“ขอบคุณนะคะพี่พาย มันคงจะแพงมากแน่เลย”
“แล้วไงล่ะครับ ถ้าพี่อยากให้น้องม่าน ต่อให้แพงแค่ไหนพี่ก็หามาให้น้องม่านได้” พี่พายยิ้มและก้าวเท้ามาหยุดตรงหน้าฉัน พลางเลื่อนฝ่ามือไปตามแก้มของฉันและเกี่ยวเอาเส้นผมของฉันไปพันนิ้วมือเล่น ก้มใบหน้าลงมาดอมดมจนฉันเอี้ยวตัวหนีใบหน้าหล่อเหลาที่หันมามองเกือบจะแนบชิดกัน “เข้าบ้านเถอะ ดึกแล้ว”
“ค่ะ ม่านขอตัวนะคะ” ยิ้มให้กับเขาพลางโบกมือให้พี่พายที่ขับรถไป ฉันจึงพาตัวเองขึ้นมาบนห้องและครุ่นคิดกับพฤติกรรมของพี่พายที่ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปจนฉันงุนงง อาจจะเพราะพี่พายโตขึ้นแล้วก็ได้มั้งฉันคิดแบบนั้น เพราะพี่ทิศเหนือเองก็เปลี่ยนไปเวลาโตเป็นผู้ใหญ่ สงสัยฉันคงจะคิดมากไปเองแน่ๆ
Rrr
เสียงมือถือดังขึ้นเรียกสติให้ฉันผละจากกระเป๋าใบใหม่ที่ถึงเวลาจะเปลี่ยนเอามาใช้แล้ว เอื้อมไปหยิบมือถือที่อยู่บนหัวนอนออกมาดูปลายสายก็ต้องอมยิ้มออกมา
“ฮัลโหลว่าไงพิม”
(“ม่าน เธออยู่บ้านใช่
