วันต่อมา_
"พ่อ!กลับมาแล้วหรอจ๊ะ" น้ำเสียงหวานร้องเรียกสุดดีใจ เมื่อเห็นบิดาสุดที่รักก้าวขาจากลงรถเก๋งคันเก่า รอรับบุตรสาวไปส่งโรงเรียน ตรงลานจอดรถริมรั้วบ้าน
"เป็นเด็กดีไหมล่ะเรา" พิษณุถามขึ้น ยกมือทักทายณัฐวุฒิหลังไหว้วานรับส่งเค้ก หากเธอติดฝนหรือกลับรถสาธารณะไม่ทัน
เด็กสาวชุดนักเรียนม.ปลายถักเปียสองข้าง ผูกโบว์สีขาวเป็นระเบียบเป๊ะทุกส่วน สวมกอดร่างบึกบึนราวเป็นสิ่งปลอดภัยและสบายใจสุดท้ายที่เธอมี
"เค้กหน่ะไม่ดื้อเชียวนะถามพี่อัญได้เลย" ใบหน้าใสยกยิ้มยอตัวเอง ไม่ทันเห็นบรรดาพี่เลี้ยงยืนข้างหลัง หลุดหัวเราะตามท่าทีเด็กช่างฟ้อง
"ไม่ดื้อหรอกลุงณุ แต่กลับดึกเท่านั้นเอง" อัญชันรีบฟ้องตอนโอกาสมาถึง เธอทั้งเป็นห่วงแถมยังพะว้าพะวงมองนาฬิกา ทั้งที่รู้ว่าเค้กรับงานเสิร์ฟ แต่ก็ยังห่วงเรื่องความปลอดภัยในฐานะเด็กวัยรุ่นคนนึง
ครั้นเจ้านายใหญ่ของบ้านอนุญาต เพียงเพราะเห็นดีด้วยถ้าเค้กอยากได้ประสบการ
