ร่างสูงสวมแว่นกันแดดสีดำยืนอยู่อีกฟากของถนน สายตาทอดมองไปยังรั้วประตูโรงเรียนเอกชน มองหญิงสาวร่างเพรียวที่ทำหน้าที่แม่มารอรับลูกชายทั้งสอง
“แม่มุก” เมฆกับหมอกวิ่งเข้ามากอดคนเป็นแม่ที่อ้าแขนรอรับอยู่ก่อนหน้า แล้วหอมแก้มกันและกันด้วยความคิดถึง
“คิดถึงคนเก่งจังเลย วันนี้มีการบ้านกันไหมคะ”
“วันนี้ไม่มีการบ้านครับ” หมอกเป็นคนตอบ
“ถ้างั้นเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า วันนี้อยากกินอะไรกันคะ”
“เมฆอยากกินพิซซ่าครับ”
“หมอกอยากกินสเต็กแซลมอนครับ กินปลาเยอะๆ จะฉลาด แม่มุกบอก”
“เมฆกินแซลอลด้วยครับ เมฆอยากฉลาด”
“งั้นเราก็ไปกินทั้งสองอย่างเลยเนอะ”
“เย่ๆ” เด็กน้อยทั้งสองกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
“ไปขึ้นรถกันค่ะ” มุกยื่นมือไปให้เมฆกับหมอกจับ พากันจูงมือข้ามทางม้าลาย ใบหน้าของทั้งสามคนเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ทำเอาคนที่ยืนลอบมองอยู่ยิ้มตามไปด้วย
“มุก” วราเรียกชื่อของผู้หญิงที่ติดอยู่ในใจเขามาตลอดหกปีแ
