บทนำ
1288 Words
ธีรัชถือแฟ้มเอกสารเดินตรงไปพบกับผู้บริหารระดับสูงในห้องประธานบริษัท ท่านเรียกตัวเขาให้เข้าพบด่วนเหมือนมีอะไรบางอย่างจะคุยด้วย
"มาพบท่านประธานครับ"
"เชิญทางนี้เลยค่ะ"
เขาเดินตามเลขาของชายหนุ่มไปก่อนจะโค้งตัวเล็กน้อยเมื่อเจอเขากำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะกับท่านรองประธาน หรือคุณดัสกรลูกชายคนโตของท่าน
"สวัสดีครับท่านประธาน ท่านรอง"
"มานั่งก่อนสิธีรัช"
เขาเดินไปนั่งลงตรงหน้าของทั้งสองคน พวกเขาคือเจ้าของบริษัท MIA GROUP บริษัทที่ทำเกี่ยวกับนำเข้าอะไหล่ยานยนต์ ลิสซิ่ง ไฟแนนซ์ ธุรกิจประกันภัยรถยนต์ ศูนย์บริการรถยนต์ เอาเป็นว่าเยอะแยะไปหมดรวยมากไม่รู้จะรวยไปถึงไหนว่างั้นเถอะ
"ครับ ท่านทั้งสองมีอะไรอยากจะคุยกับผมรึเปล่าครับ"
"จะถามว่าไปตรวจงานมาเป็นยังไงบ้าง"
"ไม่มีอะไรน่าห่วงครับ ทุกอย่างเรียบร้อยดีแต่ผมยังไม่ได้ไปสาขาที่เชียงใหม่ ว่าจะรอช่วงกระจายสินค้าผมจะไปตรวจทีเดียว"
ณเรศพยักหน้าออกมาอย่างพอใจ เขาจองตัวชายหนุ่มคนนี้ไว้ตั้งแต่เป็นเด็กฝึกงาน เป็นนักเรียนทุนเกียรตินิยมอันดับหนึ่งสาขาวิศวกรรมยานยนต์ ความรู้ความสามารถเก่งกว่าพนักงานที่เขามีอีก วัยรุ่นที่มีสมองอันชาญฉลาดเขาไม่ควรปล่อยไปไหนไกล
"เบิกค่าเดินทางจากฝ่ายบัญชีเลยนะ ไม่ต้องสำรองเองเวลาจะเดินทางไปไหน"
"ครับท่าน ผมทำเรื่องไว้แล้วครับ แล้วชิ้นส่วนที่เสียหายทางแผนกได้แก้ไขแล้วครับ"
"ขอบใจมากถ้าไม่ได้นายคงแย่ ถ้าอนาคตมีโครงการแลกเปลี่ยนความรู้กับบริษัทในต่างประเทศ ฉันจะส่งนายไปแน่นอนเตรียมตัวไว้เลย"
ธีระโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาอย่างภูมิใจที่ตัวเองพัฒนาความสามารถขึ้นมาอีกขั้น จากเด็กธรรมดาลูกแม่ค้าข้างทาง หลังจากเรียนจบจนตอนนี้ห้าปีแล้วที่เขาใช้ความสามารถของตัวเองไต่เต้าจากพนักงานธรรมดาจนกลายมาเป็นหัวหน้าแผนก
"ขอบคุณมากครับที่ท่านประธานเห็นในความสามารถของผม ผมจะไม่ทำให้ผิดหวังครับ"
"แล้วนี่ทานข้าว พวกเราจะออกไปทานข้างนอกกันพอดี ไปด้วยกันมั้ยจะได้คุยกัน"
ดัสกรเอ่ยชวนเขา เห็นมาหลายปีก็เอ็นดูเหมือนน้องเหมือนนุงไปแล้ว เขาเป็นเด็กที่พัฒนาตัวเองอยู่ตลอดและยอมรับฟังคำสอนจากทุกคนไม่เคยเถียง เรียนรู้ทุกอย่างด้วยตัวเองจนได้ดีถึงทุกวันนี้
"ดะ..."
