CHAPTER 6
Game’s part
“กลับบ้านเลยใช่ป้ะ” ผมถามคนนั่งเบาะข้าง ๆ ที่มีอาการเหนื่อยล้าจากการทำงานมาทั้งวัน
“อื้อ” เธอหันมาส่งยิ้มหวาน ๆ ให้แล้วปรับเบาะเอนไปอีกหน่อยไม่ให้ตั้งตรงจนเกินไป
“วันนี้ลูกค้าเยอะเหรอ”
“ไม่หรอก แต่ว่าวันนี้ส่งมอบถึงบ้าน นั่งไปกับรถสไลด์ ไปสุพรรณนู่น”
“อ๋อ แวะกินอะไรหน่อยไหม ถึงบ้านจะได้พักผ่อนได้เลย”
“ไม่อะ”
ผมก็ไม่เซ้าซี้ถามอะไรต่อ ท่าทางเธอเหมือนอยากจะพักผ่อนเสียมากกว่า นุชทำงานที่โชว์รูมรถสัญชาติญี่ปุ่นแห่งหนึ่งแถวรังสิต เธอมักจะโทรให้ผมไปรับในวันที่ทำงานเหนื่อย ๆ ไม่อยากนั่งรถกลับเอง ซึ่งผมก็ไม่ติดอะไร ที่อู่ก็ให้ลูกน้องคอยดูแลรับลูกค้า จึงออกไปหานุชได้เสมอในเวลาที่เธอต้องการให้ไป
เราพบกันในงานมอเตอร์โชว์ เธอได้ไปที่งาน 1วัน ก็ดันเป็นวันเดียวกับที่ผมไป เห็นครั้งแรกรู้สึกสะดุดตา รูปร่างหน้าตาไม่แพ้พริตตี้ที่ยืนคู่กับรถ ก็เลยเข้าไปพูดคุยและขอไลน์ไว้ติดต่อ
