เล่ห์ร้าย พ่ายรัก

ความสุขทางกาย

3 วันผ่านไป

ร้านกาแฟของสายไหม ในภูเก็ต

“พี่ไหมคะมีคนมาขอพบค่ะ..”

“ใครหรอ..?”

“เขาบอกว่าเขามาจากโรงแรมราเมอร์ ในตัวเมืองภูเก็ตนะคะ..”

โรงแรมราเมอร์เป็นโรมแรมระดับ 5 ดาวที่มีแต่พวกไฮโซรวยๆ แล้วก็พวกเศรษฐีอันดับต้นๆของแต่ละประเทศเข้ามาพัก เพราะมันดูหรูหราแล้วก็ดูไฮโซมากๆ แต่มีคนของโรงแรมมาขอพบฉันเนี้ยนะ

“สวัสดีครับคุณสายไหม..ผมเบนลีครับ”

“เอ่อ...สวัสดีค่ะ"

“ผมเป็นพนักงานของโรงแรมราเมอร์ อยู่ฝ่ายจัดกิจกรรมโรงแรม ทางโรงแรมของเราจะมีจัดงานกินเลี้ยงเพื่อต้อนรับลูกค้าระดับ VIP จากเมืองนอก พอดีว่าผมได้รู้จักกับคุณปรานนท์เพื่อนของคุณนะครับ เขาแนะนำร้านของคุณมาให้กับผมว่าเค้กที่ร้านคุณอร่อยมาก เมื่อกี้ผมลองได้ทานแล้ว สมกับคำชมที่คุณปรานนท์ชมคุณมาเลยนะครับ เพราะว่ามันอร่อยมากจริงๆ..”

“ขอบคุณนะคะ..”

ฉันยิ้มขอบคุณเขาที่ได้รับคำชมซึ่งๆหน้าแบบนี้

“ถ้าผมจะขอสั่งเค้กร้านคุณให้ไปส่งที่โรงแรม 3 ก้อน ก้อนละ 5 ปอนจะได้ไหมครับ..?”

“3 ก้อน ก้อนละ 5 ปอนเลยหรอคะ..?”

“ครับ..วันมะรืนเวลา 6 โมงเช้าที่โรงแรมราเมอร์..นี่ครับนามบัตรของผม..”

ฉันมองนามบัตรในมือเขาแล้วนิ่งคิดว่าจะเอายังไงดี แต่นี่มันคือโอกาสนะที่ดีเลยนะ คงไม่ได้มีเข้ามาบ่อยๆ โรงแรมระดับ 5 ดาวแบบนี้มาให้ความสนใจร้านเล็กๆของฉัน ถือว่านี่เป็นโอกาสที่ดีของฉันแล้ว

“ได้ค่ะ..ดิฉันจะนำเค้กที่อร่อยที่สุดไปส่งให้ที่โรงแรมวันมะรืนนี้ค่ะ..”

ฉันรับนามบัตรจากมือเขาไว้ และรับปากว่าจะไปส่งเค้กให้เขาตามที่รับปาก

...

โรงแรมราเมอร์

“นายครับ..”

“มีอะไร..?”

“วันมะรืนนี้...เจ้าของโรงแรมจะขอเชิญนายให้ไปร่วมทานอาหารเช้าร่วมกับแขก VIP ที่ห้องอาหารครับ..”

“ฉันไม่ไป..”

ผมปฎิเสธไปเพราะรำคาญการเข้าสังคมที่ต้องปั้นหน้ายิ้มให้คนนู้ทีคนนี้ที มันน่าเบื่อ

“แต่ว่าเจ้าของโรงแรมเป็นฝ่ายเอ่ยปากชวนเลยนะครับนาย.."

ผมไม่พอใจไอ้ราจิฟจึงยืนขึ้นด้วยความโกรธแล้วหันมาจ้องหน้ามัน

“อย่ามาออกคำสั่งให้ฉันทำนู้นทำนี่ ฉันมาที่นี่คือมาเที่ยวมาพักผ่อน ฉันต้องการความสงบ ฉันไม่ได้ต้องการไปเจอหน้าใคร...ใครมันจะคิดยังไงก็ช่างฉันไม่สน..เพราะฉันจะไม่ไปร่วมทานข้าวกับคนพวกนั้นเด็ดขาด..”

