“เดี๋ยวสิ มาหาเรื่องฉันแล้วคิดจะหนีหรือไง!”
“ก็ไปแจ้งความสิ พ่อฉันใหญ่นะ ใครกันแน่ที่จะโดนข้อหา” หันไปมองหล่อนและขู่ด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง ฉันไม่เคยใช้อำนาจของพ่อเอามาข่มขู่ แต่เพราะผู้ชายอย่างเขายืนอยู่ด้วยต่างหาก ฉันถึงได้ทำแบบนั้น
“เดี๋ยว” ฉันได้ยินเสียงพี่สงครามเรียกรั้งแต่ไม่คิดจะหยุดเดินเลยสักนิด คว้ามือเพื่อนไว้แต่ก็ถูกดึงต้นแขนไว้ด้วยฝ่ามืออุ่นร้อนที่ดึงร่างฉันเข้าหาตัว เงยหน้าสบตากับเขาพร้อมเบ้ปากอย่างไม่พอใจ
“ปล่อยม่าน ไปโอ๋คนของพี่นู้นสิ!” พยักเพยิดหน้าไปทางด้านหลัง แต่พี่สงครามกลับไม่ทำแบบนั้น เขาถอนหายใจและเอื้อมมือมาติดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวให้ฉัน ที่เพิ่งจะรู้ว่าถูกกระชากจนหลุดออกไปจนเห็นซับในสีขาว
“เธอมันงี่เง่า” ไม่วายต่อว่าฉันให้รู้สึกน้อยใจกับสิ่งที่เขาทำ “น่ารำคาญชะมัด”
“ก็ไม่ต้องมายุ่ง”
“ใครกันแน่ที่ยุ่ง” เขาหรี่สายตามองฉัน กระดุมเหลือเพียงไม่กี่เม็ดแต่เพราะเหล
