(Marko POV)
Hindi na umalis sa bisig ni Charity si Chace. Kapag ibibigay sa akin umiiyak na parang iniwanan. Nakakaawa pa naman ang hitsura nito kapag umiiyak. Tahimik lang kaming nakaupo sa may bench. Nasa bisig ko naman si Markos na panay sulyap sa akin. Masaya ako dahil magkapareho kami ng pangalan ng anak ko. Ibig sabihin na may pitak pa din ako sa puso niya. Kahit na sinasabi niyang hindi na niya ako mahal. Alam kong mahal niya pa din ako. Ramdam ko yun. Alam kong hindi pa nito kayang sabihin ang totoo. Ginagalang ko iyon.
"Bibili lang ako ng makakain natin. Anong gusto mong kainin hon?" tanong ko. Hindi ito lumingon sa akin.
"K-kahit ano." tipid na sabi nito. Nakita kong nakasubsob sa dibdib ni Charity si Chace. Hinahaplos naman ang likod ng anak ko.
"Isasama ko lang si Markos. D
