เช้าวันต่อมา_
"ทำไมวันนี้เราไม่ไปเรียนล่ะ หนูมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าโมเน่" พิพิมรีบเข้ามาภายในห้องลูกสาว หลังส่งสามีกับลูกชายแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ ยกเว้นโมเน่มีอาการเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อวาน แถมวันนี้ยังถึงขั้นละทิ้งการเรียน
"เน่แค่อยากพักอีกสักหน่อยค่ะ ยังเพลียจากงานเมื่อวานอยู่เลย" เธอนั่งตรงปลายเตียงข้างมารดา ก้มหน้ารู้สึกผิดที่ไม่อาจกล้าพอเผชิญความจริงกับบางเรื่อง
"ม๊าเลี้ยงลูกมาเองตลอด ม๊าดูออกนะว่าเรามีเรื่องไม่สบายใจ อย่าปิดไปเลยนะจ๊ะ" ผู้เป็นแม่ช้อนมือลูกสาวมาบีบคลายกังวล
"ก็จริงนะคะ โมเน่โกหกไม่เก่งเลย"
"เล่ามาเถอะจ้ะ ม๊าอาจช่วยเราคิดอะไรได้บ้าง"
"เน่แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมเพลงพิณถึงต้องโกหกโมเน่ด้วย โมเน่ทำดีกับเพลงพิณทุกอย่างเลยนะม๊า" เธอตัดสินใจเล่าความจริงให้มารดาฟัง
"แล้วเพื่อนเราคนนี้โกหกเรื่องอะไรเหรอ"
"เรื่องฐานะครอบครัวทางบ้านค่ะ เพลงบอกว่าตัวเองเป็นลูกชาวบ้าน
