ทวงรัก 9 | ทำเอาเอง
1264 Words
“หึ” มาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากพร้อมกับส่งเสียงเบาๆ ในลำคออย่างเย้ยหยัน คนที่หยิ่งผยองในวันนั้น กำลังอ้อนวอนขอโอกาสด้วยในวันนี้
“ทำไม”
“คุณบอกว่าถ้าศิลาจัดการฉันไม่ได้ เขาก็จะหันไปเล่นงานคนรอบข้างของฉันแทน ถ้าฉันยอมเป็นของเล่นให้คุณ คุณจะช่วยปกป้องพวกเขาได้ไหม”
“เห็นฉันใจดีขนาดนั้นเลยรึไง”
“คุณยังอยากได้ฉันไปเป็นของเล่นอยู่ไหม” เธอถามกลับพร้อมกับมองหน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัว
“เธอมีอะไรดี”
“ถ้าฉันไม่มีอะไรดี คุณคงไม่อยากได้ฉันไปเป็นของเล่น”
ฮันเตอร์มองลีอาร์นิ่งๆ มุมปากผยักผุดรอยยิ้มเล็กๆ ความกล้าหาญในการต่อปากต่อคำของลีอาร์ยังคงไม่แผ่วลงไป ตอนแรกนึกรำคาญและหงุดหงิด ทว่าตอนนี้กลับรู้สึกว่าเธอเริ่มน่าสนใจขึ้นมา
ลีอาร์มักทำในสิ่งที่คนอื่นไม่เคยทำ
พรึ่บ…
ลีอาร์ขึ้นมานั่งคร่อมหน้าตักมาเฟียหนุ่มในขณะที่รถกำลังแล่นบนถนน เรียวตะมองภาพนั้นผ่านกระจกหลังแล้วลอบยิ้มกับความกล้าหาญของหญิงสาว
มาเฟียหนุ่มมองคนตรงหน้านิ่งๆ โดยไม่พูดอะไร เธอใช้มือทั้งสองวางบนไหล่ เลื่อนมือข้างหนึ่งขึ้นมาสัมผัสใบหน้าหล่อเหลาอย่างถือวิสาสะ ก่อนที่จะประกบจูบลงบนริมฝีปากหยักได้รูป
“อื้อ!” เธอส่งเสียงร้องในลำคอ เมื่อถูกฮันเตอร์จับล็อกท้ายทอยแล้วจูบกลับมาอย่างป่าเถื่อน ฟันแหลมคมกัดริมฝีปากบางจนเลือดไหลซึม ทว่าเขาก็ยังไม่ยอมหยุดการกระทำดังกล่าว
“อ่อนหัด” จูบไม่เป็นยังกล้าท้าทาย สายตาคมเข้มมองเลือดบนริมฝีปากสีระเรื่ออย่างเย็นชา
“แต่คนอ่อนหัดอย่างฉันทำให้คุณอยากได้ไปเป็นของเล่นได้ นับว่าเก่งมากแล้วนะ”
“เก่งแล้วก็น่าจะรู้ ว่าควรปฏิบัติแบบไหนเวลาอยู่กับฉัน”
ลีอาร์ก้าวลงจากตักฮันเตอร์ไปนั่งลงที่เดิม
“ยังอยากให้ฉันเป็นของเล่นของคุณอยู่ไหม” ถามเขาอีกรอบ
“นอกจากเรื่องความปลอดภัยคนพวกนั้น เธอยังต้องการอะไรอีก” ลีอาร์เป็นคนฉลาด คงไม่ได้มีแค่เหตุผลเดียวที่เธอยอมตกลงมาเป็นของเล่นของเขา
“ถ้าฉันบอกว่าอยากให้คุณช่วยเอาเจย์เคกรุ๊ปมาคืนฉันล่ะคะ”
“หึ นอกจากไม่ได้กำไรแล้วยังขาดทุน”
“ชิ แล้วจะถามทำไม…” เธอพึมพำเบาๆ พร้อมกับเบือนใบหน้ามองออกไปนอกกระจกรถหรูราคาแพง
แม้ดูเหมือนหมดหวังที่จะได้เจย์เคกรุ๊ปคืน ทว่าก็ไม่ถอดใจง่ายๆ เธอต้องได้บริษัทของครอบครัวคืนในสักวัน
•••
“ที่นี่คือที่ไหน?” ก้าวลงจากรถแล้วกวาดสายตามองสถานที่แปลกใหม่ไม่คุ้นเคย ในขณะที่ริมฝีปากขยับถามฮันเตอร์ด้วยความอยากรู้
“บ้านของฉัน”
นี่บ้านหรือวังเนี่ย… ทำไมมันถึงใหญ่โตขนาดนี้ พื้นที่บ้านกว้างขวางไม่รู้กี่ไร่ ทรงบ้านแนวโมเดิร์นหรูหรา มีชายชุดดำประจำจุดต่างๆ เพื่อรักษาความปลอดภัย
โฮ่ง!
