โคร้ม!
ปลายเท้าแกร่งยกเตะกองไม้ระเนระนาด ให้ฝ่ายตรงข้ามวิ่งเข้าประจันตัวตอนนี้ไม่ได้ เพราะเขาไม่ได้อยู่เพียงลำพัง
"นายรอฉันตรงนี้นะ ฉันจะรีบตามคนมาช่วย" เพลงพิณบอกกับมิลตัน สายตาของเธอเต็มไปด้วยความกลัว เมื่อได้เห็นความรุนแรงที่กำลังจะเกิดขึ้น
"หนีไปเถอะ ฉันเอาตัวรอดได้" น้ำเสียงเข้มตอบ มันดีกว่าการให้เธออยู่ใกล้ตัวแล้วถูกลูกหลง
โครงสันกรามขึ้นปูดปราน ผละข้อมือออกให้คนตัวเล็กได้วิ่งหนีไป ส่วนเขาเลือกจะเผชิญต่อสู้อย่างไร้ความกลัว
"กูหมั่นไส้มึงมานานแล้วไอมิลตัน ถ้าคนอื่นรู้ว่าจมตีนกูหน่อย คงขำน่าดูว่ะ!" ซันบอก
"ขำมึงเหรอ! น่าตลกดี!"
ผัวะ!
"อึก! มึงรออะไรกันอยู่ว่ะ!!" หมัดหนักกระแทกลงใส่เต็มแก้ม คนเจ็บรีบบอกให้สองเพื่อนชายปรี่เข้าหามิลตัน หมายจะรุมล้อมไม่ต่อสู้ทีละคน
"ก็เข้ามา!!" น้ำเสียงเข้มสถบบอก เขาสันทัดการออกกำลังเป็นชีวิตจิตใจ
"ลุยเว้ย!!!" ทุกคนต่างรุมชุลมุนวุ่น พยาม
