“คุณคงทราบแล้วสินะครับว่าผมเป็นใคร”
ประโยคแรกหลุดออกจากปากชายชราหลังจากที่เขาเชิญเจ้าของคฤหาสน์คนใหม่เข้าสู่ห้องรับรองแขก ผู้ไม่เกี่ยวข้องถูกเชิญออกไป เหลือเพียงแต่โจชัวและทนายคอนเนอร์เท่านั้นที่นั่งประจันหน้ากับพ่อบ้านประจำตระกูลผู้นี้ โจชัวพยักหน้ารับก่อนตอบ
“ทราบแล้วครับ คุณคอนเนอร์บอกผมหมดแล้ว”
“อย่างนั้นก็ดีครับ จะได้ไม่เสียเวลาอธิบายรายละเอียดต่างๆ ของคฤหาสน์ คุณจะได้ไม่ไปเดินสุ่มสี่สุ่มห้าให้วุ่นวาย”
พ่อบ้านไบรอันว่าพลางประสานมือทั้งสองข้างเข้าหากัน ดวงตาสีเทาหม่นจับจ้องยังชายหนุ่มไม่วางตาประหนึ่งจับผิด ซ้ำวางอำนาจทางอ้อมราวกับว่าผู้เป็นเจ้าของคฤหาสน์นั้นคือเขา ไม่ใช่คนตรงหน้านี้
โจชัวอึดอัดเหลือเกิน รู้สึกเอาเองได้ว่าชายชราพ่อบ้านนั้นหาได้มีท่าทางไม่เป็นมิตรเหมือนกับคนอื่นๆ สักเท่าไหร่นัก ตั้งแต่พบหน้าเขา ยังไม่เห็นเขาทักทายด้วยรอยยิ้มเลยแม้แต่น้อย พูดเพียงเท่าที่จำเป็นเท่านั้
