ตอนที่ 7
1017 Words
“ใครอยู่ข้างในครับป้า”
อดัมส์ถอยออกมา ชะโงกหน้าเข้ามาถามป้านิ่มที่อยู่ในครัว เสียงทุ้มของเขาทำให้คนที่กำลังเพลิดเพลินอยู่ในห้องน้ำตกใจสุดขีด
“ว้าย... ”
พิมพ์ลดารีบลุกขึ้นมาจากพื้น ในท่าที่กำลังเอนหลังพิงผนังห้องน้ำ เข่าสองข้างตั้งชันแบะอ้า กระโปรงนักเรียนถูกเลิกขึ้นมากองเอาไว้ที่เอว นิ้วเรียวสอดเสียบเข้าใส่ร่องสวาทของตัวเองเป็นจังหวะ ขณะมืออีกข้างสอดเข้าใต้ชายเสื้อนักเรียนสีขาว ลูบคลำสองเต้าของตัวเอง พริ้มตาจินตนาการถึงภาพของหนังสดสุดเร่าร้อนในห้องออกกำลังกายที่ได้เห็นเมื่อครู่
“อุ๊ย... ขอโทษค่ะป้าลืมบอก เมื่อสักครู่หนูพิมพ์เพิ่งเข้าไปใช้ห้องน้ำค่ะ”
สิ้นเสียงของป้านิ่ม ก็มีเสียงตะโกนออกมาจากห้องน้ำ
“เสร็จแล้วค่ะ”
พิมพ์ลดาเปิดประตูออกมา หล่อนพยายามควบคุมสีหน้าท่าทางให้เป็นปกติ หลีกทางให้คนตัวใหญ่เดินเข้าไปใช้ห้องน้ำต่อจากหล่อน
อดัมส์ยิ้มให้หญิงสาว แต่พิมพ์ลดากลับเป็นฝ่ายหลบสายตาวูบเหมือนคนที่เพิ่งทำความผิดมาหมาดๆ
เมื่อเข้ามาในห้องน้ำ อดัมส์ตรงเข้าไปที่โถฉี่สำหรับผู้ชาย ดึงขอบกางเกงลงแล้วควักท่อนเอ็นยาวใหญ่มาจ่อลงในโถ ปลดปล่อยน้ำสีเหลืองร้อน สั่นศีรษะหงึกหงั่กสองสามทีแล้วสลัดอาวุธประจำกาย ยัดเก็บลงในกางเกง
ทว่าในตอนที่หันกลับมานั่นเอง พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นแพนตี้ตัวน้อย พาดเอาไว้ที่ราวแขวนผ้าเหนือชักโครก
“ของใคร?”
สายตาคมเพ่งมองกางเกงใน กระทั่งเมื่อเดินเข้ามาพิจารณาใกล้ๆ ก็พบว่ามันเป็นแพนตี้ตัวน้อยลายลูกไม้สีขาว ที่เป้ามีรอยเปียกชื้นเป็นวง
ดูจากไซส์แล้วต้องไม่ใช่ของป้านิ่มอย่างแน่นอน เพราะว่าถ้าเป็นของป้านิ่มทรงมันก็จะใหญ่ๆ ย้วยๆ กว่านี้หลายเท่า ใหญ่ชนิดที่ว่าเอาไปสวมโอ่งใบย่อมได้สบาย
แต่กางเกงในเล็กจิ๋วตัวนี้ มีลายลูกไม้น่ารักแบบนี้คิดว่าน่าจะเป็นของพิมพ์ลดามากกว่า เพราะหล่อนเพิ่งออกไปจากห้องน้ำ แต่ว่าทำไมมีรอยชื้นตรงเป้า? หล่อนทำอะไรจึงลืมกางเกงในเอาไว้?
