ep.2
1091 Words
"ทำไมวันนี้มาสายจังวะ"
"ไอ้นิว...คืนนี้ไปนั่งร้านเปิดใหม่หลังมอกัน" เสียงทุ้มของแผ่นดินเอ่ยถามเพื่อนพวกเขามักจะไปนั่งดื่มหลังมอเป็นประจำหรือจะเรียกว่าทุกวันเลยก็ว่าได้ไปนั่งหวีดสาวๆหุ่นเอ๊กซ์ ชอบแบบไหนมีทุกแนว
"อืม...ไปดิ"
นิวตั้นพูดตอบ ไอ้แผ่นดินจะชวนทำไมในเมื่อก็ไปกันทุกวันอยู่แล้ว อยู่คอนโดก็เบื่อออกไปนั่งดื่มกับเพื่อนดีกว่าครับ
ผมชื่อ นิวตั้น ครับ เรียนบริหารปีสี่ สถานะโสด ผิวขาวสูงร้อยแปดสิบเจ็ดเซนติเมตร ผมสีดำ นัยน์ตาสีน้ำตาลคิ้วหนาดกดำจมูกโด่งได้รูป ทั้งหมดนี่คือผมครับ ผมมีเพื่อนสนิทสามคน แผ่นดิน จิว เจ็ท เรื่องความหล่อของพวกเราบอกเลย 'กินกันไม่ลง หึหึ!'
"พี่นิวตั้น...พิมนั่งด้วยได้มั้ย" เสียงหวานของใครบ้างคนเอ่ยขึ้นเรียกสายตากลุ่มคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะหันไปมองเจ้าของเสียงนั้น
"เอาสิ" นิวตั้นเอ่ยตอบ เธอชื่อพิมครับเป็นคู่นอนคนล่าสุดของผม เพิ่งได้เมื่อคืนสดๆร้อนๆเลย แต่ก็ไม่ได้เด็ดอะไร ผมเคยเจอที่เด็ดกว่านี้เยอะ ทั้งหมดทั้งมวลก็เพื่อสนองความใคร่ของทั้งสองฝ่ายไม่ได้มีสถานะอะไร เจอก็ทัก หรือจะไปนอนกับใครก็ได้ไม่ห้าม ที่ผ่านมาผมไม่เคยให้สถานะแฟนกับใคร ทุกคนเป็นได้แค่คู่นอนเบื่อก็แยกย้าย
"ถ้าไอ้นิวไม่ใยดีหันมาหาพี่ได้นะครับน้องพิม" แผ่นดินเอ่ยแซวหญิงสาวคู่นอนของเพื่อน พวกเขาแบ่งปันกันแบบนี้เป็นเรื่องปกติไม่ถือสากัน 'ก็แค่คู่นอน..ไม่ใช่แม่ของลูกนี่ครับ' คำพูดโต้งๆของแผ่นดินทำให้พิมหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย นั่งหยอกล้อพูดคุยได้เพียงไม่นานก็ได้เวลาเข้าเรียนชั่วโมงแรกของวัน
"พวกพี่ขอตัวก่อนนะครับแล้วเจอกัน" เป็นเสียงของจิวเอ่ยขึ้นก่อนที่พวกเขาจะพากันเดินเข้าไปภายในอาคารเรียน
"เฮ้ย..ไอ้นิวคนเมื่อกี๊ซิงมั้ยวะ" เจ็ทเอ่ยถามเพื่อน เขาเห็นพิมดูท่าทางเรียบร้อยไม่ค่อยสุงสิงกับใครอาจจะด้อยประสบการณ์ก็เป็นได้เขาคิดแบบนั้น
"ไม่" ไอ้พวกนี้ไม่รู้อะไร เห็นเงียบๆนี่แหละตัวร้ายเลย ไม่รู้ผ่านมาเท่าไหร่แล้วกว่าจะมาถึงผม หึ!
"ถ้างั้นคนนี้กูผ่านว่ะ" เป็นเสียงของแผ่นดินพูดออกมา เหอะ!ไอ้แผ่นดินมันไม่ชอบเรียบร้อยแบบพิมหรอกครับ ผมกับมันสเปกเดียวกันเปรี้ยวแซ่บแสบซน เท่านั้น ท้าทายดีครับ แต่กับพิมน่ะหรอ ก็เด็กมันยั่วผมก็แค่สนองแค่นั้น จะให้กลับไปซ้ำ คง..ไม่
"พวกมึงเลิกพูดเหอะ ไปเรียนได้แล้ว" จิวพูดขัดขึ้นมา 'ไอ้พวกนี้หมกมุ่นอยู่กับเรื่องใต้สะดือ' เวลาเรียนควรตั้งใจให้เหมือนตอนเย.. บ้างนะ
อีกด้าน...
