15.2 ท่านและข้า ต่างก็เนื้อหอม

2278 Words

หนิงเทียนใคร่ครวญอยู่ในใจ ขณะที่ดวงตาของนักฆ่าสาวกวาดตามองไปรอบๆ แล้วเดินไปกระชากผ้าห่มบนเตียงไม้ ใช้มือและปากฉีกออกเป็นเส้นยาวและจัดการพันทับแผลบนหัวไหล่ การลงมือปฐมพยาบาลให้ตนเองอย่างรวดเร็วแสดงให้เห็นถึงความเชี่ยวชาญ ครั้นเสร็จแล้วจึงเอ่ยเสียงเข้มจริงจัง “หน่วยสืบข่าวจากเมืองจื้อโหยวและหน่วยลอบโจมตีหน่วยที่สามของแคว้นหยางจะมาพาตัวท่านกลับไป” นางเอ่ยพลางสาวเท้าเข้ามาใกล้หนิงเทียนมากขึ้น “ท่านควรจะเลิกหนีเที่ยวแล้วกลับไปเสียที เลิกทำให้ผู้อื่นเดือดร้อนได้แล้ว” ดวงตาสีประหลาดของผู้ฟังเกิดประกายไหววูบดั่งระลอกคลื่น เดิมทีจงยี่หยาคิดว่าคำพูดของตนคงทำให้เด็กชอบเที่ยวอย่างหนิงเทียนสำนึกผิดได้...แต่นางกลับคิดผิดถนัด! “หัวหน้าหน่วยลอบสังหารมิน่าจะทราบรายละเอียดของหน่วยงานอื่นมากนักมิใช่หรือ” สตรีในชุดดำมิได้ตอบคำถามของนางแต่กลับเอ่ยย้ำเจตนารมณ์ของตนเองอีกครั้ง “กลับไปแคว้นหยางกับข้า...”

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD