“นักเปียโนคนใหม่ วันนี้เขาเพิ่งมาเริ่มงานวันแรกครับ” สุวัจน์ที่เพิ่งเข้ามารับตำแหน่งเลขาได้ไม่นานรีบรายงาน
“อืม! เล่นเพราะดีนะ ดูท่าแขกน่าจะชอบ” จากระยะห่างบวกกับแขกที่ยืนอยู่ ทำให้เขาแทบมองนักเปียโนคนใหม่ไม่เห็น
“ท่านประธานจะเข้าไปดูสักหน่อยไหมครับ” เลขาเสนอ
“ไม่ล่ะ งานผมล้นมือคุณก็เห็น ไม่มีเวลามาสนใจเรื่องพวกนี้หรอก ในเมื่อมีผู้จัดการฝ่ายคอยดูอยู่แล้ว ก็ให้เขาจัดการไป” สิ้นเสียงก็ผละออกไป แต่ในจังหวะเดียวกันแขกที่ยืนอยู่ด้านหน้าก็ขยับถอยออกมาพอดี สายตาเขาที่เหลือบไปเห็นทำให้เท้าทั้งคู่พลันหยุดชะงัก
“มีอะไรรึเปล่าครับ” จู่ๆ เจ้านายก็หยุดเดินเอาดื้อๆ เลขาจึงอดสงสัยไม่ได้
“ไม่มีอะไร…ไปเถอะ” เขาส่ายหน้าก่อนก้าวขาเดินต่อ แต่เพราะรูปลักษณ์ที่คุ้นตาทำให้เขาจำต้องหันกลับไปดูให้ชัดๆ อีกครั้งหนึ่ง
อา…ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ตาฝาดอย่างที่คิด เมื่อคนที่อยู่เบื้องหน้าคือคนที่คิดเอาไว้ไม่ผิดแน่ ถึงแ
