สวาทรักคนพาฬ

Chapter​ 1   ส่งเธอสู่ประตูวิวาห์​                    ยามเช้ามืดของปลายเดือนพฤศจิกายน​ อากาศเริ่มเย็นลงจากอุณหภูมิที่ลดลงต่ำ...ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่ห่มคลุมด้วยอารมณ์หมองเศร้า​ เสียงสะอื้นดังแว่วมาเกือบตลอดทั้งคืน           บุษบากรซุกหน้ากับหมอนที่ชุ่มโชกด้วยหยาดน้ำตาแห่งความเสียใจ​ หล่อนร้องไห้จนน้ำตาไม่มีจะไหล...หน้าคนใจร้ายตามมาหลอกหลอนจนนอนไม่หลับ​ ทรมานเหลือเกิน​ อยากให้วันพรุ่งนี้มาถึงโดยเร็ว           มือนุ่มทาบลงบนท้องน้อยแล้วไล้ไปมาอย่างช้า​ ๆ​ สายใยรักแผ่ซ่านซึมลึก​ เรียกหยาดน้ำใส​ ๆ​ ให้ไหลออกมาอีกครั้ง...วันนี้แล้ว...คนที่เคยรักก็จะเดินเข้าสู่ประตูวิวาห์​ กับคนที่เป็นดังเงาของหล่อน...คคนางค์           เวลาก็ช่างเดินหน้าไม่ค่อยท่า หล่อนไม่อยากลุกจากเตียงนอนไปทำอะไรทั้งนั้น​ หากแต่ว่าเสียงเคาะประตูก็ดังถี่ขึ้นเรื่อย​ ๆ​ หล่อนรีบปาดน้ำตาทิ้งไปด้วยหลังมือ           "คุณแม่ให้มาปลุกคุณดาว​ค่ะ​ บอกให้รีบแต่งตัวแล้วก็ตามไปที่โรงแรม"           คนมาบอกมองมาด้วยแววตาเจือความสงสาร​ เห็นแววตาคู่นั้นบวมเห่อ​ ทำไมหล่อนจะไม่รู้​ บุษบากรนั้นไม่อยากไปร่วมงานแต่งของอดีตคนรัก​ สัมผัสได้และเข้าใจดี​ คนที่รักกำลังจะเป็นของคนอื่น​ ไม่มีใครทานไหวกับความเจ็บปวดที่ต้องเผชิญ           ไม่เข้าใจคนในบ้านหลังนี้​ ทำเป็นเหมือนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร​ หากแต่ก็ยอมให้งานแต่งเกิดขึ้นโดยไม่สนใจความรู้สึกของลูกสาวคนเล็ก​ หล่อนเลยเชื่อว่า​เพราะอำนาจเงินที่ทำให้เป็นไป​ เงินของจอมทัพจะช่วยพยุงกิจการที่กำลังจะล่มให้เดินหน้าต่อไปได้​           ก็เลยหมายมั่นใครสักคน​ก็ได้ให้แต่งงานกับเขา และสุดท้ายคคนางค์ก็เป็นเจ้าสาวผู้โชคดี           "ขอบใจจ้ะ..." บุษบากรคลี่ยิ้มเศร้า​ ๆ​ ก่อนจะรีบปิดประตูหนีสายตาของแม่บ้าน...ร่างอ่อนแรงยืนเอาหลังพิงบานประตู​ คิดอย่างร้าวรวด...หล่อนจะทำได้ไหม กับการปั้นหน้าไปร่วมงานวิวาห์​ หลั่งรินน้ำสังข์ให้อดีตคนรักด้วยมือของหล่อนเอง​           หากแต่ก็ต้องไป...หล่อนจะพาเขาไป...โซ่รักคล้องใจที่จอมทัพและหล่อนร่วมกันสร้างขึ้นมา​ จะพาเขาไปร่วมอวยพรส่งพ่อเข้าสู่ประตูวิวาห์​ ให้พ่อของเขาสร้างครอบครัวอย่างมีความสุขอยู่กับผู้หญิงอีกคนที่ไม่ใช่เธอ           ส่วนหล่อนและลูก​ ก็คงต้องก้าวเดินต่อไป​บนเส้น ทางที่ไม่มีเขาเคียงข้าง...เพียงลำพัง  ++++++           ภายในห้องน้ำของโรงแรมที่ใช้จัดงาน...บุษบากรมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่​ แม้หยาดน้ำตาจะแห้งเหือดเพราะกดมันเอาไว้​ หากแต่ร่องรอยแห่งความเสียใจยังคงปรากฎให้เห็นทางแววตา​ หล่อนพยายามแล้วที่อาศัยการแต่งหน้าช่วยปกปิด​ แต่...มันก็คงจะใช้หลอกทุกคนไม่ได้อยู่ดี           แว่นสายตาถูกหยิบออกมาจากกระเป๋า​ คงจะช่วยแก้ขัดได้...