กว่าหญิงสาวจะเดินทางมาถึงทางเข้าหุบเขา เวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงเช้าวันใหม่พอดี
ดอกกระเทียมเถาที่เริ่มบานในช่วงแรกจะเป็นสีขาว แซมเข้ากับดอกสีชมพูและม่วงบานสะพรั่งเป็นพวงช่อ เลื้อยไปตามเสาระเบียงและหลังคาไม้จนงดงามไร้ที่ติ
หนิงเทียนชื่นชมความงามของมันในขณะที่คิ้วเรียวโก่งดั่งคันศรเลิกขึ้น นับตั้งแต่อาจารย์จากโลกนี้ไปเมื่อสองปีก่อน สถานที่แห่งนี้ก็ถูกทิ้งร้างปราศจากคนคอยดูแล
ทว่าสภาพที่นางเห็นกลับเป็นเรือนไม้น้อยใหญ่ที่ถูกทำความสะอาดจนไม่มีฝุ่น ต้นไม้เถาวัลย์ต่างๆ หรือก็ถูกตัดแต่งจนเป็นระเบียบ หญิงสาวจึงได้ผลสรุปออกมาภายในเวลาอันสั้น
มีคนมาถึงที่นี่ก่อนนาง ทั้งยังมีความเป็นไปได้ที่อีกฝ่ายจะยังอยู่ที่นี่
ใบหน้าของหนิงเทียนยังคงประดับไปด้วยรอยยิ้ม แม้จะรู้ว่าการเดินทางของตนถูกตามร่องรอยจนพบ แต่หากแตกตื่นไปก็คงไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้นมา
ผู้ที่มาคงเป็นมิตรมิใช่ศัตรู มิเช่นนั้นคงไม่แสดงพิรุธออกมาอย่
