“เลิกเรียนกี่โมง” ฉันหันไปมองสบตากับพี่สงคราม
“เออวันนี้เลิกห้าโมงเย็นค่ะ” พอบอกออกไปเขาก็เงียบ จนกระทั่งยี่หวามาถึงฉันเห็นเพื่อนต่อสายโทรหาจึงลงจากรถพี่สงครามแต่ไม่วายหันไปมองเขาก่อน “ขอบคุณนะคะที่มาส่งม่าน แล้วเจอกันนะคะ”
โบกมือให้กับเขาและวิ่งตรงไปยังหน้าคณะพร้อมกับจับมือยี่หวาไว้แน่น อย่างน้อยพี่กันก็เกรงใจยี่หวาที่เป็นเพื่อนฉันอะนะ “น้องม่าน พี่มารอตั้งนาน หลบหน้าพี่ทำไมคะ?”
“ม่านเปล่านะคะ ม่านเรียนนี่”
“เย็นนี้พี่รอนะคะ พี่อยากพาน้องม่านไปทานข้าวมื้อค่ำด้วยกัน” ฉันกอดแขนยี่หวาไว้แน่นจนเพื่อนรู้ดี
“ไม่ดีกว่าค่ะพี่กัน วันนี้ม่านกับยี่หวามีนัดไปทำเล็บกัน”
“ไม่เป็นไร พี่ไปรอได้ครับ เอาเป็นว่าพี่จะรอที่หน้าคณะนะคะ ห้ามปฏิเสธพี่อีกนะ” พูดแกมขู่บังคับโดยที่ฉันทำได้เพียงเดินหนีเขาไป เวลาแบบนี้เขามักจะเอาเรื่องของพ่อมาอ้าง ขู่ว่าจะให้พ่อของเขาย้ายพ่อฉันไปประจำที่อื่นบ้าง ให้พ่อทำงานหนัก
