What Can Beauty Do?

Chapter 4: Nausea

I lean back and closed my eyes. Nagpalit kami ng upuan ni Zorione. Nagpapaturo si Kieran sa kanya ng Mathematics. Asus, kunyari pa 'tong bata nato. Paano nga iyong mala giraffe stunt mo. Mukhang magagamit ko iyon in the future, ha? Kumunot ang noo ko. What's that? Dumilat ako. Tiningnan ang katabi kung si Raven.

"Nagpabango ka ba?"

Nahihilo kong tanong.

"Oo." he show his white and complete set of teeth.

"Heto o, amuyin mo."

Lumapit siya. Umiwas ako. Halos dumadaosdos na sa upuan.

"Huwag."

"Bakit? Halika nga amuyin mo, mabango."

Mas lalong pinagduldulan niya pa ang sarili. I put my hand to his shoulder to stop him for coming more.

"Huwag, nahihilo ako."

"Ha?"

I removed my hand and closed my eyes again. Leaning back to the back seat. Maya maya lang may pumatong sa balikat ko. Sa baho palang, alam ko na. Hinawi ko ang ulo niya. Trying to relax myself. Pinatong niya ulit ang ulo kaya hahawiin ko na dapat ng magsalita siya.

"Huwag. Nandiyan pinupormahan ko kaya mag pretend ka."

Tss. I know it. My gut is right. Play boy siya. Ilang sandali pa bago siya umahon sa pagkakapatong.

"Hindi ba dapat nagpapa good points ka?"

Bakit naglalandi ka sa harapan ng nilalandi mo? Dapat maganda reputasyon mo. Malinis ang profile mo. Walang record of pambabaero. While you still catching her trust. Para good shot! She will believe it because she feel your trustworthy.

"Nagpapa hard-to-get lang 'yan. Kailangan i push para mapa oo. Kapag nakita niyang sweet ako sa iba maprepressure iyang sagutin ako. Trust me, may gusto iyan sa akin, pakipot lang. 'Di naman ako na cha-challenge."

Umirap ako sa isipan.

"Di ka naniniwala, no? Pustahan tayo mapapaisip iyan-"May maiipalit pala siyang iba, hindi ako kawalan, dapat kumilos na ako bago pa siya sumuko."- takot 'yan maunahan, e."

Umiwas ako ng tingin. Itinuon ang mata sa labas. Hindi ko maintindihan. Nanggigigil na kinurot niya ang magkabilang pisngi ko. Allowing me to inhale his smell.

"Nahihilo nga ako Ravs," angal ko.

"Nahihilo nga ako, Rav"

Almost pleading to remove his hand. I still smell the awful- s**t. Nasusuko na ako. Hinawi ko ang kamay niya. Making it land to my elbow. Muntik pa siyang ma out balance kasi sinipa ni Kieran ang upuan niya kaya napahawak siya ng mahigpit sa siko ko bilang supurta. Tiningnan ko si Kieran. He raise a brow.

"Bakit ang baho mo." reklamo ni Raven.

Inamoy pala niya ang pinanghawak sa itinupi kong dumi. Ganon kalala ang amoy. Na kapag ilapit mo, babaliktad ang sikmura mo.

"Eeee, mabaho."

Kieran comment. Umirap ako sa isipan. Hoy, bata! Kasalanan mo to kaya wag kang magmalinis diyan. Raven spray cologne to his body again. Especially his hand. Kaya hindi ko na napigilan lumabas ng room. Pumunta ako sa cr. The other cubicle still function but the faucet isn't working. Linagpasan ko ang cr at lababong sira. I open the door and lock it from inside. Luckily there's no poop floating so my p**e won't be shy to go out. Isinuka ko ang kanina ko pang pinipigilang demonyo.

I wait my body to regain energy again. I then look to big bucket where the stock water stored. I open the cover. Good thing the water is clean. Binuhosan ko ang suka. Lumabas kaagad ako para makalanghap ng fresh air. Naabutan ko si Raven, leaning on the wall, hands in the pocket listening to surroundings. Oh, yeah, boys can walk around too. It's a open space. That cubicle beside the sink is boy's cr. Now, we share cr. He give me tissue.

"Are you okay?"

Tumango ako. He give me water bottle. I take it at nagmugmog. Binuga ko lang sa damuhan. At the back yard of our building, just beside of the cr, near cyclone gate. Pagkabalik ko binigyan niya ako ng candy. Snow bear. Ganon parin posisyon niya. Tinanggap ko ang kendi.

"Thanks."

I eat it.

"Are you offended. I'm just joking. I didn't meant it."

Ha?... Ah. Don't mind me. It's nothing serious. Is that what he thinking?

"No... I'm just... I'm... I don't know. I always feel dizzy sa malalakas na pabango."

