เทใจ : EP8
1316 Words
ข้อเท้าของฉันดีขึ้นแค่เพียงนิดหน่อย เวลาเดินเพื่อนจะช่วยประคอง วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระคนอื่นมาก ไม่ใช่ว่าเก็บคำพูดของพี่คนนั้นมาคิดหรอกนะ แต่มันรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ
อย่างช่วงพัก ปกติจะพากันไปกินที่โรงอาหารกลาง แต่วันนี้เพื่อนรักทั้งสามลงความเห็นตรงกันว่านั่งกินที่ใต้ตึก ลูกหมีและโยเกิร์ตอาสาไปซื้ออาหารมากินกันที่นี่ เพราะเพื่อนไม่อยากให้ฉันต้องเดินมากนัก หากบนตึกให้กินได้ ก็คงจะนั่งกินกันบนนั้นเลยแหละ
ได้เวลาเลิกคลาส ฉันนั่งรอให้ทุกคนออกไปจนหมด ไม่อยากไปเบียดเสียดแทรกกลุ่มคนที่ออรอออกห้อง โดยที่มีใบบัวอยู่เป็นเพื่อน โยเกิร์ตมีงานที่ต้องทำ เธอจึงพุ่งตัวออกไปเป็นคนแรกและคนที่สองก็คือนางลูกหมีนั่นแหละ
“กลับกับบัวนะ คุณพ่อบัวมารับ” เสียงหวานจากคนข้าง ๆ ดังขึ้น ฉันแสดงสีหน้าเกรงใจในทันที ใบบัวจึงพูดต่อ “ไม่ต้องเกรงใจ หอแอลอยู่แค่นี้เอง”
“ขอบคุณมากนะ” เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงอ่อนลง ไม่ชอบตัวเองในสถานการณ์แบบนี้เลยแฮะ ไม่ชอบที่ทุกคนต้องให้ความช่วยเหลือแบบนี้ นอกจากใบบัวจะช่วยประคองแล้ว ยังจะเอากระเป๋าไปถือให้อีก แต่ฉันไม่ให้หรอกนะ ฉันพอไหวก็ทำเอง
Rrrr
-พี่ชาย-
“ฮัลโหล” ฉันหยุดยืนอยู่ที่ขั้นบันได จากตอนแรกยืนกึ่งกลาง มีนักศึกษาจะเดินขึ้นมาจึงต้องประคองตัวเองมายืนชิดราวบันได
“(รอแป๊บนะ ไม่เกินสิบนาที)”
“ยังไงนะ” ย่นหัวคิ้วเข้าหากัน รออะไร โทรผิดหรือเปล่า
“(ให้รอแป๊บหนึ่งไง เข้าใจยากเหรอ)”
“ไม่ โทรผิดป้ะเนี่ย”
“(ไม่ผิดโว้ย พี่ใกล้ถึงแล้ว ติดไฟแดงอยู่ แอลรอพี่แป๊บหนึ่ง เดินออกจากตึกมาหรือยัง จะให้รับตรงไหน)”
“มารับเหรอ” ฉันก้าวลงบันไดไปด้วย ถามพี่เอ็กซ์ไปด้วย หากยืนนิ่งจนวางสายก็เกรงใจคนอื่นที่เดินขึ้นเดินลง และเกรงใจใบบัวที่ต้องมายืนรอไปด้วย
“(เออดิ)”
“โอเค แอลรอหน้าตึกคณะ”
“เออ ๆ” แล้วพี่ชายฉันก็ตัดสายไปเลย
“เดี๋ยวพี่ชายมารับ บัวกลับเลยนะ แอลรอคนเดียวได้” ฉันหันไปพูดกับใบบัวเมื่อลงมาถึงที่ใต้ตึกแล้ว
“โอเค งั้นบัวไปก่อนนะ บาย” ใบบัวไม่ถามอะไรต่อ เธอเดินออกไปที่รถของคุณพ่อตัวเองซึ่งเจ้าของรถออกมายืนรออยู่ ฉันยกมือไหว้ท่านด้วยท่าทางนอบน้อม ทว่าอีกฝ่ายกลับรับไหว้แบบส่ง ๆ เหมือนไม่ได้เต็มใจจะรับไหว้สักเท่าไหร่ ดีแล้วล่ะที่พี่เอ็กซ์มารับ หากฉันต้องร่วมเดินทางกลับด้วย คงอึดอัดไม่น้อย
ไม่นานนักรถสัญชาติยุโรปก็แล่นเข้ามาจอดที่หน้าตึก ฉันจำได้ว่านี่คือรถพี่เอ็กซ์เขาเคยถ่ายส่งมาให้ดู ฉันกำลังจะหยัดกายขึ้นยืน พี่ชายฉันก็รีบพุ่งเข้ามาประคองไว้ ทำอย่างกับรู้ว่าฉันปวดข้อเท้าอยู่ทั้งที่ฉันยังไม่แสดงอาการเจ็บปวดออกมาให้เขาเห็นเลย
“ทำไมวันนี้ถึงมารับอะ” เมื่อได้นั่งเบาะหน้าคู่กับคนขับเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ถามสิ่งที่สงสัยออกมา
“จะมาอวดรถ” เขาตอบโดยที่สายตาจับจ้องไปยังเบื้องหน้า ก่อนจะหันมายิ้มกริ่มให้ฉัน “สวยว่ะ ชื่อไรรู้ป้ะ”
“จะไปรู้เหรอ ไม่ได้รู้จักทั้งมอนะ” นักศึกษาหญิงเดินผ่านเป็นกลุ่ม พี่ชายฉันนี่มองจนเหลียวหลัง และเมื่อไม่ได้คำตอบจากฉันเขาก็ออกอาการเสียดาย
มารับฉัน มาอวดรถ หรือมาส่องสาวกันแน่!
