หนิงเทียนใคร่ครวญอยู่ในใจ ขณะที่ดวงตาของนักฆ่าสาวกวาดตามองไปรอบๆ แล้วเดินไปกระชากผ้าห่มบนเตียงไม้ ใช้มือและปากฉีกออกเป็นเส้นยาวและจัดการพันทับแผลบนหัวไหล่
การลงมือปฐมพยาบาลให้ตนเองอย่างรวดเร็วแสดงให้เห็นถึงความเชี่ยวชาญ ครั้นเสร็จแล้วจึงเอ่ยเสียงเข้มจริงจัง
“หน่วยสืบข่าวจากเมืองจื้อโหยวและหน่วยลอบโจมตีหน่วยที่สามของแคว้นหยางจะมาพาตัวท่านกลับไป” นางเอ่ยพลางสาวเท้าเข้ามาใกล้หนิงเทียนมากขึ้น “ท่านควรจะเลิกหนีเที่ยวแล้วกลับไปเสียที เลิกทำให้ผู้อื่นเดือดร้อนได้แล้ว”
ดวงตาสีประหลาดของผู้ฟังเกิดประกายไหววูบดั่งระลอกคลื่น
เดิมทีจงยี่หยาคิดว่าคำพูดของตนคงทำให้เด็กชอบเที่ยวอย่างหนิงเทียนสำนึกผิดได้...แต่นางกลับคิดผิดถนัด!
“หัวหน้าหน่วยลอบสังหารมิน่าจะทราบรายละเอียดของหน่วยงานอื่นมากนักมิใช่หรือ”
สตรีในชุดดำมิได้ตอบคำถามของนางแต่กลับเอ่ยย้ำเจตนารมณ์ของตนเองอีกครั้ง
“กลับไปแคว้นหยางกับข้า...”
