05
497 Words
“เฮ้ย!” เธอร้องลั่นพร้อมกับซอยเท้าวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต เมื่อเจ้าหมาตัวโตที่เคยนั่งอยู่กับเจ้านายของมัน จู่ๆ ก็วิ่งตรงมาที่เธอ ทำเอาคนที่ไม่ค่อยถูกโฉลกกับหมาสักเท่าไหร่ถึงกับวิ่งหน้าตั้ง กระทั่งชนเข้ากับกำแพงมนุษย์ เธอไม่รอช้ารีบกระโดดกอดคอแล้วใช้ขาทั้งสองข้างเกี่ยวไว้ที่เอวคนคนนั้น
“ช่วยด้วย ช่วยไล่มันไปที” เธอบอกเสียงอู้อี้ขณะซุกหน้ากับอกของคนคนนั้น
“ลัคกี้ไม่! ลัคกี้นั่งลง” เสียงเจ้าของอกแกร่งที่เธอใช้พักพิงอยู่ตอนนี้ทำให้เจ้าหมาตัวโตยอมหยุดและทำตามที่เจ้านายสั่งอย่างว่านอนสอนง่าย แน่นอนว่าท่าทางเป็นมิตรของมันดูน่ารักมากกว่าน่ากลัวเป็นไหนๆ แต่เพราะประสบการณ์เกี่ยวกับหมาในวัยเด็กที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ทำให้เธอกลัวโดยสัญชาตญาณ
“ลัคกี้มานี่” เสียงเล็กๆ ของจันทร์เจ้าทำให้น้องหมาตัวโตลุกแล้วเดินไปนั่งข้างๆ เจ้านายตัวน้อยของมันแทน
“มันไปรึยังคะ” คนขี้กลัวยังคงซุกหน้าอยู่กับอก ไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมอง
“ไปแล้ว” เสียงทุ้มตอบสั้นๆ
“แน่นะ มันไปแล้วจริงๆ นะ” มีนายังคงหวาดระแวง
“แล้วผมจะโกหกคุณเพื่ออะไร แต่ถ้าไม่เชื่อ คุณก็ลองหันไปดู” เสียงทุ้มๆ ของเขาทำให้คนที่เอาแต่ซุกหน้าอยู่กับอกค่อยๆ ยกศีรษะออกมาแล้วหันไปมอง ครั้นพอเห็นว่าเจ้าหมาตัวนั้นมันกลับไปที่ของมันแล้ว จึงหันกลับมาพูดกับเขาด้วยความดีใจ
“ไปแล้วจริง…” พูดยังไม่ทันประโยค เธอก็ต้องอุทานออกมาอีกครั้ง
“คุณ!/ เธอ!” ต่างฝ่ายต่างอุทานออกมาเมื่อได้เห็นหน้ากันชัดๆ
“คุณมาอยู่นี่ได้ยังไง อย่าบอกนะว่าแอบตามฉันมา” ถึงคำถามจะดูหลงตัวเองไปสักหน่อย แต่จากสีหน้าบูดบึ้ง ก็พอจะเดาได้ว่าเธอกำลังไม่พอใจ
“หึ! ฉันต่างหากที่ควรพูดประโยคนั้น อุตส่าห์ตามาหาฉันถึงบ้าน เธอต้องการอะไรกันแน่ยัยเด็กแก่แดด หรือว่า…ตามมาเพราะชอบฉัน” เจตต์ นักธุรกิจหนุ่มที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อหม้ายที่เนื้อหอมที่สุดในเวลานี้ เขาหรี่ตามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างกำลังจับผิด
“เฮอะ! ฉันเนี่ยนะชอบคุณ ให้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกก่อนเถอะ เอ๊ะ! เดี๋ยวนะเมื่อกี้คุณพูดว่าบ้านเหรอ” เธอเอะใจจนต้องถามย้ำอีกครั้ง
“ใช่! นี่บ้านฉัน ที่ที่เธอยืนอยู่ก็ที่ของฉัน อ้อมอกที่เธออิงแอบเมื่อกี้ก็อ้อมอกฉัน ที่สำคัญร่างกายที่กำลังโอบอุ้มเธออยู่ตอนนี้มันก็อ้อมอกฉัน” คำพูดของเขาทำเธอก้มมองโดยอัตโนมัติ
“เฮ้ย!”
- Writer