“รถคันเก่านี่ขายให้ใครไป” ฉันถามเมื่อรถเริ่มเคลื่อนตัวช้า ๆ ที่ช้านี่ไม่ใช่อะไรหรอกนะ เขามองสาวไปตลอดทาง!
“ความจำสั้นจังวะ กินไรที่มีประโยชน์หน่อยดิ ความจำจะได้ดีขึ้น”
“ขอคำตอบ” ถามเพื่อรอคำตอบ ไม่ใช่ถามเพื่อให้เขาว่า!
“ก็คุณน้อยไง”
“ขายไปกี่บาท”
“เจ็ดแสนกว่า ๆ ถามไม?” เขาให้คำตอบและก็ตั้งคำถามด้วยความงุนงง
“คือ…” หัวใจฉันเต้นตึกตักระรัว ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี เลือกที่จะหยุดค้างไว้แค่นั้นแล้วมองออกไปกระจกข้าง
พี่เอ็กซ์ยืนยันว่าขายให้คุณน้อย…
พี่เจกับคุณน้อย…ฉันอดคิดไปไกลไม่ได้จริง ๆ เรื่องราวมันทำให้ฉันคิดอย่างนั้น…
“มีไรป้ะ”
ฉันส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ มือของฉันประสานกันแน่นอยู่บนตัก เวลาปรับอารมณ์ที่มันกำลังจะระบายน้ำใส ๆ ออกผ่านทางดวงตา ฉันเผลอจิกเล็บเข้าที่มือของตัวเอง
“มือโคตรสาก ทำอย่างกับทำงานหนักงั้นแหละ” สารถีแยกมือของฉันออกจากกันด้วยการเอามือข้างขวาของฉันไปกุมไว้บนตักของตัวเอง และที่เขาพูดมาเมื่อกี้ก็แค่จะเบี่ยงเบนให้ฉันหันไปสนใจเรื่องมือมากกว่า มันสากที่ไหนกัน ออกจะนุ่มนิ่มน่าจับ
“เอาครีมมะ เดี๋ยวซื้อให้” พี่เอ็กซ์ยังชวนคุยต่อ ยิ่งพี่ชายของฉันพยายามให้ฉันลืมเรื่องไม่ดีไปเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งรู้สึกอ่อนแอลงมากเท่านั้น
หยาดน้ำตาร่วงแหมะ ฉันยกมืออีกข้างขึ้นเกลี่ยออกจากพวงแก้มไปแบบลวก ๆ แต่อีกคนก็เห็นได้ทัน
“แค่บอกว่ามือสากก็ร้องไห้ละ อ่อนแอฉิบ” เป็นจังหวะที่ติดไฟแดงพอดี พี่ชายของฉันจึงเปลี่ยนจากการกุมมือเป็นลูบศีรษะของฉันแทน “บางสิ่งบางอย่างก็ไม่มีค่าพอให้ต้องเสียน้ำตาให้หรอกนะ ร้องไห้ตอนเห็นมดขี้ไม่ออกยังมีค่ากว่า”
มดขี้ไม่ออก?
ฉันหันไปมองหน้าคนที่กระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนที่จะปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ เช็ดน้ำตาเช็ดขี้มูกแล้วโผเข้ากอดเอวเขาไว้แน่น
“ขอบคุณนะพี่เอ็กซ์”
“เรื่อง?”
“…” นั่นสิเรื่องอะไร แม้ว่าเขาจะพูดเหมือนรู้เรื่องราวของฉัน แต่เขาก็ไม่ได้พูดออกมาตรง ๆ นี่นา “ที่มารับแอล”
“แค่นี้เอง ไม่เห็นต้องขอบคุณ” เขาว่าพลางเหยียบคันเร่งให้รถเคลื่อนตัว ฉันจึงปล่อยกอดออกเพื่อให้เขาได้ขับอย่างถนัด
“อยู่กินข้าวกับแอลได้ป้ะ หาคนเลี้ยงอยู่อะ” เปล่าหรอก…ฉันแค่อยากให้พี่ชายอยู่ด้วยเฉย ๆ
เวลาปกติพี่เอ็กซ์แทบไม่มาหาฉัน
หากจะร้องขอให้เขาอยู่ด้วยในเวลาที่อ่อนแอ เขาน่าจะให้ฉันได้…
“ได้ดิ อยากกินไรล่ะ”
“ข้าวต้มกุ๊ย แต่ร้านเปิดสองทุ่มอะ พี่เอ็กซ์รอได้ป้ะ”
“สบายมากจ้ะ”
พี่เอ็กซ์แวะซื้อปลาหมึกย่าง ลูกชิ้นปิ้งก่อนที่จะถึงซอยที่ฉันอยู่ ระหว่างนี้จะได้กินรองท้องกันก่อน
Rrrr
-สุดหล่อของแอล-
“(แอลกลับหอหรือยัง)” น้ำเสียงที่เขาใช้ถามฉันยังคงมีความสดใสอยู่ ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
“กลับแล้ว”
“(ว้า เสียดายจัง แต่ก็โอเคจ้ะ งั้นแค่นี้นะ)”
ฉันกดวางสายไปหลังจากที่เขาพูดจบ เป็นบ้าเป็นบออะไรถึงโทรมาอีก การกระทำก่อนหน้านี้มันคืออะไร ฉันพรูลมหายใจออกมายาว ๆ ราวกับปล่อยเรื่องราวว้าวุ่นใจออกมาด้วย…
- Writer
