“...” ผมมองเธอที่อมยิ้มให้อย่างร่าเริง เธอเคยมีเรื่องอะไรให้เครียดไหมเนี่ย? มองโลกในแง่ดีมากเกินไปหรือเปล่า
“ถ้าม่านท้องขึ้นมา เราก็แค่ดูแลเขา ม่านขอแค่พี่สงครามไม่ทิ้งม่านกับลูก... ก็ไม่มีอะไรจะต้องกลัวแล้วค่ะ”
โน้มใบหน้าขึ้นมาหอมแก้มผม แต่ผมไม่คิดแบบนั้น ม่านฟ้ายังต้องมีอนาคตอีกไกลและผมไม่อยากให้ม่านฟ้าต้องมาจบอนาคตนั่งเลี้ยงลูกทั้งที่ยังไม่ถึงเวลา ถอนหายใจและกอดกระชับร่างเธออย่างแนบแน่น
“ฉันจะไม่ยอมให้เธอหมดอนาคตเพราะเรื่องนี้แน่ม่านฟ้า”
“คะ?” เธอเงยหน้ามองสบตากับผม
“ถึงตอนนั้น... วันที่เธอโตพอ เพียบพร้อมในทุกๆ อย่าง เราค่อยมีลูกกัน” พูดเหมือนว่าอนาคตผมกับเธอจะแต่งงานกัน มีครอบครัวที่สุขสันต์ ผมคิดไปถึงตอนนั้นได้ยังไงวะ งงใจตัวเองแหะ
“ก็ได้ค่ะ ม่านจะรอวันนั้นแต่ขณะที่รอ พี่สงครามก็ห้ามที่จะฝืนใจตัวเองนะคะ” เลิกคิ้วขึ้นก่อนจะยิ้มมุมปากให้กับเธอที่จูบปากผมอย่างแนบแน่น
“เด็กหื่น”
“