หล่อนสวมมันลงบนกรอบหน้ารูปไข่​ ปลายนิ้วสางไปตามเส้นผม จัดทรงผมให้ได้ทรง​ มองสำรวจความเรียบร้อยของเดรสสีทองเรียบหรูเข้ากับตีมของงาน​ หล่อนไม่ต้องกังวลเรื่องหาเสื้อผ้า...เลือดเนื้อเชื้อไขของเจ้าบ่าวนั้นเพิ่งก่อเกิด​ ไม่มีใครรู้ถึงความผิดปกตินอกจากหล่อนคนเดียวเท่านั้น           ตัดสินใจเด็ดเดี่ยว​ ในเมื่อเขาเลือกทางเดินที่ไม่มีหล่อนเคียงข้าง​ ก็คงต้องทำใจยอมรับ​ และทำไม่ได้​ หากจะเดินเข้าไปบอกใคร​ ๆ​ ว่าผู้ชายคนนั้นคือสามี           ไม่ใช่แค่สามี​ แต่เขาคือพ่อของลูก คือคนที่หล่อนยังไม่อาจตัดใจ​ แม้เขาจะใจร้ายทำกันได้ลง           งานแต่งถูกจัดขึ้นแบบเรียบง่าย​ หลังจากผ่านพิธีช่วงเช้าก็จะต่อด้วยงานเลี้ยงทันทีโดยไม่ต้องรอช่วงค่ำ​ เพื่อไม่ให้แขกเสียเวลาและประหยัดเวลา​ไปด้วยในตัว           ที่จริงหล่อนควรจะไปยืนอยู่ตรงนั้น...ตำแหน่งเพื่อนเจ้าสาวที่ยามนี้มีญาติคนอื่นทำหน้าที่​ เพราะใจไม่เข้มแข็งพอ​ จึงโกหกทางบ้านว่าไม่สบาย           เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวมองดูเหมาะสมกันดี...หล่อนแค่นยิ้มหยันให้กับโชคชะตา...ใช่...หล่อนต้องคิดว่ามันเหมาะ สม​ เพราะเจ้าสาวที่นั่งเคียงข้างเจ้าบ่าวนั้นมีใบหน้าที่เหมือนกับเธอราวกับโคลนนิ่งกันมา มันต่างกันที่ว่าเขาไม่ได้เลือกเธอ           มองใบหน้าคมคร้ามที่เคยได้สัมผัส นับจากวันนี้ไปหล่อนหมดสิทธิ์ในตัวเขาอย่างแท้จริง           คนใจสลายยืนแอบอยู่ในมุมมืด​อย่างเศร้า​ ๆ​ รอจน กระทั่งแขกบางตา...สูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกเพื่อเดินออกไปตรงนั้น​ ตรงตั่งรดน้ำสังข์​ ยามสองขาค่อย​ ๆ​ ก้าวเดินเข้าไป​ หล่อนรู้สึกว่าร่างกายช่างเบาหวิวเหลือเกิน           'เพียงดาว!'           จอมทัพผงะเล็กน้อยคล้ายตกใจ​ เขาเงยหน้าขึ้นมอง​ สบตากับหล่อนผ่านแว่นสายตาที่ใช้อำพราง...ร่องรอยเห่อแดงบวมช้ำ​ ไม่อาจปกปิดเขาได้           หล่อนกำลังตีหน้าเศร้าให้เขาสงสาร​ มันจะไม่ได้ผลอีกต่อไป​ เขาจะไม่มีวันเห็นใจเธอ...ผู้หญิงร่านรัก! ​           ชายหนุ่มบดกรามจนเป็นสันนูนเบือนหน้าหนี​ ราวกับว่าโกรธกันมาแต่ชาติปางไหน...คคนางค์หรี่ตามองเจ้าบ่าวที่กำลังออกอาการ​ หล่อนกำลังหวาดระแวง​ กลัวเหลือเกินกับถ่านไฟเก่าที่ยังไม่มอดดับ​           บุษบากรขบกรามแน่น​ มองมือที่พนมรับน้ำสังข์อยู่บนตั่งด้วยใจที่สั่นระรัว​ มือสั่น​ ๆ​ บรรจงหลั่งรินน้ำสังข์ลงไป​ หยาดน้ำที่หลั่งรินทำหล่อนน้ำตาร่วง​ วินาทีนั้นเหมือนโลกถล่มทลาย​ อยากทิ้งตัวลงฟูมฟายประท้วงเจ้าสาวขอทวงสามีคืน           ธรรมเนียมไทยว่าไว้​ ห้ามคนอายุน้อยกว่าหลั่งน้ำ ศักดิ์สิทธิ์​ แต่วันนี้หล่อนขอแหกกฎ​ อยากพาลูกได้มาร่วมอวยพรให้กับพ่อเป็นครั้งสุดท้าย​ หลังจากนี้เส้นทางเดินก็จะเป็นเหมือนเส้นขนาน​ อาจไม่ได้พบกันอีก