ฟางเจี๋ยเกิงนั่งศึกษาคัมภีร์จอมยุทธ์ของลั่วปิงฉู่อารมณ์ค่อนไปทางเอาจริงเอาจัง หากเป็นไปตามตำราได้กล่าวไว้ เขาเชื่อว่าตนก่อเกิดความรู้สึกชอบพอสตรีสักคนเข้าแล้ว ร้ายกว่านั้นนางคือสตรีผู้ไม่มีที่มาที่ไป เขากลับไม่มีข้อแม้ในการปรารถนาในตัวนาง
“นายท่านข้าชงชามาให้ท่าน” เสียงหวานสาวใช้ใกล้ตัวดังแว่ว ไม่เพียงแต่ดังแว่ว ตัวนางยังพรวดเข้ามาพร้อมถาดที่มีกาน้ำชาในมือ
บุรุษผู้ว่องไววรยุทธ์ชั้นเลิศ ตวัดคัมภีร์จอมยุทธ์ซ่อนไว้ด้านหลัง สีหน้าที่เคยเคร่งขรึมกลับปั้นยาก ผิดวิสัยแม่ทัพผู้ไม่เคยผุดรอยยิ้ม ใบหน้าตึงตรงข้ามกับดวงตากรอกกลิ้งอยู่ไม่นิ่งมองนางผู้เพิ่งย่างก้าวเข้ามา
“ท่านแม่ทัพลองดื่มชาที่ข้าคิดค้นชงขึ้นเป็นพิเศษ ชาพิเศษนี้ข้าต้มน้ำได้อุณหภูมิพอเหมาะ บดชาใบชาเถี่ยกวนยิน จนเป็นผงละเอียด จากนั้นโรยลงในน้ำเดือด ยกลงกรองด้วยผ้าบางเพื่อไม่ให้มีเศษของใบชา มันจะทำให้ท่านไม่ละคายคอ บ้านของข้าเรียกว่ากา
