ปวริศาเดินกลับเข้าในออฟฟิศก็เวลาบ่ายสามกว่า พอมาถึงก็เอากระเป๋าวางที่โต๊ะทำงาน ปวีณาหันมามองพร้อมปรบมือแปะแปะ
“โอ๊ย ยายแป้งแม่พนักงานดีเด่น พนักงานขยันเว่อร์วัง อีกชั่วโมงกว่าๆ ก็จะเลิกงานอยู่แล้วจะกลับมาทำไมละเนี่ย เป็นฉันนะจะไปเดินช้อปปิ้งสวยๆ ในห้างหรือไม่ก็กลับไปนอนเล่นที่บ้านแล้วไม่เข้ามาหรอกออฟฟิศน่ะ”
“ก็นั่นมันเธอ แต่นี่เป็นยายแป้งไง มันเลยไม่เหมือนกัน”
ปรียาพรหันแขวะใส่เพื่อนรักเธอหนึ่งที แล้วหันมายิ้มให้ปวริศา
“ฉันคีย์รับออเดอร์ของเธอให้หมดแล้วนะแป้ง”
“งือ ขอบใจมากเลยนะใบหม่อน ไปอยากกินอะไรเย็นนี้เดี๋ยวเราเลี้ยงเอง ไปกินส้มตำกันไหม”
“ไปสิฉันอยากกินอยู่พอดีเลย เธอเลี้ยงยายหม่อนไปส่วนของฉันกับเธอก็อเมริกันแชร์เอ๊ย..ไทยแชร์หารกันคนละครึ่ง ไปกินร้านที่หน้าตลาดก่อนถึงปากซอยหมู่บ้านเธอนะแป้งฉันชอบร้านนั้นปลาร้าคือดีอ่ะละมุนมาก”
ปวีณารีบพูดออกมาแล้วทำท่าเช็ดปาก แต่ครั้งนี้ใบหม่อนก
