EP.6
1205 Words
"ทำไม เด็กที่กูพามาไม่ได้ดั่งใจเหรอ" ไวท์อมยิ้มแล้วหันไปแซวเพื่อน เขาคิดไว้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้ต้องไม่เหมือนคนที่เพื่อนตัวเองเคยเจอมาแน่ๆ เด็กนั่นต้องไปพูดอะไรแทงใจดำทำให้มันหงุดหงิดแน่นอน
"ดูมันเครียดหนัก จะไม่ฆ่าใครตายเหรอ" อัคคีเลื่อนหน้ามากระซิบ
"..." เขาไม่พูดอะไรออกมา พลางคิดถึงคำพูดที่ถูกเด็กรุ่นน้องคนนั้นต่อว่า
ทุเรศ ลามกเหรอ เหอะ ทำเขารู้สึกเสียหน้าด้วยนะ ที่ผ่านมาไม่เคยมีใครเคยพูดคำนี้กับเขา มีแต่คนอยากเข้าหาเขาด้วยซ้ำ ยัยนั่นเป็นใครถึงกล้าต่อว่าเขาแบบนั้น
"มึงทำหน้าเหมือนโดนด่าว่าอันเล็กเท่านิ้วก้อยเลยว่ะไอ้ดิน ฮ่า ๆ" อัคคีหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนเป็นอย่างนั้นจริงๆ
"พวกมึงหุบปากได้ไหม รำคาญ" เขาพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินไปดูดบุหรี่ตรงระเบียงเงียบๆ
"มึงว่ามันจะได้น้องยัง"
"กูว่าไม่ เชื่อสายตากูเถอะ กูเลือกมาถูกคนแน่ เด็กนั่นคงไปพูดอะไรสะกิดใจมันมาถึงได้เป็นแบบนั้น" ไวท์ยิ้มออกมาอย่างคนเหนือกว่า ก่อนจะแอบหัวเราะกับอัคคีเบาๆเพื่อไม่ให้อีกคนได้ยิน
“แต่คนอย่างไอ้ดินก็ไม่เคยมีใครปฏิเสธนะเว้ย ดาวมหาลัยพี่แกก็ฟาดมาแล้ว แหมยังไม่มีรอบสองด้วย”
“งั้นมาพนันกับกูไหม”
“อะไร”
“ว่าไอ้ดินมันต้องเสียท่าให้คนนี้” ไวท์พูดขึ้นอย่างมั่นอกมั่นใจ ในขณะที่อัคคีเองยังลังเลแต่เอนเอียงไปฝั่งแผ่นดินมากกว่า
“เออ ก็ลองดู เท่าไหร่”
“สองแสน”
“จัดไป”
ก๊อกๆ
"พี่ไวท์" หญิงสาวในชุดเดรสสีดำรัดรูปเคาะตูก่อนจะเปิดเข้ามาอย่างประหม่า ใบหน้าของเธอถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง ริมฝีปากอวบอิ่มถูกเคลือบด้วยลิปสติกสีชมพู ผมยาวสลวยถูกรวบตึงขึ้นไปมัดไว้สูงและดัดลอนให้มีมิติ หน้าอกอวบล้นเกาะอกออกมาจนคนที่เคยเห็นเธอใส่แค่ชุดนักศึกษาไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะมากมายขนาดนั้น
“…”
"มันโอเคไหมคะ"
"เชี่ย บาร์บี้" อัคคีพูดแล้วมองตาค้าง
"แม่ง" ไวท์พูดขึ้นเบาๆแล้วมองเธอนิ่งๆอีกคน "กูคิดถูกยังวะที่ไม่เก็บไว้คนเดียว"
"..." คนที่เพิ่งดูดบุหรี่เสร็จเดินเข้ามาในห้อง เขาชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะเดินเข้ามา "อีกไม่กี่นาทีจะทำงาน มาทำอะไรห้องนี้"
"เอากระเป๋ามาฝากพี่ไวท์ค่ะ อย่าทิ้งหนูไว้ที่นี่นะคะ รอหนูทำงานเสร็จจะรีบมาหาพี่ไวท์" เธอส่งสายตาอ้อนวอนเขาแล้ววางกระเป๋าไว้บนโต๊ะกระจก
"ไม่ต้องกลัวหรอกน่าถ้าฉันไม่ว่างก็จะให้ไอ้อัคคีไปส่งก็ได้" ไวท์พูดแล้วยิ้มให้เธอ
"ไปทำงาน อย่าทำพลาดให้ฉันต้องเดือดร้อน"
"ค่ะ" เธอตอบสั้นๆแล้วกำลังจะหันหลังเดินออกไปเพื่อทำหน้าที่ของตัวเอง
"เดี๋ยว" ไวท์เรียกเธอไว้อีกครั้ง
"คะ"
"ระวังพวกนักท่องเที่ยวด้วย บางคนมันหื่นเธอต้องระวังตัวเอง" เขาพูดขึ้นด้วยความหวังดี หญิงสาวฉีกยิ้มกว้างกับความหวังดีของเขาก่อนจะพูดขึ้น
