วันต่อมา...
มหาวิทยาลัย
เอี๊ยดดดดด
“วันนี้ไม่เห็นต้องไปรับเลย” เราพูดขึ้นเมื่อรถจอดสนิทเพราะว่าเมื่อเช้านี้พี่ไซมอนไปรับฉันที่บ้าน
“ก็ไม่ให้นอนด้วยนี่น่าพี่เลยต้องไปรับหนู” นะหนู -////- ทำไมมันเขินจังนะ?
“จะให้นอนได้ยังไงอย่ามาโทษกันนะ” ความจริงแล้วเขาขอนอนที่บ้านเมื่อคืนนี้แต่เราไม่ยอมเพราะเป็นผู้หญิงจะให้ผู้ชายที่ยังไม่ได้แต่งงานมานอนด้วยได้ยังไงแถมยังไม่มีใครอยู่บ้านอีก แต่เขาก็พยายามหาเหตุผลมาเหมือนกันว่าเราเป็นผู้หญิงอยู่บ้านคนเดียวมันอันตรายแต่เราก็ยังไม่ยอมจนเริ่มเบะจะร้องไห้ เขาเลยยอมกลับแต่มีข้อแม้ว่าตอนเช้าจะมารับเราที่บ้าน เราที่ไม่มีเลือกเลยต้องยอมตกลงไปเพื่อที่จะให้เขายอมกลับไปซะดี ๆ
“เข้าใจแล้วค้าบบ ไปลงไปเรียนได้แล้ว”
“ตัวเองก็ต้องไปเรียนเหมือนกันเถอะแต่ว่า...” เรานึกขึ้นได้ว่าวันนี้เราเลิกเย็นเลยนี่น่า
“มีอะไรห