Ngumiwi siya.

Bumalik kami sa classroom. This time I sit to my original arm chair. I'm sleepy but I blink my eyes repeatedly to stay awake. Ma'am is discussing, at least show some interest even if my eyes is going to shut down anytime. Nevertheless I try to absorb the topic. Hindi parin ako fully naka recover sa pagsusuka.

Nahihilo man pinilit kong maglakad. Uwian na. Mabagal ang bawat hakbang ko na parang namamasyal lang sa mall. Pinauna ko nalang si Zorione dahil maglalaro pa sila ng barkada niya. Malapit lang ang bahay ni Lola sa school kaya napaka praktikal talagang sa Quilsborough National High School kami mag-aral. Bukod sa wala ng gastos sa pamasahe nakakapag exercise ka pa. Ang concern lang naman nila ay ang educational background. Mas malaking advantage daw kasi kung magandang paaralan ang pinanggalingan mo. Mas maraming offer yata o mas malaking tsansyang ma approve ka. Maybe the school connection can help you.

Pero sa akin lang... wala namang problema kung public or private school basta ba nakapag-aral ka at nakapagtapos. Skuwelahan parin naman 'yan. Iba nga lang sa dream school mo. Marami nga diyan na hindi nakapag-aral e. Masuwerte kana kasi nakapagpatuloy ka kahit papano. Ang importante may natutunan ka at I hope na ma-apply mo iyon ng tama. Baka kasi na professional lang mapagmataas na, matapobre pa. Many educated people lost respect along the way. I don't know what path they been through but it's not fair to be unfair dahil gusto mong maranasan din nila ang naranasan mo.

We are all work hard. But not all person are lucky like you... maybe it's not there time yet. Or maybe they are just late, and your early. Whatever happened to them you have no right to judge nor look down. Ewan ko kung bakit big deal sa kanila ang mag-aral sa public school at gaano nila pinagmamalaki ang pag-aaral sa private school. Whatever their reason is... I don't understand it. Nasa lungsod lang ang College at syaka mga private schools. Talamak dito ang awayan ng mga studyante ng pampubliko at pribadong skuwelahan, kanya kanyang buhat ng bangko, laging pinagkukumpara, kanya kanyang din tanggol sa huli.

I remove my shoes. The gate is open kaya nagtaka ako. Laging sarado 'yan, e. Linagay ko ang sapatos sa shoe rock at pumasok. Doon ko lang nalaman ng pagkapasok sila Ante at Angkol ang nakita ko. Nandito ang mga magulang nila Ate Lang Lang at Ate Francisca, Ate Mela at Ate Rosalie, Ate Maia, Ate Delia at Ate Dove.

Nagmano ako kay Ante Lizabeth at Angkol Janus na nakaupo sa sofa. Sunod kila Ante Tasya at Angkol Julius na katabi nila at kila Ante Rosaria at Angkol Pedro na nasa kabilang upuan panghuli si Lola Alice na nakangiti sa tabi nila Angkol at Ante.

"Ano ba 'yan Jasmayne. Hindi ka ba nagsuklay? Tingnan mo ang buhok mo, oh. Parang pugad na."

Great! Imbis gusto kong magpahinga kaya nagpapakabait ako ngayon pa maantala na maganda ang pakiramdam ko. Wala po akong panahon. Gusto ko sanang isagot kay Ante Rosaria 'yan pero hahaba lang usupan dahil siguradong magsu-suggest pa siya.

"Style po 'to."

"Anong style? Old fashion na 'yan. Anong year na ngayon? Magsuklay ka! Mag conditioner ka! O di kaya baby oil. O niyog! Bumili ka kay Aleng Sita."

Sabi ko na nga ba e.

"Hayaan mo na. Bata pa kasi. Kapag nagdalaga na 'yan, mag-aayos na 'yan."

"Magbibihis lang po ako."

Hindi ko hinintay ang sagot nila at nagtungo sa kuwarto. Nag-iisa lang ako sa kuwarto kasi only child kaya solong solo ko ang space. Pero kumpara sa kuwarto ng iba kong pinsan mas malaki ang sa kanila. Pero dahil share silang magkakapatid parehas lang ang laki. Nagpalit ako ng jogging pants at loose plain t shirt. Tinanggal ko ang medyas at nagsuot ng tsinelas. Hinalungkat ko ang bag para mahugasan ang baonan ko. Wala sa maliit na bulsa kaya binuksan ko ang pinakamalaki.

Kinabahan ako ng hindi makita ang baonan. Hinalughog ko ang laman. Nang hindi makuntento inilabas ko ang lahat ng gamit. Patay! Mga gamit lang sa school ang nasa kama... walang baonan. Hindi kaya... Hala ka diha! Dali dali akong lumabas at nagpaalam kay Lola Alice. Wala na sila Ante at Angkol sa sofa. Nasa kuwarto yata ng mga anak nila.