"แถวนี้ก็มีนี่คะ…คนหื่น พี่ไวท์ระวังตัวด้วยนะ" เธอพูดแล้วหันไปมองคนที่กำลังพูดถึง "คิดถึงไปแล้วนะ พี่ไวท์อย่าทิ้งหนูไม่อย่างนั้นหนูจะไม่ใช้หนี้พี่แล้วค่ะ"
พูดจบเธอก็รีบวิ่งออกไปทันทีปล่อยให้คนที่ยังอยู่ยืนทึ่งกับคำพูดของเธอ
"..." หื่นเหรอ
"ใครวะคนหื่นที่น้องมันพูดถึง"
"ไม่ใช่กูแน่ๆ" อัคคีรีบโบกมือปฏิเสธ
"ไม่ใช่กูไม่ใช่มึง งั้นก็..." ทั้งสองหันไปมองที่แผ่นดินเป็นตาเดียว
"มึงอยากกินตีนแทนข้าวไหม"
‘นั่นนางฟ้าคนใหม่เหรอ’
‘ไม่เคยเห็นคนนี้มาก่อน น่าสนใจดีว่ะ’
‘สงสัยผมต้องได้มาที่นี่ทุกวันแล้วล่ะ’
เสียงพูดคุยของนักท่องเที่ยวที่ชื่นชอบการเสี่ยงโชคต่างพากันให้ความสนใจกับดีเลอร์คนใหม่ที่นั่งอยู่โต๊ะเกมของเธอ ทุกสายตาบริเวณนั้นจับจ้องและหลายรายเลือกเล่นเกมนี้เพราะถูกเธอดึงดูดไว้ด้วยใบหน้าสวยหวานราวกับตุ๊กตา
“เด็กใหม่เหรอครับ” ผู้ชายอายุราวสี่สิบปีเอ่ยถามขณะที่เธอกำลังทำหน้าที่เปิดไพ่อยู่ สายตาของเขาไม่ได้มองเธออย่างหวังดีนัก
คิดถึงทำได้เพียงยิ้มตอบอย่างมีมารยาทเพราะนาราบอกกับเธอไว้ ว่าขณะที่ทำงานเธอต้องมีสมาธิอยู่กับไพ่ เพราะหากทำพลาดขึ้นมามันจะทำให้เธอเดือดร้อน
แล้วเกมก็ดำเนินต่อไปจนถึงสองรอบ ใช้เวลานานเกือบห้าชั่วโมง เวลาล่วงเลยไปจนเกือบตีหนึ่งแล้ว
แกร๊ก!
“พี่ไวท์ หนูทำงานเสร็จละ…” เธอหยุดชะงักเมื่อพบว่าในห้องไม่มีใครอยู่เลย มีเพียงแก้วและเครื่องดื่มที่วางอยู่
หรือว่าเขาจะทิ้งเธอไว้ที่นี่เหรอ เพราะนี่มันเที่ยงคืนกว่าแล้ว
“มันไปส่งแม่โรงพยาบาล” เสียงของแผ่นดินดังขึ้นจากทางด้านหลัง เธอจึงหันมามองเขาแล้วขมวดคิ้วยุ่ง
“แล้วพี่อัคคีล่ะคะ” เธอเอ่ยถามถึงอีกคน
“มันมีสอบพรุ่งนี้เลยกลับก่อน” เขาพูดเสียงเรียบแล้วเดินไปนั่งลงบนโซฟา
“งั้นพี่แผ่นดินไปส่งหนูหน่อยได้ไหมคะ” เธอพูดออกไปแล้วมองเขาอย่างมีความหวัง
“ฉันต้องตรวจดูความเรียบร้อย ถ้ารอได้ก็รอ” เขาพูดขึ้นอย่างไม่สนใจนักก่อนจะยกแก้วเครื่องดื่มตรงหน้าขึ้นมาดื่ม
เวลานี้ถ้าจะต้องกลับคนเดียวมันคงน่ากลัวเกินไปสำหรับเธอ แต่ถ้ากลับกับเขาเธอจะปลอดภัยขนาดไหนกัน
“หนูขอเบอร์พี่ไวท์ได้ไหมคะ”
“…”
“ขอเบอร์พี่ไวท์ได้ไหม หนูจะให้เขามารับ” คิดถึงพูดแล้วเดินไปนั่งบนโซฟาข้างเขาก่อนจะหยิบมือถือของตัวเองออกมา
มีสายที่ไม่ได้รับจากพี่ชายของเธอ ถ้าจะให้แทนคุณมารับก็คงจะไม่ได้เพราะเธอไม่อยากให้เขารู้เรื่องที่มาทำงานนี้ อีกอย่างเขาต้องอยู่เฝ้าพ่อด้วย
“คุย” เขายื่นมือถือที่ต่อสายถึงไวท์ให้เธอ คิดถึงพยักหน้าขอบคุณก่อนจะรับมันมา
“พี่ไวท์ ยุ่งอยู่เหรอคะ”
(เธอกลับกับไอ้ดินได้ไหม แม่ฉันไม่สบายเลยไม่ว่างไปหาเธอแล้ว) เธอกัดริมฝีปากอย่างใช้ความคิด ไม่อยากไปกับแผ่นดินแต่ก็ไม่มีทางเลือก
“ค่ะ หนูไปกับพี่แผ่นดินก็ได้ ขอให้แม่พี่หายเร็วๆ นะ”
(อืม ขอบคุณ)
แล้วปลายสายก็ถูกตัดไปเธอจึงยื่นมือถือคืนให้เขา
- Writer