“ผมขอโทษครับนาย..”

ผมหันหน้าหนีมันไปด้วยความหงุดหงิด

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้นพวกเราทั้งคู่จึงหันไปมอง ไอ้ราจิฟโค้งให้ผมนิดหนึ่งแล้วมันก็เดินไปเปิดประตูให้กับคนที่ผมกำลังรออยู่

“สวัสดีค่ะ..”

ผู้หญิงที่ไอ้ราจิฟหามาให้ผมเพื่อมาช่วยเพิ่มความสุขให้กับผมมากขึ้น เธอกำลังส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้กับผม

“แกจะออกไปไหนก็ไป..แล้วถ้าฉันไม่เรียกไม่ต้องโผล่หัวมานะ..”

“ครับนาย..”

ไอ้ราจิฟมันพูดจบก็เดินออกไปจากห้องเหลือแค่ผมกับผู้หญิงคนนี้ 2 คน

“เข้ามาสิ..”

“ค่ะ..”

เธอเดินเข้ามาหาผมช้าๆพร้อมกับส่งสายตายั่วยวนมาให้

สายตาพวกนี้ผมเห็นมาเยอะแล้ว เพราะทุกครั้งที่ผมหันไปเจอผู้หญิงคนไหน สายตาของพวกเธอทุกคนก็จะจ้องมาที่ผมทุกครั้ง มันเป็นสายตาของคนที่กำลังอ่อย ยั่วยวน ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงต่างชาติหรือผู้หญิงไทยก็เหมือนกันทุกคน แค่ผมกระดิกนิ้วทุกคนก็รีบวิ่งเข้ามาหาผมแล้ว

“เธอชอบที่เตียงหรือที่โซฟา..?”

“ตรงไหนก็ได้ค่ะ..ที่ทำให้คุณมีความสุข..”

“ถ้าเธอทำให้ฉันพอใจแล้วมีความสุขได้จริงๆ ฉันจะให้รางวัลเธออย่างงามเลย..”

“งั้น..ตรงนี้เลยไหมคะ..?”

ผมหยุดเดินแล้วมองจุดที่ตัวเองยืนอยู่ เพราะมันคือเค้าน์เตอร์บาร์ที่มีไวน์พร้อมแก้วอีก 2 ใบอยู่บนโต๊ะ ผมยิ้มพอใจหันไปหยิบไวน์มารินใส่แก้วให้เธอแล้วก็แก้วผมด้วย

“ชน..”

“ขอบคุณค่ะ...”

ผมจ้องหน้าเธออย่างรู้สึกร้อนรุ่มในร่างกาย สายตาที่ยั่วยวนของเธอเริ่มทำให้ผมมีอารมณ์ ผมยื่นมือไปดึงรั้งรอบเอวเธอไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวของตัวเอง

“อยากทานไวน์จากในปากของคุณจัง..”

“...”

ผมยิ้มพอใจแล้วยกแก้วไวน์ขึ้นกระดกจนหมดรวดเดียว กดจูบเข้าไปที่ริมฝีปากเธอย่างหนักหน่วง เพื่อให้เธอได้ลิ้มรสชาตของไวน์ที่อร่อยจากปากผม

“อื้มมม..”

2 ชั่วโมงผ่านไป

"อ๊ะ...คุณคะ...หนู...ไม่ไหวแล้ว..อ๊ะ...ไม่ไหวแล้ว...กรี๊ด...” 

ร่างเธอกระตุกเฮือกเพราะผมพาเธอขึ้นสวรรค์ไปถึงสี่รอบติดๆในค่ำคืนนี้

“ฉันก็ใกล้แล้ว...อีกนิดเดียว อื้มมม” 

ผมบอกเธอเสียงกระเส่า แล้วเร่งเครื่องเต็มกำลังอัดกระแทกซอยสะโพกเข้าใส่ไม่ยั้ง

“เสร็จแล้ว ฉันเสร็จแล้ว อื้มมมม” 

ผมรู้ตัวเองว่าใกล้จะเสร็จก็รีบชักแท่งลำออกจากช่องทางรักของเธอ ดึงถุงยางที่สวมใส่ออกแล้วใช้มือชักรูดด้วยความเร็ว เพื่อปล่อยน้ำรักออกมาเต็มหน้าท้องเธอจนหมด

“คุณมีความสุขไหมคะ..?”

ผมล้มตัวลงนอนข้างๆเธอด้วยสภาพของคนหมดแรง เธอพลิกตัวเข้ามากอดผมแล้วถามผมด้วยประโยคนี้

“แล้วเธอละ..?”

“หนูมีความสุขที่สุดเลยค่ะ..คือ..หนูยังอยากอยู่เลย..คุณจะต่อไหมคะ..?”

“...”

เธอยื่นใบหน้าเข้ามาจูบผมแล้วพยายามเล้าโลมให้ผมมีอารมณ์อีกครั้ง โดยที่เธอใช้ริมฝีปากตัวเองจูบไปตามลำตัวของผม ลากใบหน้าลงไปเรื่อยๆจนถึงแท่งลำที่กลางกาย เธอใช้มือจับมันรูดขึ้นลงช้าๆแล้วก็เพิ่มความเร็วมากขึ้นหลังจากนั้นก็ใช้ริมฝีปากครอบครองมันเข้าไปช้าๆ

“อื้มมม..”

ผมผงกศีรษะขึ้นมามองการกระทำของเธอ มืออีกข้างก็ขยุ้มกลุ่มผมเธอเอาไว้เพื่อระบายความเสียวซ่าน ส่วนอีกมือก็ยื่นไปที่หัวเตียงควานหาโทรศัพท์ตัวเอง กดเบอร์โทรออก

(ครับนาย..)

“อีก 5 นาทีแกเข้ามาได้เลย...อื้มมม”

(ได้ครับนาย..)

ผมพูดจบก็วางหูลงทันที แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองใกล้จะเสร็จแล้วจึงเอื้อมมือทั้ง 2 ข้างไปกดศีรษะเธอให้ขยับขึ้นลงเร็วขึ้น จนในที่สุดผมก็แตกใส่ปากเธอจนหมด

“อื้มมม...”

เธอเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วก็ยิ้มด้วยความชอบใจ เลื่อนตัวขึ้นมาที่ช่วงลำตัวผมแล้วจับแท่งลำของผมตั้งชันขึ้น แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองกล่องถุงยางบนหัวเตียง

“หมดแล้วนี่คะ..งั้น..”

แกร๊ก>>

“ออกไปได้แล้ว หมดเวลาของเธอแล้ว..”

เธอทำสีหน้าตกใจที่เห็นไอ้ราจีฟเดินเข้ามาในห้อง

“นี่หนูกำลังจะ..”

“ลุกขึ้นมาแต่งตัวแล้วออกไปได้แล้ว..”

“แต่ว่า..”

เธอหันมามองหน้าผมเพื่อให้ผมช่วย แต่ผมไม่สนใจลุกขึ้นนั่งที่เตียง ไอ้ราจิฟเดินเข้ามายื่นผ้าเช็ดตัวให้ผมจึงลุกขึ้นยืน

“คุณคะ..”

ผมไม่ได้หันมามองเธอแต่เดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อชำระล้างร่างกายตัวเอง และกลิ่นเหงื่อที่มากมายจากสนามรบเมื่อกี้ เธอมันเป็นแค่ผู้หญิงที่สนองความใคร่ให้ผมเท่านั้น ผมเบื่อผมก็แค่เขี่ยเธอทิ้งโดยไม่แยแสอะไร ผู้หญิงที่ผมนอนด้วยไม่เคยมีใครเลยที่ทำให้ผมมีความสุขได้จริงๆ ไม่มีใครที่ทำให้ผมอยากนอนกอดได้ตลอดทั้งคืน

แต่ผมกลับคิดถึงใบหน้าของใครคนหนึ่งตลอด 3 วันที่ผ่านมานี่ผมคิดถึงแต่ใบหน้าเธอ ผู้หญิงที่ผมเจอที่สนามบินวันนั้น ทำไมเธอถึงทำให้ผมปั่นป่วนได้ขนาดนี้นะ