อุ่นใจรัก 20
“พ่อขออุ้มได้ไหมลูก พ่อคิดถึง” พี่สกายโน้มหน้าเข้าใกล้ต้นไม้หมายจะหอมแก้มยุ้ย ๆ ให้ชื่นใจ แต่แล้วก็ต้องพบเจอกับความผิดหวังเมื่อต้นไม้เบือนหน้าหนีแล้วซุกหน้าเข้ากับซอกคอฉันไว้เสียแน่น
“อา หอมแก้มไม่ได้เหรอ” พี่สกายในตอนนี้ได้แต่มองต้นไม้ตาละห้อย
“ฮา ๆ ๆ ต้นไม้ยังไม่ชินนั่นแหละค่ะ พี่หายไปนานอยู่นะตั้งหลายเดือนให้เวลาหลานหนูหน่อยเถอะ” เป็นฉันที่รับหน้าที่เอ่ยปลอบผู้เป็นพี่ชาย
“เอาละเด็ก ๆ กินข้าวกันก่อนดีกว่า วันนี้ออกไปข้างนอกกันนานเลย” แม่จี้เอ่ยชวนทุกคนเมื่อเห็นว่าบรรยากาศรอบ ๆ ตัวเรานั้นดีขึ้นมากกว่าก่อนหน้านี้แล้ว หมายถึงความอึมครึมที่เกิดจากฉันที่มีต่อพี่สกายนั่นแหละ
“รบกวนด้วยครับแม่”
“วันนี้ได้กินข้าวฝีมือแม่จี้อีกแล้ว” เสียงเพื่อน ๆ ของพี่สกายเอ่ยชมแม่จี้พร้อมกับเดินเข้าไปยังห้องกินข้าวที่ตอนนี้มีอาหารทยอยออกมาวางที่โต๊ะหลายเมนู ฉันอุ้มต้นไม้เดินตามทุกคนเข้าไปก่อน
