ปิดฉากรัก #11
:: อดใจไม่ไหว ::
“รอฉันได้ไหมม่านฟ้า...”
ฉันกลืนน้ำลายลงคอเมื่อมองคนตัวโตกำลังกอดรัดร่างของฉัน แถมใบหน้าหล่อเหลายังคงซบอยู่ตรงลำคอ มันรู้สึกตื้นตันใจจนสุขล้น ในที่สุดพี่สงครามก็ยอมให้ฉันมีโอกาสเข้าไปอยู่กับเขา แม้ว่าจะบอกให้ฉันรอเขา รอให้เขาพร้อมที่จะลืมเรื่องราวอะไรสักอย่างที่ฉันยังไม่รู้และไม่คิดจะถามด้วยซ้ำ เพราะฉันอยากให้เขาเล่ามันให้ฉันฟังเองดีกว่าถามคาดคั้น
สองแขนโอบกอดแผ่นหลังกว้างและลูบไล้ไปมาอย่างแผ่วเบา ฉันยิ้มกว้างและก้มลงจูบศีรษะของเขา ผมสีดำที่มีกลิ่นหอมเฉพาะเขา “ม่านรอได้ค่ะ”
พี่สงครามเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉัน “จริงเหรอ? แต่เธอทั้งน่ารัก ทั้งสดใส ใครๆ ต่างก็พากันมาจีบ... อาจจะมีสักคนที่ทำให้เธอหวั่นไหว”
“คนที่ทำให้ม่านหวั่นไหวมีแค่คนเดียวคือพี่สงคราม” พี่สงครามยิ้มมุมปากก่อนจะจรดริมฝีปากลงบนแก้มฉันอย่างแนบแน่น กลัวนะถ้าหากเขาจะติดไข้ แต่ถ้าได้สัมผัสแบบนี้จา
