บทที่ 12 ความแค้น
ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมผมถึงเป็นแบบนี้ผมไม่ได้เจอใครที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนี้มากนานแล้ว
“เป็นอะไรหรือป่าวค่ะ คุณกรคุณ”
“เป็นสิ คุณทำให้ผมคิดถึงคุณเข้าแล้วว”
“ฉันเองก็คิดถึงคุณค่ะ”
“ทำไมคุณถึงทำให้ผมหึงได้ขนาดนี้”
“55555อาจจะเป็นเพราะ...”เธอเอามือลูบมายังปากผมก่อนที่จะค่อยๆรูปลงมาเรื่อยๆ
“จะเอาตรงนี้เลยเหรอหื้มมม”
“55555ใจเย็นสิค่ะ คุณก็คิดแต่เรื่องแบบนั้นอย่างเดียวเลยนะ”
“แล้วคุณไม่ชอบเหรออ หืมมม...”
“ชอบค่ะ แต่บ้างครั้งก็แอบน้อยใจที่คุณคิดแต่เรื่องแบบนี้”ดูทำหน้าเขาสิไม่ให้ผมหลงได้ไง อ้อนขนาดนี้
“ก่อนหน้านี้อาจจะใช่แต่ตอนนี้ไม่แล้ว ผมว่าผมชอบคุณแล้วแหละคุณลิตา”ผมตัดสินใจบอกความจริงไป เพราะเธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นเธอเข้ามาทำให้ผมร้อนรน เธอเข้ามาทำให้ผมหึง
“55555ฉันควรดีใจใช่ไหมค่ะ”
“ใช่สิ”
“รู้สึกดีจังแหะ...”
“ผมเองก็เหมือนกัน”
หลังจ
