Mistulang bumagal ang paggalaw ng mundo para kay Yvonne. Tila nawalan din siya ng paningin at pandinig. Patuloy lamang siya sa pagtakbo sa tila walang katapusan na daan. Wala siyang pakiealam sa paligid, sa itsura niyang hindi na kaaya-aya sa paningin ng iba dahil sa magulo niyang buhok at nagkalat na itim na eyeliner niya, sa mga taong sinisigawan siya sa tuwing mababangga niya at sa mga paa niyang hinubaran na niya ng suot niyang heels at nasusugatan na dahil sa walang tigil niyang pagtakbo sa lupa.
Gustong-gusto na ni Yvonne na makarating sa paroroonan niya ngunit pakiramdam niya ay mas lalo siyang lumalayo. Hindi siya makarating-rating kaya naman mas lalo siyang naluluha.
“Hintayin mo ako,” mahinang sambit ni Yvonne habang nagpapatuloy pa rin siya sa pagtakbo at hindi sumusuko. “Plea
