16. อย่าทำแบบนี้กับใครอีก
1107 Words
โคร้ม!!!
"มึงคิดว่าตัวเองเป็นใครไอซัน!!!" มิลตันพูดตะหวาดเสียงดัง หลังถีบเก้าอี้แถวนั้นล้มลงระเนระนาด พาให้กลุ่มรุ่นน้องรอบข้างรีบแยกย้าย
"แล้วมึงอ่ะคิดว่าตัวเองเป็นใคร จะมาทำตัวเป็นพระเอกช่วยผู้หญิงมันไม่เท่หรอกนะเว้ย!" คนบอกจะคว้าแขนเพลงพิณ แต่เธอรีบลุกไปยืนข้างหลังร่างสูงไวกว่า
"ฉันมารอพี่มิลตัน ไม่ได้อยากยุ่งกับนายนี่!" เพลงพิณบอก
"อยากเสนอหน้าอยู่อีกไหม!!!" น้ำเสียงเข้มแฝงความเกรี้ยวกราดบอก โครงสันกรามปูดปรานด้วยอารมณ์โมโหอีกหลายเท่า พอเห็นร่างบางตกใจกับคำพูดที่อีกฝ่ายพยามข่มเหง
"นั่นดิว่ะ! จะอยู่เสือกอีกไหม!" ตามมาด้วยเสียงพอล ยืนข้างๆ เพลงพิณ
"อย่าหลุดมาให้กูเจออีกนะเว้ย...น่าจับฉิบหาย!" คนบอกยกมือลูบคางตัวเอง ไล่สายตาโลมเลียทางเรือนร่างรุ่นน้องสาว
ตุ๊บ!
"มึงอยากโดนตีนอีกใช่ไหมไอเวร!!" ปลายขายาวยกถีบคู่กรณีรวดเร็ว จนทำให้อีกฝ่ายเซไปชนราวกั้นทางลงตึกแทน
"ถ้ามึงไม่หยุดอีก เจออีกสี่ตีนแน่มึง!!" ชนัตถ์พูด ถึงพวกเขาจะเจ้าชู้ชอบมองเพศตรงข้าม แต่ไม่เคยทำหน้าเกลียดถึงขนาดเหยียดหยามสตรีเช่นนี้
"ฉันขอคุยด้วยก่อนแล้วจะรีบกลับ...ขอบคุณนะคะ" เธอจับข้อมือใหญ่ห้ามไว้ แล้วหันบอกทางสองรุ่นพี่หนุ่มที่พยามช่วยเหลือ
"ตามฉันมา" ร่างสูงเดินนำไปทางห้องส่วนตัวของกลุ่ม ทิ้งให้คู่กรณีมองตามหลังอย่างอาฆาต ซึ่งเขาไม่ได้หวั่นเกรงสักนิดเดียว
"พวกพี่รอตามไปทีหลังแล้วกัน" พอลบอก
"ค่ะ" สองเท้าเล็กในส้นสูงรีบวิ่งตาม จนมาหยุดที่ประตูบานนึงหากมองผิวเผินไม่ต่างจากห้องเรียนทั่วไป
"มีเรื่องอะไรอีก" มิลตันพูด จับเสื้อช็อปถลกถอดไล่ไอร้อน แม้อุณหภูมิในห้องจะทำงานด้วยเครื่องปรับอากาศ
"ฉันอยากไปขอโทษโมเน่ โทรเท่าไหร่เน่ก็ไม่ยอมรับสาย" น้ำเสียงใสพูดอ่อนลงกว่าทุกครั้ง เธอจะเสียเพื่อนดีๆ แบบนี้ไปไม่ได้อีกแล้ว
"มันถึงขั้นต้องมาวุ่นวายที่นี่ด้วยใช่หรือเปล่า?" เขาเดินตรงมาดึงให้ร่างบางนั่งบนโต๊ะ กระชากประตูปิดลงทันที
"ไม่ได้คิดจะทำให้นายวุ่นวายซะหน่อย อยากได้เพื่อนคนเดิมกลับมาแค่นั้นเอง" เธอไม่มีแม้แต่เงยหน้ามอง ประเดี๋ยวอีกฝ่ายจะเห็นแววตากลมมันแดงกล่ำ ระบายความเสียใจแทบตลอดเวลาที่นั่งเรียนคนเดียว
"ไหนเธอลองบอกเหตุผลดีๆ สักข้อให้ฉันฟังหน่อย ทำไมถึงต้องโกหกทุกคนไปหมด"
"เล่าไปนายจะเชื่อไหมล่ะ นายไม่เคยเรียนโรงเรียนประจำแบบฉัน เคยมีเพื่อนสนิทแล้วโดนหักหลังบ้างไหม นายจะรู้สึกเหมือนกันหรือเปล่าล่ะ"
สองมือบอบบางประสานตรงหน้าตักขา ข่มระดับน้ำเสียงไม่ให้สั่นคลอน พอได้นึกถึงเรื่องสมัยเรียนชั้นมัธยมศึกษา ความรู้สึกในวันนั้นเริ่มกลับมา
