“แต่ไม่ได้อ้อนแบบที่ทำกับพี่สงคราม... แบบนี้ม่านทำกับพี่สงครามคนเดียว” พอเธอพูดอารมณ์หงุดหงิดและใบหน้าเรียบเฉยที่แสดงออกไปเป็นอันหยุดลง คลี่ยิ้มบางก้มลงจูบหน้าผากเธออย่างโหยหา
“แล้วอาการเป็นยังไงบ้าง?”
“ดีขึ้นแล้วค่ะ มะรืนก็กลับไปพักที่บ้านได้แล้ว แต่ม่านจะไปอยู่คอนโดนะ พี่สงครามจะได้มาหาม่านได้”
“วางแผนเก่ง” นอกจากจะอ้อนเก่งแล้ว ยังวางแผนเก่งด้วยนะ “หิวหรือเปล่า ซื้อของที่อยากกินมาให้แล้ว มีดอกกุหลาบมาฝากด้วย”
เอี้ยวตัวไปหยิบช่อดอกกุหลาบมาส่งให้ม่านฟ้า เธอกอดช่อดอกไม้ของผมแน่นและก้มลงดอมดมกุหลาบและหันเอาไปไว้บนหัวเตียงซึ่งมีที่วางออกมานิดหน่อย ก่อนจะดึงผมให้นั่งลงตรงหน้ากอดลำคอและโน้มมาเตรียมตัวจูบผม
“อะไรกัน ใจร้อน”
“ก็ม่านคิดถึง” ผมประคองเอวม่านฟ้าให้ขยับมานั่งคร่อมบนตัก เธอตกใจไม่น้อยแต่ก็ยอมที่จะทำตามเมื่อผมกระชับเอวเธอแน่นขึ้นจนใบหน้าขยับมาใกล้กัน ไม่รอช้าให้เธอได้สัมผัสผมเองท
