หลายวันต่อมา
“ยัยคิดถึง ทำไมช่วงนี้แกดูเพลียตลอดเลย ไปทำงานอะไรกันแน่ บอกฉันมาเลยนะ!” ปรางพูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนฟุบหน้าหลับอยู่ตรงโต๊ะม้าหินอ่อนใต้ร่มไม้ข้างตึกเรียน
“อื้อ~ ทำงานเลิกดึก แล้วก็ดูแลพ่อด้วย” เธอตอบเสียงอู้อี้ในขณะที่ยังคงหลับตาอยู่ก้มหน้าหนุนแขนตัวเองอยู่
“พี่แทนคุณไม่ช่วยเลยเหรอ”
“ช่วย เขาดูแลพ่อ” เธอตอบแล้วหันหน้าออกมาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองเพื่อสนิท
“แล้วทำไมแกดูเหนื่อยขนาดนี้ล่ะ” ปรางยังคงถามเพราะความเป็นห่วง
“ก็นอนดึกทุกวันไงมันเพลีย”
“แบบนี้แกจะเรียนรู้เรื่องไหมคิดถึงอีกเดือนกว่าต้องสอบไฟนอลแล้วนะ” เพื่อนสนิทบ่นใส่เธอแต่นั่นก็เพราะความเป็นห่วง
“รู้แล้ว เดี๋ยวก็เลิกทำ”
“แล้วสรุปแกทำงานอะไร” เพื่อสนิทถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“…” คิดถึงเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะปัดผมของตัวเองที่ยุ่งเหยิงให้เรียบร้อย เธอถอนหายใจออกมาแล้วมองเพื่อนสนิทของตัวเอง “อย่าไปบอกใครนะ”
“อืม แกคิดว่า
