หมับ!
"โมเน่...ดีใจจังเลยได้เจอเน่อีก" เพลงพิณรีบวิ่งมาสวมกอดเพื่อนสาวจากทางด้านหลัง เกิดความรู้สึกโล่งใจในทันที แม้ยังกังวลกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่ให้อภัย
"....เพลงมาได้ไงอ่ะ" โมเน่เอ่ย ความกังวลของเธอก่อนหน้านี้หายสลายไปหมด เพราะกำลังคิดว่าการไม่ไปเรียนวันนี้ อีกฝ่ายจะเป็นเช่นไรบ้าง
"เราขอตามนายนั่นมา เน่อย่าอย่าโกรธเราอีกเลยนะ เราไม่อยากเสียเพื่อนดีๆ อย่างเน่ไปแล้ว" แขนเรียวกระชับกอดเพื่อนสาวไม่ปล่อย ถึงโมเน่จะไม่ยอมกอดตอบสักนิดเดียว
"งั้นเราขอถามเพลงข้อนึงนะ"
"ได้ว่ามาเลย" คนตัวเล็กยอมปล่อยอ้อมแขน ให้เพื่อนสาวได้หันมาพูดคุยจริงจัง หางตาเธอเหลือบเห็นร่างสูงโปร่งตรงประตูบ้าน ที่ยังมองเหตุการณ์ตรงนี้
"เพลงเคยคิดว่าเราเป็นเพื่อนจริงๆ ไหม"
"ตอนแรกเพลงก็ไม่รู้หรอก แต่ตอนนี้เราว่าเรามั่นใจแล้วนะ สำหรับเรา...โมเน่คือเพื่อนที่ดีที่สุดเลย"
"แต่เพลงควรจะรู้ไว้อย่างนึงนะ ว่าเพื่อนสำหรับเ
