เสียงโครมครามของจานชามที่กำลังถูกวางลงบนตระแกลงหลังจากทำความสะอาดยังคงดังอย่างต่อเนื่อง บ่งบอกถึงอารมณ์ของมือคนทำว่าตอนนี้คงไม่อยู่ในเวลาที่อยากคุยกับใครมากนัก
“นี่นังทิพย์! ทำให้มันเบาๆ หน่อย” เสียงแหวดังลั่นมาจากแม่ครัวใหญ่ประจำโรงครัว หญิงวัยกลางคนร่างท้วมที่ยืนเท้าสะเอวอยู่หน้าเตาแก๊สซึ่งตอนนี้มีหม้อใบใหญ่ตั้งอยู่บนนั้น พร้อมกับแกงเขียวหวานเดือดปุดๆ ซึ่งเป็นอาหารกลางวันของคนงานไร่กฤษติกาแห่งนี้
อาหารเช้าและกลางวันถือเป็นสวัสดิการอย่างหนึ่งของไร่องุ่นแห่งนี้ ซึ่งฆนนาทสั่งให้จัดทำเลี้ยงคนงานทุกคน ส่วนมื้อเย็นแยกย้ายทำกินกันตามสะดวก บางคนก็ตักกับข้าวที่เหลือจากโรงครัวเก็บไว้กินมื้อเย็นเพื่อประหยัดรายจ่าย เจ้าของไร่ก็ไม่ได้ว่าอะไร กลับชื่นชมที่คนงานของตัวเองรู้จักเก็บออมไม่ฟุ่มเฟือย
“อะไรล่ะ ฉันก็ทำอย่างนี้ทุกวัน อย่ามาโวยวายได้ไหมคนกำลังอารมณ์ไม่ดี” เสียงห้วนตอบกลับมาจากคนอารมณ์ไม่ดี
