“อย่ามาทำไร้เดียงสาได้ไหม” เขาพูดขึ้นและรีบจัดการกับเสื้อเชิ้ตตัวนั้นให้ออกไปพ้นทาง “คิดว่าเล่นละครอยู่หรือไง”
ความต้องการบางอย่างในร่างกายเริ่มประทุเดือดขึ้นอย่างห้ามไม่ได้
“ยะ…อย่าทำนะ” ถึงแม้ตอนนี้เธอจะมีสติเพียงน้อยนิดแต่เธอไม่ได้ขาดสติจนไม่รู้ว่ากำลังตกอยู่ในอันตราย
“เธอไม่อยากรู้เหรอ คำว่าทุเรศมันหมายความว่ายังไง” เขาเหยียดยิ้มแล้วดึงแพนตี้ตัวบางออกจากท่อนล่างของเธอ
“อย่านะ! คนเลว ออกปะ….อื้อ~” คำพูดของเธอถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ เมื่อเขาปิดปากเธอด้วยปากของเขาอย่างรำคาญ
มือหนาขยับไปกอบกูมเนินเนื้อสามเหลี่ยมเบื้องล่าง เขาไม่อ่อนโยนและปรานีต่อเธอเลยแม้เพียงนิดเดียว นิ้วเรียวจ้วงแทงเข้าไปในช่องแคบนั้นทีเดียวจนคนร่างเล็กดิ้นพล่านด้วยความเจ็บ เมื่อสิ่งนั้นเขามาในตัวเธออย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
“…” เขาขมวดคิ้วเข้าหากันเพียงนิดเมื่อรู้สึกถึงความคับแคบนั้น ก่อนจะขยับนิ้วเข้าออกต่ออย่างรู้สึก
