อารัมภบท
496 Words
อารัมภบท
ฉันคิดมาเสมอว่าชีวิตของคนเราเปรียบเสมือนกับการเล่นเกม เป็นเพียงเกมแห่งชีวิตเพียงเท่านั้น ทุกคนต่างได้รับบททดสอบที่แตกต่างกัน ขึ้นอยู่กับว่าเราจะฝ่าฟันบททดสอบนั้นได้หรือไม่ และตอนนี้ฉันกำลังพ่ายแพ้ให้แก่เกมที่ฉันได้เล่นอยู่
ติ้ง!
เสียงแจ้งเตือนว่าถึงไฟแดงแล้วดังขึ้น ปลุกให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ความคิด ก่อนที่จะเดินลากกระเป๋าไปข้ามถนนตามทางม้าลาย หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามไม่หยุด ฉันกำชุดตรวจครรภ์ไว้แน่น จินตนาการถึงใบหน้าหล่อเหลาของพ่อของลูก ฉันคิดว่าถ้าพี่เขาเห็นเขาก็คงดีใจมากเหมือนกับฉันแน่ ๆ ฉันฉีกยิ้มตลอดทางเดินเมื่อนึกถึงวันข้างหน้า วันที่ฉันจะมีความสุขพร้อมหน้าพร้อมตาสามพ่อ แม่ ลูก
ทว่า
ปี๊ดดดดดดดด!!!~~
เสียงบีบแตรดังลั่นเรียกสายตาของฉันให้หันไปมองก่อนที่ฉันจะไม่ทันได้ตั้งตัวอะไร ความตกใจเกิดขึ้นเพียงแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น
แต่สัญชาตญาณของความเป็นแม่สั่งให้ฉันหันหน้าท้องหนี ฉันกำชุดตรวจครรภ์ไว้แน่นพร้อมกับเอามาปิดหน้าท้องไว้ รถเก๋งสีดำขลับที่พุ่งทะยานมาหาฉันด้วยความเร็วนี้ทำให้ฉันก้าวขาไม่ออก มันเหมือนกับว่าเป็นเพียงภาพสโลว์โมชันแม้ความจริงแล้วจะเกิดขึ้นเพียงแค่เสี้ยววินาทีเพียงเท่านั้น ฉันหมุนตัวหนีแต่ก็ไม่ทันที่จะหันหลังให้ ซึ่งความตกใจนี้ฉันแทบไม่มีโอกาสที่จะร้องออกมาสักแอะเดียว
ปัง!!
ตุบ!
แคว้กกกกกกก~
ปัง!!!
เพล้งงงงงง!!!
เจ็บ...
ฉันรู้สึกเหมือนกับแหลกสลาย ร่างทั้งร่างของฉันถูกอัดเต็ม ๆ ด้วยรถยนต์คันนี้ ตัวของฉันลอยขึ้นก่อนจะตกลงมาที่พื้นถนน ลมหายใจของฉันโรยริน ในสมองของเธอเหลือไว้แค่คำพูดของแม่ คำพูดที่เคยเอ่ยเตือนฉัน
“แม่คะ หนูอยากย้อนเวลากลับไป...” ฉันภาวนาอ้อนวอนต่อพระผู้เป็นเจ้า อยากย้อนเวลากลับไป แต่ตอนนี้ฉันไม่ไหวเลย
ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าของใครหลายคนที่วิ่งเข้ามา หนึ่งในนั้นคือพ่อของลูกที่อยู่ในท้องของฉัน เขารอฉันอยู่แค่ฟากถนน
“ดา อึก ดะดา!!!” เสียงในหูของฉันอื้ออึง ฉันลืมตาไม่ได้แล้วแม้จะอยากเห็นใบหน้าของเขา แม้แต่เสียงของเขาฉันก็ไม่ได้ยินแล้วตอนนี้ ส่วนสมองของฉันมันกำลังทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดของฉันตั้งแต่เกิด ตั้งแต่ได้พบกับผู้ชายคนนี้ เราฝ่าฟันอุปสรรคด้วยกันมานัดต่อนัด
...แต่ทำไมกันเล่า
ฉันถึงไม่มีโอกาสได้ใช้ชีวิตกับเขา นี่น่ะเหรออาการของคนใกล้ตาย ภาพในวันวานมันถึงชัดเจนมากถึงเพียงนี้...
- Writer