"ตั้งใจเรียนนะโบนัส เย็นเฮียมารับ"
"ค่าา~เฮียบอสรูปหล่อ"
เสียงหวานของคนน้องเอ่ยตอบกลับอย่างเอาอกเอาใจด้วยท่าทีทะเล้นซุกซนแบบที่ชอบทำ จนบอสอดไม่ได้ที่จะยกมือสากขึ้นมาขยี้ศีรษะเล็กเบาๆอย่างเอ็นดู ก่อนที่โบนัสจะเปิดประตูลงจากรถเดินห่างออกไป
ฉันเรียนอยู่มหาลัยxx ปีหนึ่งคณะบริหาร ที่นี่เป็นมหาลัยเอกชนชื่อดังมีแต่ลูกหลานคนดังคนมีสีเรียนทั้งนั้น และฉันมีเพื่อนสนิทหนึ่งคนชื่อน้ำใสเป็นเพื่อนรักตั้งแต่เรียนประถมเราสองคนมีนิสัยคล้ายกัน 'ถึงเป็นเพื่อนกันได้ไง แหะๆ'
"โบนัส~ทางนี้เร็วสายแล้ว" เสียงแหลมแสบหูของน้ำใสตะโกนเรียก สองเท้าวิ่งเข้ามาหาเพื่อนรัก เพิ่งเปิดภาคเรียนได้สองสัปดาห์จะเข้าสายแล้วรึไงกัน
"ไปเร็ว.." สองสาวจับมือกันวิ่งเข้าตึกเรียนตรงดิ่งไปยังลานกิจกรรมที่ตอนนี้กลุ่มพี่รหัสตามตัวน้องรหัสกันให้วุ่น เพื่อทำกิจกรรมสร้างความคุ้นชินและสนิทกันมากขึ้น
"โบนัส" ร่างบางหันไปตามเสียงทุ้มที่เรียกชื่อเธอ พี่รหัสของฉันชื่อชานนท์ หนุ่มหล่อขาวตี๋ขี้เล่นอัธยาศัยดี ดีกรีไม่ธรรมดาเป็นถึงลูกชายนายตำรวจใหญ่เชียวนะ
"แกฉันไปหาพี่รหัสก่อน..แล้วเจอกัน" น้ำใสหันมาบอกเพื่อนของเธอ โบนัสพยักหน้ารับแล้วรีบสาวเท้าไปหาพี่รหัสที่ยืนตัวสูงเด่นอยู่ไม่ไกลจากจุดที่เธอยืนมากนัก
"สวัสดีค่ะพี่ชานนท์" ร่างบางหยุดยืนตรงหน้าชายหนุ่มหน้าตี๋ด้วยอาการเหนื่อยหอบจนหน้าอกหน้าใจกระเพื่อมขึ้นลงตามแรง
"ใจเย็นๆครับ พักก่อน อ้อ..อีกอย่างเรียกพี่นนท์ก็ได้ครับ เรียกชื่อจริงแล้วมันฟังดูห่างเหินน่ะครับ" ชานนท์เอ่ยบอกเขามองคนตรงหน้าไม่ละสายตาเธอสวยขาวหน้าตาจิ้มลิ้มตัวเล็กๆนมใหญ่ๆ 'เชี่ย!นนท์มึงหยุดความคิดชั่วๆเดี๋ยวนี้' แต่จะไม่ให้ผมคิดได้ไงล่ะครับก็ไอ้ก้อนกลมๆนั่นมันส่ายไปมาล่อตาล่อใจขนาดนั้น
"ค่ะ...พี่นนท์" ร่างบางเอ่ยตอบพร้อมยิ้มบางให้ ฉันยืนข้างพี่นนท์แล้วเหมือนเสาไฟกับเสาหลักกิโลยังไงยังงั้น ฉันสูงแค่ช่วงอกของพี่นนท์ 'คนอะไรสูงยาว....เอวดีด้วยรึเปล่า?' บ้าา~คิดอะไรเนี่ยโบนัส! คิดเองด่าตัวเองในใจคนเดียว
"เป็นอะไรรึเปล่าครับ ทำไมหน้าแดงแบบนั้นหรือว่าจะเป็นลม!" ชานนท์เอ่ยถามด้วยสีหน้ากังวลเมื่อ จู่ๆ น้องรหัสของเขาหน้าแดงก่ำขึ้นมา
"ปะ เปล่าค่ะ" โบนัสตอบเสียงเบาตะกุกตะกักเพราะเธอกลัวถูกจับได้ว่าคิดเรื่องทะลึ่งตึงตัง 'ก็คนมันสงสัยนี่นา~หึหึ'
"งั้นถ้าโบนัสหายเหนื่อยแล้ว เรามาดูภารกิจของวันนี้กันครับ..." ชานนท์พูดบอกน้องรหัสของเขาวันนี้เธอต้องหาลุง/ป้ารหัสและปู่/ย่ารหัสให้เจอ ถ้าไม่เจอตัวก็ต้องรู้ชื่อ "...ตามนี้นะครับ" พูดจบยื่นกระดาษให้กับเธอด้านในระบุคำไบ้ถึงคนที่ต้องไปตามหา และคงไม่ยากเท่ากับตอนหาพี่รหัส
"เข้าใจแล้วค่ะ"
- Writer