"มันแย่ขนาดนั้นเลยหรือไงเพลงพิณ" ร่างสูงมายืนแทรกตัวระหว่างสองเรียวขาอ่อน กระโปรงทรงเอมันร่นขึ้นไปรวดเร็ว
เขาช้อนเอาใบหน้าสวยขึ้นมามองดูความจริง หากคนพูดเอ่ยวาจาโกหกคงได้เห็นสิ่งผิดปกติ
"เพื่อนที่เคยสนิทด้วย ดันเอาเรื่องของฉันไปเล่าให้คนอื่นฟัง ยังไม่พอแค่นั้น ไม่ว่าฉันจะทำอะไรก็ถูกคนแอบถ่าย เอาไปทำเป็นเรื่องตลกฉายในห้องนอนรวม ทั้งๆ ที่จริงฉันอายมาก"
"เธอแค่เจอเพื่อนไม่ดี ใช่ว่าจะเป็นเหมือนกันหมด โมเน่ไม่มีทางทำแบบนี้กับเธอหรอกนะ" เสื้อยืดสีขาวมันเปียกคราบน้ำตาในทันที เมื่อคนตัวเล็กเบี่ยงใบหน้าหนีแล้วมันกระเซ็นลงตรงบ่ากว้าง
"เย็นนี้พาไปหาโมเน่ได้ไหม อยากไปขอโทษเพื่อน"
"ไม่กลัวแล้วหรือไง ถ้าต้องขึ้นรถไปกับฉันสองคน" ผมสลวยมันพริ้วสไหว ไปโดนหยดน้ำตาจนเปียกปกใบหน้าสวย
เขาล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าผืนสีน้ำเงินในกระเป๋ากางเกงยีนส์ มามัดผมรวบขึ้นเป็นช่อเดียว
"ไหนบอกจะทำตัวให้เหมือนเดิมไง มาทำให้ทำไมล่ะ?"
"เห็นแล้วรำคาญ" น้ำเสียงเข้มบอก ขยับตัวไปพิงขอบโต๊ะโดยที่คนตัวเล็กยังนั่งอยู่
"ตกลงจะพาไปไหม" เธอหันมาถามจริงจัง
"ถ้าไม่?" หัวคิ้วหนายกยียวนคนมอง
"ฉันก็จะนั่งใต้ตึกที่นี่ทุกวันทุกเวลา เห็นนายนั่นมาก่อกวนอีกเมื่อไหร่ คราวนี้จะปล่อยพลังใส่ด้วย" แขนเรียวยกขึ้นเลียนแบบวิชาป้องกันตัวที่เคยร่ำเรียน
"ตัวเท่าลูกหมา"
"นายก็บอกมาสิว่าจะพาไปหน่ะ!"
"ทีเมื่อกี้ยังเรียกพี่อยู่เลย!" มือใหญ่ดึงแขนเรียวข้างนั้นขยับมาใกล้ตัว
"พี่ก็พี่ พี่มิลตันคะ พาไปเจอโมเน่หน่อยนะคะ" เรียวปากบางฉีกยิ้มกว้าง กระพริบดวงตาคู่สวยปริบๆ เรียกความเอ็นดู
"อย่าทำแบบนี้กับใครอีกล่ะ" มิลตันรีบเปลี่ยนอิริยาบถ ขยับตัวไปคว้าเอาเสื้อช็อปสีกรมเข้มมาสวมทับให้คนตัวเล็ก
"เอามาทำไม! มันร้อนเอาออกไปเลย"
"เธอชอบให้คนมองนมหรือไง จะใหญ่อะไรขนาดนั้น!" นี่แค่ภายนอกเองนะ เขายังว่ามันเกินรูปร่างคนตัวเล็ก
"ใหญ่กว่านี้ได้อีกนะ นายก็เห็นมาแล้ว!" เธอรีบถอดเสื้อช็อปโยนคืนเจ้าของ กระโดดลงเหยียบพื้นมายืนตัวตรง
"นี่เธอ! หัดอายให้เป็นซะบ้าง"
"ไม่ต้องห่วง แล้วนายก็รอฉันที่นี่ด้วยตอนเย็น จะกลับบ้านด้วย...ห้ามลืมเด็ดขาด!" คนตัวเล็กชะโงกหน้าไปสำรวจหน้าตาในบานกระจก เช็ดคราบน้ำตาพอๆ จาง เตรียมตัวจะกลับไปเข้าเรียน
"รอที่คณะนั่นแหละ วันนี้ฉันเลิกบ่ายสองว่างๆ พอดี" คนตัวสูงบอก ไปยืนเกาะขอบหน้าต่างไม่ได้มองคนข้างหลังแล้ว
"ถือว่านายดีลกับฉันไว้แล้วนะ" ปลายนิ้วชี้จิ้มลงบนหลังกว้าง พอเขาหันมากลับมามอง เธอเลยส่งยิ้มประหนึ่งนางงาม ก่อนจะก้าวเท้าออกจากห้องอย่างอารมณ์ดี
"สรุปใครต้องง้อใคร!"
......................................
Great novels start here
- Writer
