เล่ห์ร้าย พ่ายรัก

หลอกเธอมาติดกับ

ภายในงานเลี้ยงต้อนรับแขก VIP ก็มีเหล่าไฮโซเกือบ 20 คนที่มองไอ้ฝรั่งโรคจิตคนนั้นเป็นตาเดียว ตั้งแต่ที่เห็นเขาเดินเข้ามาในงาน สายตาของสาวๆน้อยใหญ่ในงานต่างก็มองเขาอย่างหลงไหลด้วยแววตาที่ดูยั่วยวน

“เค้กร้านคุณอร่อยมากเลยนะครับ..”

ฉันหันมามองผู้ชายที่มายืนตรงหน้าฉัน

“ขอบคุณค่ะ..”

“ผมมาเมืองไทยบ่อยนะครับ เพิ่งจะได้ทานเค้กมะพร้าวที่อร่อยจริงๆก็ครั้งนี้”

ฉันมองหน้าเขาอย่างแปลกใจ ว่าทำไมฝรั่งจ๋าอย่างเขาถึงพูดภาษาไทยชัดขนาดนี้ แต่ก็ยิ้มตอบเขาออกไป

“เค้กมะพร้าวร้านของเราทำมาจากลูกมะพร้าวแท้ๆจะมีรสชาตของมะพร้าวจริงๆ และก็มีกลิ่นของน้ำมะพร้าวด้วยค่ะ..”

“ลูกสาวผมชอบมากๆเลยครับ..ถ้าผมอยากได้เค้กมะพร้าวแบบนี้สัก 6 ชิ้น แล้วให้คุณเอาขึ้นไปส่งที่ห้องให้ลูกสาวผมจะได้ไหมครับ..?”

“ลูกสาวคุณอายุเท่าไหร่แล้วคะ..?”

“10 ขวบแล้วครับ..ผมมีรูปด้วย..นี่ครับ”

เขาหยิบมือถือขึ้นมาเปิดรูปลูกสาวให้ฉันดู เธอน่ารักมากๆจนฉันยิ้มออกมา

“ผมมาเที่ยวกับลูก 2 คน เธออยู่กับพี่เลี้ยงที่ห้อง พอดีเดี๋ยวผมต้องไปทำธุระต่อ..คุณจะไปส่งเค้กให้เธอได้ไหมครับ..?”

ฉันมองหน้าเขาก็คิดอยู่สักพักว่าจะเอายังไง เชื่อได้ไหมนะ แต่หน้าตาเขาก็ดูไม่น่าเป็นคนโกหกอะไร

“ผมชื่อราจีฟครับ..นี่นามบัตรของผม..”

ฉันรับมาถือไว้แล้วมองนามบัตรในมือเขา แล้วเงยหน้ามองเขานิ่ง ว่าจะเอายังไงดี

“ผมจะให้คุณคุยกับลูกสาวผม คุณจะได้เชื่อว่าเธอรออยู่ที่ห้องจริงๆ..”

เขากำลังจะกดเบอร์โทรออกเพื่อโทรไปหาลูกสาวของเขาจริงๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ..เดี๋ยวงานเลิกแล้วฉันไปส่งเค้กที่ห้องให้ลูกสาวคุณก็ได้ค่ะ..”

“ขอบคุณครับ..”

เขาถึงขนาดจะให้ฉันวีดีโอคอลคุยกับลูกสาวของเขา เขาคงไม่หลอกฉันหรอกมั้ง

“นี่เป็นคีย์การ์ดห้องผมครับ..”

เขายื่นคีย์การ์ดมาให้ตรงหน้าฉัน

“คุณใช้คีย์การ์ดนี้ขึ้นลิฟต์และก็เข้าห้องได้เลย แล้วพอคุณส่งเค้กเสร็จคุณก็ฝากกุญแจไว้ที่พี่เลี้ยงได้เลยนะครับ เดี๋ยวถ้าผมกลับมาผมจะให้พี่เลี้ยงลงมารับผมเอง..”

“ได้ค่ะ..”

...

เวลา 4 โมงเย็น

กว่าฉันจะเก็บของเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบ 5 โมงเย็น พวกคนรวยนี่ลีลาจริงๆเลย ไม่รีบกินรีบกลับอ้อยอิ่งกันอยู่ได้ ฉันให้พวกพนักงานขนของกลับร้านไปก่อน ส่วนฉันก็ขึ้นมาส่งเค้กเองที่ห้องให้ลูกสาวคุณราจิฟ

“ลิฟต์ส่วนตัวซะด้วย..รวยมากเลยนะเนี้ย..”

ลิฟต์ที่เปิดมาแล้วเข้ามาในห้องเขาได้เลย ถ้าไม่รวยจริงพักห้องแบบนี้ไม่ได้นะเนี้ย

ติ๊ง..

ประตูลิฟต์เปิดออกแล้วมองเข้าไปก็เป็นกระจกบานใหญ่มองเห็นวิวทะเลที่ดูสวยมากๆ ฉันอึ้งตาค้างกับสิ่งที่เห็นอยู่ตอนนี้จริงๆ เดินเข้าไปใกล้มองเห็นท้องทะเลไกลออกไปสุดลูกหูลูกตา นี่ถ้านั่งดูพระอาทิตย์ตกที่ห้องนี้นี่บรรยากาศโคตรสุดจะโรแมนติคเลยนะ

“มัวแต่เคลิ้มอยู่ได้ มาส่งเค้กแล้วรีบกลับดีกว่า..”

ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปด้านในของอีกห้องที่ประตูเปิดอยู่ ก็เห็นเป็นโซนเคาวน์เตอร์บาร์ใหญ่ๆ มีสระว่ายน้ำส่วนตัวอยู่ตรงกลางเล็กๆ

“มีสระว่ายน้ำส่วนตัวอยู่ในห้องด้วยหรอเนี้ย..โคตรจะรวยเลย”

ฉันมองไปรอบๆก็ไม่เห็นใครสักคน

“มีใครอยู่ไหมคะ..?”

ฉันเดินไปรอบๆห้องก็ตะโกนหาคนก็ไม่เห็นมีใครสักคนโผล่มา จึงรู้สึกแปลกๆตัดสินใจว่าจะวางเค้กไว้ที่บาร์แล้วจะได้รีบออกไป

“ฉันวางเค้กเอาไว้ตรงเคาน์เตอร์บาร์นะคะ..”

ฉันพูดจบก็รีบไปวางไว้ตามที่บอก แล้วจะรีบออกจากห้องไปแต่ก็ต้องชะงัก เพระเห็นใครคนหนึ่งยืนพิงผนังห้องอยู่ตรงหน้าฉัน

“Hi..”

“ไอ้ฝรั่งโรคจิต..”

ไอ้ฝรั่งโรคจิตนี้เข้ามาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง

“สวัสดีครับ..คุณสายไหม..”

“คุณรู้ชื่อฉันได้ยังไง..?”

“ก็แค่ชื่อ..ถ้าฉันอยากรู้มันก็ไม่ยากอะไรนี่..”

“...”

ฉันมองหน้าเขาอย่างรู้สึกกลัวๆ เพราะเขาเริ่มขยับตัวเพื่อที่จะเดินเข้ามาหาฉันช้าๆ

“ฉันเอาเค้กขึ้นมาส่งให้ลูกสาวคุณราจีฟ เค้กอยู่นั่น...(ฉันชี้ไปที่บาร์ให้เขามอง)..หลบกวนหลีกทางให้ด้วยค่ะ ฉันจะได้กลับ”

ฉันกำลังจะเดินออกไปจากห้องแต่ประตูห้องก็ถูกปิดด้วยรีโมทในมือเขา

“คุณ..”

“จะรีบไปไหนละ..?”

“เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะกลับ..”

เขายิ้มให้ฉันเล็กน้อยแล้วก็เดินไปหยิบเค้กยนเคาวน์เตอร์บาร์

“ที่นี่ไม่มีใครนอกจากฉันคนเดียว..มานั่งทานเค้กกับฉันก่อนซิ..”

“อะไรนะ..?”

“...”

เขามองหน้าฉันแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างดูน่ากลัว นี่ฉันโดนหลอกจริงๆหรอเนี้ย นี่มันอะไรกันทำไมเขาต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย

“ถ้าคุณไม่ปล่อยตัวฉันออกไปฉันจะเรียกตำรวจให้มาจับคุณ..เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้”

“...”

เขาไม่สนใจฟังคำพูดฉันเลย แต่หยิบกล่องเค้กเปิดออกแล้วใช้ช้อนตักขึ้นมาทานหน้าตาเฉย

“คุณ..เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ..”

“ทานเค้กกับฉันก่อนซิ..?”

“ไม่..เปิดประตูเดี๋ยวนี้..”

เขาทานเค้กจนหมดไปหนึ่งชิ้นแล้วก็หันไปหยิบน้ำขึ้นมารินใส่แก้วดื่มจนหมด แล้วหันมามองหน้าฉัน

“อร่อยสมคำร่ำลือจริงๆ..”

“...”

ฉันเริ่มโกรธที่เขาไม่ฟังที่ฉันพูดแถมยังทำหน้าตาเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยว่าฉันจะเรียกตำรวจมาจับเขาจริงๆ ในเมื่อเขาไม่ยอมปล่อยฉันไปง่ายๆฉันก็จะเรียกตำรวจจริงๆ

“คุณ..”

เขารีบวิ่งเข้ามาแย่งโทรศัพท์จากมือฉันไปทันที

“เอาโทรศัพท์ฉันคืนมานะ..”

“ฉันจะคืนให้ก็ต่อเมื่อเธอยอมตกลงรับข้อเสนอของฉันก่อน..”

“ฉันไม่รับข้อเสนออะไรทั้งนั้น..เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ฉันไม่รู้จักคุณแล้วก็ไม่ต้องการรู้จักด้วย...เอาโทรศัพท์ฉันคืนมาแล้วก็ปล่อยตัวฉันออกไปเดี๋ยวนี้..”

“...”

เขาบ้าไปแล้วหรือไงมายืนยิ้มอยู่ได้ นี่เขาไม่เข้าใจที่ฉันพูดหรือไง

“ถ้าคุณทำอะไรฉัน..ลูกน้องฉันที่ร้านต้องพาตำรวจมาจับคุณที่นี่แน่ เพราะพวกเขารู้ว่าฉันมาส่งเค้กที่ห้องนี้...แล้วฉันก็สนิทกับคุณเบนลีมากถ้าเขารู้ว่าคุณจับตัวฉันมาที่นี่คุณเบนลีก็จะเอาเรื่องคุณ ข่าวก็จะดังคุณอาจจะไม่ได้เข้ามาเที่ยวหรือมาพักที่นี่อีกก็ได้ เพราะฉะนั้นคุณต้องปล่อยตัวฉันไป..”

“...”

เขาไม่พูดอะไรแต่กลับเดินเข้ามาใกล้ตัวฉันมากขึ้น จนฉันต้องถอยห่างอย่างเริ่มรู้สึกกลัวสายตาของเขาที่มองมา

“สนิทกับคุณเบนลีมากงั้นหรอ..?”

“ใช่..ฉันสนิทกับเขา”

“ต่อไปนี้ฉันขอสั่งห้าม...ไม่ให้เธอสนิทกับผู้ชายคนไหนทั้งนั้น..”

“แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉัน เราไม่ได้เป็นอะไรกัน..?”

“เพราะเธอคือผู้หญิงของฉัน...”