"La, may bibilhin lang ako."

Sabi ko kay Lola na nakaupo sa balkonahe. Nagpapahangin.

"Bilisan mo, ah!" tugon niya.

"Оро."

Lakad takbo akong pumunta sa tindahan nila Zorione. May computer shop doon. Kung saan sila naglalaro. Iyon ang sabi niya sa akin kanina. Binagalan ko ang takbo hanggang sa naglakad nalang ako ng makaabot na sa internetan. May nakalagay na "no smoking" sa pinto. Pumasok ako. Hindi ako nahirapang hanapin siya kasi maliit lang naman ang computer shop. Makikilala ko siya kahit nakatalikod pa.

Seryoso siya sa laro. Walang alanganin ko siyang dinisturbo.

"Zorione, pahiram ng susi."

Bumaling ang katabi niya. Hindi niya ako narinig kaya inulit ko. Malakas yata ang volume ng sound.

"Zorione, pahiram ng susi."

Hindi pa rin niya ako narinig.

"Bay, crush mo nasa likod."

Malakas na sabi ng katabi niyang nakapansin sa akin kanina kaya napa lingon ang ibang naglalaro. Mabilis niyang tinanggal ang head phone at tiningnan ang katabi.

"Ha?" nagulat niyang tanong.

"Crush mo nasa likod."

Kaagad siyang lumingon sa likod. Napatayo siya. Umawang ang bibig. Sandali pa siyang natulala bago lumapit at isinabit ang head phone.

"Bakit?" napapaos niyang tanong.

Magkaharap kami ngayon. Medyo malapit kaya kita ko ang height gap namin. Mas mataas ako sa kanya ng isang pulgada.

"Pahiram ng susi."

Kaagad siyang napakapa sa bulsa.

"Dong, laruan mo."

Tawag niya sa batang nakatambay sa gilid. Lumiwanag ang mata nito at mabilis na umupo sa kinauupuan ni Zorione kanina. Lumakad siya kaya sinundan ko.

"Aanhin mo?"

"Babalik ako sa school. Naiwan ko ang baonan sa room."

"Malapit ng gumabi, ah?"

"Bukas nalang."

Hindi puwede! Mapapatay ako ni Lola. Huminto siya. Humarap sa akin.

"Kunin ko lang."

Tinuro niya ang ikalawang palapag. Tumango ako. Umakyat siya sa hagdanan. Nagpaiwan naman ako sa baba. Hindi nagtagal ang paghihintay ko bumalik kaagad siya. Bitbit na ang susi. Binigay niya sa akin iyon.

"Maglalakad ka lang?"

Tumango ako.

"Mag bike ka."

Tapik niya sa bike niyang nasa gilid lang ng tindahan naka park.

"Huwag na."

"Mas mabilis kalang makaabot kung mag bike ka. Baka maabutan ka ng close ng school."

Oo nga pala. Sinisara iyong gate kapag gabi.

"Hindi ako marunong."

"Hatid na kita."

He lick his upper lip and look away.

Nagtataka kung tiningnan ang likod ng bike niya. Saan ako uupo? Di ko namalayang naisatinig ko pala iyon.

"Dito."

Tinapik niya ang spasyo sa harap. Katamtaman lang ang taas ng bisikleta. Nakaupo na siya, Nakahawak sa handle ang dalawang kamay. Kinakabahang lumapit ako sa kanya. He move his arm upward to my back para makapasok ako. Malamig ang kamay kong nakahawak sa harap ng bike pati paa kong nakabitin sa ibaba. I'm sure namumutla din ako. Mukhang mamamatay ako sa bike ride a, hindi kay Lola. Ibinalik niya na kamay niya sa hawakan, kinukulong ako, at nagsimulang mag pedal.

I shiver.

Mabagal lang ang takbo niya. Pero dahil sa nanlalamig kong kamay, paa, at nanginginig na labi, mukha akong patay na naninigas. Nakita ko na ang school gate. Bukas pa naman kaya tama lang yata 'tong takbo ni Zorione. Bumaba ako ng hininto niya ang bike sa harap ng room. Ipinasok ko ang susi sa kandado. It click. Binuksan ni Zorione ang pintuan. Nandoon nga ang baonan ko sa gilid ng arm chair. Nilabas ko pala 'to kanina dahil may hinahanap ako. 'Iyon pala na kay Kieran. Hiniram niya ang correction tape, hindi na ibinalik, kaya akala ko nasa bag.

Dinampot ko ang baonan at liningon si Zorione na nasa likod ko. Tumago siya. As if we understand each other just by looking each other.