Chapter 5
1030 Words
Kasalukuyan..
Ax's POV
"Glory" I mouthed that time while holding our wedding ring.
Nanatili akong walang kibo sa oras ng aking flight. And it's making me stressed out. Kaya nga ayaw 'kong mag commute like this f*****g trash of---
Hindi ko na lang naipagpatuloy iyon dahil nasipat ko na naman ang makulit na batang nakatitig lang sa akin.
"Hijo. Anong tinitingin mo? " walang emosyon na tanong ko pa sa batang iyon.
"Ang panget mo po! You look like monster. Pero 'yong sad.."
Napaawang ang bibig ko sa katabilan ng batang 'yon.
"You speak Tagalog well.." naibulalas ko sa pagkakamangha.
Tumango pa ito bago ipwenesto ang kanyang nakabukang palad.
"I can speak five language po señor.." Sabi pa nito na dahilan para malaglag ang panga ko sa gulat.
The hell?!
Naungusan yata ako ng batang 'to, ah? Aapat lang kasi ang alam kong lenggwahe.
Tagalog. English. Spanish at Italian.
"Hmm.. Would you mind if you can tell me? " sabat ko pa sa kanya na tila masaya namang magpa unlak.
"I can speak Spanish... English.. French.. Chinese and Tagalog po.. " ngiting ngiti pa ito habang nagka-count ng kanyang maliliit na daliri.
"Whoah." I mouthed. Habang nakataas ang dalawang kilay na gulat na gulat.
"How old are you again?" dagdag ko pa.
Pero imbes na sumagot ay nakabukas ulit ang kanyang palad. That makes me confuse a bit.
Hmm.. Five years old?
He's f*****g five years old? Having that kinda intellectual... Ugh! Damn it! Parang nanliit ako sa utak ko ngayon.
"Uhm. Ano nga ulit name mo?" pag iiba ko pa ng topic sa kanya.
"I am Devign Dale Vexell---"
"Hey! Shut your mouth Dev--! " putol pa ng baklang katabi nito.
"I told you not no talk to.. " sinipat pa niya ang gawi ko.
"--strangers. " dagdag pa niya na ikinataas kilay ko.
Dahil d'on ay hindi na nagsalita ang bata at sumandal na lang sa upuan at nakatulog.
Seriously, this kid is a pro!
I bet how lucky his parents to have him.
Napangiti pa ako sa sarili by that time. I think I've change now. Hindi na ako ang Ax na naiinis sa mga batang gaya nito.
It's almost five years since that stupidity. And here I am now, nakaka angat na sa nasabing corporation. I excel, I outcome and I've mold myself as better what I am now today.
Axell. This is my name for this moment.
The Lord Boss of Collins Company. I am now twenty five kicking-state-of-fuckingness years old. Tss.
Napailing na lang ako sa sarili habang namumutawi ang nagdaang panahon.
How gross I am before..
Tss.
***
Kakalapag ko lang sa NAIA terminal, at heto't naiinis dahil sa maalinsangan na panahon.
I feel that something's burning my suit inside. At tanaw ko pa ang tirik na araw.
"Ugh! Crap this time zone! " galing akong California na may malamig na klima, habang napadpad ako ngayon dito sa halos makatustang tirik na araw ng Pinas.
Kahit pa inis na inis, ay naitahak ko na lang sa kung saan dapat ako mapunta ang aking sarili. And how strange am I while walking to the broad hallway, 'cause I literally saw myself helping some strangers to carry their things.
Ako ba talaga 'to?
Bitbit ko pa ang mga maleta ng baklang iyon at nang batang karga karga nito. Tulog na tulog iyon dahil siguro sa byahe.
Nang mapunta na kami sa exit lounge ay nagpaalam pa sa akin ang baklang iyon.
"Thank you pala.. " sambit nito na nahihiyang ngumiti.
I just stand still without any word.
"Thank you ha. At sorry kung napagsalitaan kita--"
"--No need. You're right, he must not talk to strangers.. He's young and weak. " sabi ko pa na tinutukoy ang batang paslit.
Ngumiti ito at nauna nang maglakad.
Nanatili ako sa ganuong posisyon habang nakita ko pang may kung sinong sumalubong sa mga ito. Isang matandang babae at isang ginoo na tantya ko'y may katawang pang army.
Nanatili lang akong nakatitig sa distansya ng mga ito.
I stare to that old woman na tantya ko'y nasa 50's. She's slim and morena beauty.
Wait.
Parang nakita ko na ito sa kung saan ah?!
Napahawak pa ako sa aking punong noo habang inaalala kung saan iyon.
And it reminds me the magazine I checked last time on my seat.
She's that woman! The Asia's famous architect - interior designer.
What's her name again?
Mariin ko pang ipinikit muli ang mga mata.
"Yeah. Yolly Veloso. "
Naisambit ko pa sa mababang boses.
Mayamaya'y nagsialisan na ito sa aking harapan habang napansin ko pang tila nakatitig sa akin ang ginoong may malaking katawan. He check me from my head to my pointed La Scarpa Limited Edition Black pair of shoes.
"Weird" I mouthed.
Until I keep myself on the track again. Napansin ko pa ang isang lalaking nakatingin lang sa gawi ko.
It's Rix. My flash feet.
"Welcome my Lord.." yumukod pa ito sa akin.
Dalidaling lumapit pa ako at binulongan ito ng mariin.
"Shut that mouth of yours or I'll kill you with my goddamn hands. "
"Sorry my Lord. My bad. "
"Just call me Axell! "
"Yes my.. Axell."
"Ugh! Stupid! Take that word. "
"Yes Axell." nakayuko pa rin na saad ni Rix. He is a bit older than me, and for Christ's sake, I don't told you guys.
They're siblings. Rix, Heron, and Lance. And they're my f*****g childhood friends sa courtyard Spain. Sila ang naatasan sa akin na magbantay hanggang sa pagtanda ko. They we're born to serve me for the rest of their lives. Iyon ang tungkulin nila, kaya naman halos sila na lang yata ang kasakasama ko simula nang mamatay sila dad at mom.
Maituturing ko na rin silang mga kapatid kahit pa halos distansyado silang tatlo sa akin. Hindi ko man aminin, pero natatakot sila sa gaya kong patpatin at maliit ang bayag kaysa sa kanilang halos nagpapakamatay na yatang magpalaki ng braso sa gym.
"Let's go." sabi ko pa sa kaniya na tinapik ko lang sa braso para mawala ang kanyang pagiging pormal.
"Let's have a drink, man.." dugtong ko pa.
"Yes , Axell." bantulutot na responde ni Rix.
And we exit that terminal with a high f*****g speed limit.
Eat our dust folks!
...itutuloy.
- Writer
