“กะ ก็ไม่ยอมไลค์เอง” เป็นฉันที่หวั่นไหวกับการกระทำของเขา เมื่อรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ถูกส่งมาให้ รู้สึกขนลุกไปทั้งตัวเมื่อท่านั่งที่อยู่บนตักเขามันหมิ่นเหม่จนน่าเกลียด “ม่าน...”
“ลงไปได้แล้ว” ดันเอวฉันให้ถอยห่างลงจากตัก และหยิบมือถือของตัวเองไปเล่นต่อ โดยที่ฉันเองสินะที่ใจเต้นแรงกับท่าทาง คำพูดของเขา
อันตรายมากจริงๆ พี่สงครามในโหมดนี้!
ตอนนี้เราสองคนมานั่งอยู่ที่ห้องอาหารซึ่งอาหารบนโต๊ะทำเอาฉันตาโต นานแค่ไหนแล้วไม่รู้ที่ฉันไม่ได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากับคนในบ้าน ตั้งแต่พี่ทิศเหนือไปเรียนต่อ พ่อก็ไม่มีเวลา ฉันจึงพาตัวเองออกไปอยู่คอนโดเพื่อคลายความเหงา ไปปาร์ตี้บ้างตามประสาคนที่ไม่มีใครบงการ
“อาหารที่คุณป้าทำอร่อยมากเลยนะคะ” ยิ้มกว้างเมื่อสะกิดให้พี่สงครามตักเนื้อไก่อบซอสที่ชวนน้ำลายสอ
“กินดีๆ รีบกินไปไหน?” โดนร่างสูงใกล้ตัวเอ็ด แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร
“ก็ม่านหิวนี่นา”
“เอาเถอะจ๊ะ ทานเยอะๆ