เสียงอันทรงพลังของสุนัขตัวหนึ่งเรียกความสนใจจากเธอให้หันไปมอง ภาพสุนัขตัวใหญ่สายพันธุ์ ‘โดเบอร์แมน’ สีดำกำลังวิ่งตรงมาทางนี้ เธอคลี่ยิ้มกว้างแล้วย่อตัวลงไปหาสุนัขตัวนั้นตามสัญชาตญาณโดยไม่รู้สึกกลัว
“ร็อคเก็ต…”
เจ้าโดเบอร์แมนที่ใครต่อใครต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าโหดและน่ากลัว พอเจอลีอาร์ก็นอนกลิ้งบนพื้นหงายท้องให้อย่างไว้ใจ สีหน้ามันดูดีใจที่เห็นหญิงสาว ลิ้นสีชมพูยาวๆ ตวัดเลียใบหน้าสวยหวานด้วยความคิดถึง
“ปกติร็อคเก็ตมันไม่ให้คนอื่นจับตัวง่ายๆ” นอกจากเขาร็อคเก็ตหวงตัวกับคนอื่นมาก แอบแปลกใจที่มันกลับไม่หวงตัวกับลีอาร์เลยสักนิด มิหนำซ้ำยังนอนหงายท้องให้อย่างไว้วางใจ ท่าทางดีใจของมันตอนนี้ไม่ต่างจากเห็นเจ้าของกลับบ้านแล้ววิ่งเข้ามาทักทายอย่างคิดถึง
อีกอย่างลีอาร์ยังเรียกชื่อมันทั้งที่เขาไม่เคยบอกมาก่อน แถมเป็นครั้งแรกที่เธอและร็อคเก็ตเจอกัน แต่ทำไม…ถึงทำเหมือนเคยเจอกันมาก่อนอย่างไรอย่างนั้น
“เป็นไงบ้างร็อคเก็ต”
โฮ่ง โฮ่ง
ร็อคเก็ตเห่าใหญ่เลย มันคงดีใจที่เห็นเธอ ไม่คิดเลยว่ามันจะจำเธอได้เพราะเป็นเวลาหลายปีแล้วที่ห่างกัน
“เคยเจอมันมาก่อนเหรอ”
“ค่ะ ตอนนั้นเล่นด้วยกันทุกวันเลย”
เขาไม่ถามต่อ ยืนมองลีอาร์เล่นกับร็อคเก็ตนิ่งๆ ก่อนจะเดินเข้าไปข้างในบ้านเพราะข้างนอกอากาศค่อนข้างร้อนอบอ้าว
“พาฉันมาที่นี่ทำไม” เธอเดินตามฮันเตอร์เข้าไปข้างในบ้านพร้อมกับเอ่ยถาม
“ตามฉันมา”
เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินตามฮันเตอร์ขึ้นไปข้างบน การตกแต่งภายในบ้านหลังนี้บ่งบอกถึงตัวตนเจ้าของได้ดี ของตกแต่งบางชิ้นหายากและมีราคาแพงสมฐานะ ตั้งแต่เริ่มก้าวขาเข้ามาข้างใน กลิ่นอายของความมีอำนาจก็แผ่ซ่านออกมาทันที
สมแล้วที่เป็นบ้านของมาเฟีย…
“หะ…ห้องนอน?”
“จะเปลี่ยนใจก็ได้ไม่มีใครว่า” พูดพลางถอดสูทแล้วโยนลงโซฟาสีดำ ก่อนจะเลื่อนมือขึ้นมาแกะเนกไทออก ปลดกระดุมเสื้อลงสามเม็ดและพับแขนเสื้อขึ้น
เขาเดินไปหย่อนตัวนั่งลงโซฟา มือคว้าน้ำสีเหลืองอำพันตรงหน้ามาเทลงแก้ว เอนแผ่นหลังพิงพนักโซฟาแล้วยกขาไขว่กัน สายตามองไปยังลีอาร์อีกครั้ง
“ถ้าต้องการทำแบบเมื่อคืนตอนนี้ ฉะ…ฉันไม่ไหว”
“ฉันไม่ได้ถามว่าเธอไหวรึไม่ไหว” เขาบอกลีอาร์เสียงเรียบ ก่อนจะยกแก้วน้ำสีเหลืองอำพันขึ้นจิบอย่างใจเย็น
“ประตูอยู่ตรงนั้น จะเดินออกไปก็ได้ถ้าไม่อยากทำ”
เธอมองเสี้ยวใบหน้าหล่อเหลาของฮันเตอร์แล้วสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปนั่งคร่อมบนตักแกร่งอย่างถือวิสาสะ ตอนนี้เขายังมีประโยชน์สำหรับเธออยู่ ยอมไปก่อน ได้ในสิ่งที่ต้องการเมื่อไหร่ค่อยหาทางชิ่งหนี
“ดื่มให้หมดแก้ว” เขายื่นแก้วที่เพิ่งดื่มไปให้ลีอาร์
ลีอาร์รับมาแล้วกลั้นใจกระดกให้หมดแก้วตามที่มาเฟียหนุ่มออกคำสั่ง ฮันเตอร์มองการกระทำของคนตรงหน้านิ่งๆ สายตาเลื่อนลงมามองลำคอระหงที่กำลังกลืนของเหลวสีเหลืองอำพัน ก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้แล้วใช้ปลายลิ้นสากตวัดเลียจนร่างบางสะดุ้งโหยง
กลิ่นหอมเย้ายวนปลุกปั่นอารมณ์ปรารถนาจนตื่นตัว มือหนาสอดเข้าไปใต้กระโปรงลูบไล้เรียวขาอ่อน ลีอาร์ที่กำลังพยายามดื่มน้ำเมาให้หมดแก้วนั่งสั่นระริก
“มะ…หมดแล้ว”
ใบหน้าหล่อเหลาผละออกจากซอกคอลีอาร์ สายตามองแก้วน้ำสีเหลืองอำพัน ก่อนจะแย่งมาแล้ววางลงบนโต๊ะกระจกลายหินอ่อน
“ถ้าจะทำแบบเมื่อคืน ขออะไรอย่างนึงได้ไหม”
“อะไร”
“…อย่าทำแรงได้ไหม”
“งั้นก็ทำเอาเอง”
“คะ?”
ริมฝีปากหยักได้รูปเฉียดผ่านหน้าแก้มไปยังใบหูลีอาร์ ก่อนจะขยับบอกหญิงสาวอีกครั้ง
“ขย่มเอง”
- Writer
