“แล้วแกไปทำอะไรไว้ล่ะ อย่านึกนะว่าฉันไม่รู้ คุณตฤณเขาบอกฉันหมดแล้วว่าแกทำตัวเละเทะ นัดผู้ชายมามั่วสุมกันถึงในห้อง เท่านั้นไม่พอ แกยังให้พวกรุมทำร้ายพี่เขยแกอีก ดีนะที่เขาเห็นแก่หน้าฉันกับยัยเม เลยไม่เอาเรื่อง ไม่งั้นแกกับพวกได้เข้าไปนอนในคุกแน่ ฉันไม่นึกเลยนะว่าแกจะกลายเป็นคนแบบนี้ไปได้” สายตาของแม่ที่มองมาเต็มไปด้วยความผิดหวัง ทำเอาเธอถึงกับยิ้มขื่น
“มันบอก แล้วแม่ก็เชื่อมัน”
“เอ๊ะ! ยัยมัดนี่ ไปเรียกพี่เขาแบบนั้นได้ยังไง ชักจะก้าวร้าวใหญ่แล้วนะ รีบๆ ขอโทษพี่เขาซะ” ผู้เป็นแม่เอ็ดเสียงเขียว
“ทำไมต้องขอโทษ แม่รู้ไหมว่ามันทำอะไรไว้กับหนูบ้าง”
“เท่าที่ฉันรู้ แกกับพวกต่างหากที่ทำพี่เขาไว้เจ็บแสบ ไม่งั้นพี่เขาจะอยู่ในสภาพนั้นได้ยังไง” ศรีไพรว่าพลางชี้ไปยังตฤณที่นั่งกุมหน้าตัวเอง ทำราวกับว่าเจ็บเจียนตาย
“แม่เลือกจะเชื่อมันหมดใจ โดยไม่ถามหนูสักคำว่าเรื่องราวเป็นมายังไง ทีแรกหนูก็คิดว่าหนูจะถู
