลังมานี้เขาเริ่มจะคุมตัวเองไม่อยู่แล้วด้วยจนพนักงานบางคนมันเริ่มจับไต๋ได้แล้วว่าหวงเลขามากขนาดไหนส่วนบางคนที่สงสัยมานานก็เริ่มแอบนินทากันแล้วด้วยว่าเขาหวงก้างมากใครแตะต้องไม่ได้ซึ่งมันก็จริง

แต่กูหวงเลขาเว้ยไม่ได้หวงก้าง!!

อินวามาโรงพยาบาลกับน่านไม่นานก็เรียบร้อยดีโดยที่ไม่มีการเข้าพักรักษาแต่ฉีดยาลดไข้พร้อมทั้งให้ยามากิน

น่านพาอินวาขับรถไปยังร้านอาหารไม่ไกลนักแล้วสั่งอาหารกลางวันง่ายๆแต่ที่ดึงดูดความสนใจคือเสียงข้อความของอินวาที่ดังถี่ๆจนเจ้าตัวขอออกไปคุยธุระข้างนอก

ใครมันกล้ายุ่งกับเธออีกวะ!

"คุยกับใคร?" เขาต้องพยายามรักษาน้ำเสียงให้นิ่งที่สุดทั้งที่ภายในใจมันเต้นระรัวไปด้วยความหวงยิ่งเห็นว่าเธอยิ้มอย่างมีความสุขแล้วยิ่งสงสัยมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าตัว

"กับพี่ค่ะ พอดีคุยเรื่องครอบครัวค่ะ" ถึงจะไม่ใช่ข่าวดีมากนักแต่พี่ชายจะลาพักร้อนมาอยู่กับเธอสักพักหลังจากที่เราไม่มีเวลาเจอกันมาเกือบครึ่งปีก็ถือว่าดีแล้ว

"คนที่มันทำร้ายคุณน่ะเหรอ ตอนนี้มันถูกจับรึยัง?" ถ้าถูกจับก็จะกระทืบในคุกแต่ถ้าไม่ก็เตรียมตัวนอนเป็นหมาข้างถนนได้เลยกูไม่เอามึงไว้แน่ไอ้หน้าตัวเมีย

"เรื่องในครอบครัวตำรวจไม่ค่อยอยากยุ่งหรอกค่ะ กินข้าวเถอะไม่อยากพูดถึงเสียบรรยากาศเปล่าๆ" พี่ชายกลับไปเกือบจะมีเรื่องอยู่แล้วแต่แม่เข้ามาห้ามแล้วไล่พี่ชายออกมาพร้อมทั้งบอกอีกว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นเรื่องทุกอย่างเข้าใจผิด

เธอเจ็บขนาดนี้แม่ยังเข้าข้างพ่อเลี้ยงอยู่นั่นแหละ!

"คุณไม่ต้องกลัวนะผมจะไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องคุณได้อีก ผมสัญญา"

"ช่างมันเถอะค่ะบอส เรื่องทุกอย่างเดี๋ยวมันก็ผ่านไปตอนนี้กินข้าวกันดีกว่าค่ะ"

"มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง" แววตาของเธอเมื่อกี้ค่อนข้างเศร้ามากจนน่าเป็นห่วงว่าไอ้ปัญหาครอบครัวจะใหญ่กว่าที่คิดไว้เยอะเลย ถึงตอนนี้เขาจะยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่อีกไม่เกินสามวันลูกน้องจะมารายงานเองแล้วทีนี้แหละถึงเวลาเอาคืนให้สาสม

ใครทำคนของกูเจ็บ...มึงไม่ตายดีแน่!