อดัมส์ความรู้สึกไวกับเรื่องแบบนี้ จมูกของเขาสัมผัสได้กับกลิ่นนั้น
และด้วยความสงสัย หนุ่มใหญ่จึงตัดสินใจคว้าแพนตี้ตัวน้อยมาสูดดมตรงเป้าเปียกเยิ้ม
‘โอ้ว... ’
คนจมูกดีอุทานเสียงดังอยู่ในใจ นี่มันกลิ่นน้ำคาวสวาทชัดๆ
คิดแล้วให้ยิ่งสงสัย อดัมส์เอาแพนตี้ตัวน้อยพาดไว้ที่เดิม จากนั้นก็เดินออกมาถามป้านิ่มที่อยู่ในครัว
ตอนนั้นพิมพ์ลดากับพี่สาวของหล่อนพากันเดินออกจากครัวไปแล้ว
“ป้า... เมื่อกี้ยัยพิมพ์ไปไหนมา”
อดัมส์ถามแล้วย่นหน้าผาก รอฟังคำตอบของป้านิ่ม
“ก็ไปออกกำลังกายไงคะ... หนูพิมพ์ยังบอกว่าเห็นคุณดำกับคุณอรออกกำลังกายอยู่ในยิม”
ป้านิ่มบอกไปตามที่ได้รู้มาจากปากของพิมพ์ลดา เพียงเท่านั้นอดัมส์ก็สามารถเชื่อมโยงเหตุการณ์ทุกอย่างได้ด้วยตัวเอง
“เป็นแบบนี้นี่เอง”
อดัมส์พึมพำ ที่แท้พิมพ์ลดาก็แอบดูจนน้ำเดิน
ในเวลาต่อมา
หลังจากออกมาจากห้องน้ำแล้วสั่งให้ป้านิ่มตั้งโต๊ะอาหารมื้อค่ำที่กลางสวนหย่อมหลังบ้าน อดัมส์ก็เดินเข้ามาหาอรทัยในห้องรับแขก
“คุณดำคะ... ”
หญิงสาวแหงนหน้ามองร่างสูงใหญ่ที่กำลังทรุดลงนั่งเคียงข้างหล่อน แขนข้างหนึ่งของเขาโอบกอดหล่อนด้วยความรักใคร่
“ครับที่รัก”
“อรอยากไปเที่ยวทะเลค่ะ... คุณดำว่างมั้ย ช่วยพาอรไปเที่ยวทะเลนะคะ”
อรทัยทำเสียงออดอ้อน
“ได้สิครับ... คุณอยากไปที่ไหน มัลดีฟส์ดีไหม ที่นั่นทะเลสวย น้ำใสมากครับ”
อดัมส์เสนอ
“ใกล้ๆ ก็ได้ค่ะ... อรว่าทะเลตราดบ้านเราก็สวยนะคะ”
สาเหตุที่อรทัยไม่อยากเดินทางไปไกลถึงมัลดีฟส์ก็เพราะว่าไม่อยากรบกวนเวลาทำงานของสามี เพราะว่าทุกวันนี้งานของอดัมส์ก็ยุ่งมากพอแล้ว
เหตุผลอีกอย่างที่ทำให้อรทัยเลือกไปจังหวัดตราดก็เพราะว่าอดัมส์มีรีสอร์ตและบ้านพักตากอากาศอยู่บนเกาะกูด
“ตามใจคุณครับ... ผมยังไงก็ได้”
อดัมส์ตามใจภรรยา อรทัยแสดงอาการตื่นเต้นอย่างออกนอกหน้า อดัมส์น่ารักที่สุด แม้ว่าฐานะของเขาจะเข้าขั้นมหาเศรษฐี แต่อดัมส์ก็เป็นคนง่ายๆ เขาไม่เคยปล่อยให้ความร่ำรวยกลายมาเป็นเส้นแบ่งแยกฐานันดรของผู้คนบนโลกใบนี้
“งั้นมะรืนนี้เราไปทะเลกันนะคะ”
อรทัยหอมแก้มสามีเสียงดังฟอด อดัมส์ก้มลงจูบตอบที่ศีรษะของภรรยาด้วยแววตาเปี่ยมรัก
“ได้ทุกอย่างที่คุณต้องการ... แต่ผมเกิดไอเดียว่าครั้งนี้เราน่าจะขับมอเตอร์ไซค์ไปเองดีมั้ย”
จู่ๆ อดัมส์ก็นึกถึงบิ๊กไบค์คันใหญ่ของตนที่จอดทิ้งไว้ในโรงจอดรถนานแล้ว ปกติอดัมส์ชอบขี่มอเตอร์ไซค์เป็นชีวิตจิตใจ
“ตามใจคุณค่ะ แต่อรรู้สึกเกรงใจจัง รบกวนเวลาทำงานของคุณหรือเปล่าคะ”
หญิงสาวมองตาสามี อดไม่ได้ที่จะถาม
“ไม่มีคำว่ารบกวนหรอกครับ สำหรับผมคุณสำคัญที่สุด”
อดัมส์กดจมูกหอมแก้มหล่อน นาทีนี้อรทัยรู้สึกได้ในทันทีว่าหล่อนคือผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก
รับปากภรรยาแล้วอดัมส์ก็ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นโทรสั่งเลขาว่าเขาจะไม่ทำงานหนึ่งสัปดาห์ งดประชุมและยกเลิกนัดหมายทั้งหมดภายในสัปดาห์นี้
“ขอบคุณค่ะคุณดำ... ขอบคุณที่รักอร... ขอบคุณที่ทำให้อรมีวันนี้”
- Writer