แอ๊ดดดดดดด
"พี่ธีอยู่ที่นี่เอง น้องดาไปหาที่ห้องทำงานก็ไม่เจอ"
หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างดีใจที่ได้เจอชายหนุ่ม หญิงสาววิ่งไปกอดแขนเขาไว้ก่อนจะหันไปทักทายคุณพ่อกับพี่ชายของเธอ
"คุณพ่อ พี่ดัช"
"ไงน้องสาว"
สองพ่อลูกหันไปมองดาริกาน้องสาวและลูกสาวคนสุดท้องของบ้าน ทั้งสองคนพอรู้ว่าเธอชอบพอลูกน้องของพวกเขาแต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะไม่กล้าเล่นด้วย คงเพราะเห็นว่าเป็นลูกเจ้านายจึงเลี่ยงที่จะยุ่งเกี่ยวด้วยในสถานะนั้น แต่เป็นลูกสาวเขาเองที่ออกนอกหน้าจนเกินงาม
"ไหนบอกไปช็อปปิ้งกับเพื่อนไง"
"ไม่เอาค่ะน้องดาเบื่อ พี่ธีคะเราไปกินข้าวกันดีกว่า"
เขาเหลือบสายตามองทั้งสองคนก่อนจะพยายามดึงมือตัวเองออก เขาไม่อยากให้ใครมองดาริกาไม่ดี และที่สำคัญที่สุดไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากให้ลูกคบกับคนที่ไม่มีอะไรอย่างเขาหรอก ถึงจะรักมากแค่ไหนเขาก็ต้องห้ามใจเอาไว้ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร
"ผมคงไปด้วยไม่ได้พอดีว่ามีนัดแล้วครับ"
"นัดกับใครคะ น้องดาไปด้วยได้มั้ย"
หญิงสาวงอแงไม่ยอมท่าเดียว เขานัดกับใครผู้หญิงคนไหนเธอไม่มีทางยอมเด็ดขาด พี่ธีเป็นของเธอคนเดียวเท่านั้นคนอื่นอย่าหวังจะได้เข้ามาใกล้
"เอ่อ..."
"นัดกับพี่เนี่ยแหละ เพิ่งจะชวนกันไปทานข้าวเอง จะไปด้วยกันมั้ยล่ะ"
"งั้นน้องดาไปด้วยค่ะ น้องดาไปด้วยนะคะพี่ธี"
หญิงสาวกอดแขนชายหนุ่มเอ่ยออกมาเสียงอ้อน เขายิ้มแห้งออกมาก่อนจะพยักหน้าอย่างจำยอม ทำอะไรมากไม่ได้หรอกถึงยังไงเธอก็เป็นลูกของเจ้านาย ถ้าไม่มากเกินไปจนคนอื่นมองแล้วมันเสียภาพลักษณ์ของหญิงสาว เขาก็ปล่อยเลยตามเลยไป
"งั้นไปกันหมดนี่แหละ ร้านเดิมนะ"
ท่านณเรศเอ่ยออกมาก่อนจะเดินออกไปทันที ดาริกากอดแขนชายหนุ่มดึงตัวเขาให้ตามไปเช่นกัน ตลอดเวลาห้าปีมานี้เธอยังไม่ล้มเลิกความคิดที่จะตื้อชายหนุ่ม ห้าปีก่อนตอนที่เขาเรียนจบเธอใช้ความกล้าบอกรักเขาก่อนแต่สุดท้ายก็ได้คำตอบกลับมาว่าเขาคิดกับเธอแค่น้องสาวทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นเขาทำเหมือนรักเธออยู่เลย แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ยอมเด็ดขาด ตื้อทุกวันขนาดนี้ไม่รักไม่ใจอ่อนก็ให้มันรู้ไปสิ แต่นี่ก็ห้าปีแล้วนะทำไมเขาดูไม่สนใจเธอเลยล่ะ....
จากนั้นก็แยกย้ายกันไปคนละคันโดยดาริกาไปคันเดียวกับชายหนุ่ม เขาดึงเธอมายืนอยู่หน้าประตูรถก่อนจะมองเธอด้วยสีหน้าที่จริงจังมากจนหญิงสาวไม่กล้าเล่น
"ทำไมทำหน้าซีเรียสขนาดนั้นคะ"
"พี่เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าน้องดาควรจะรักษาภาพลักษณ์ของตัวเองบ้าง เราเป็นลูกสาวท่านประธานส่วนพี่เป็นแค่ลูกจ้าง แล้วเราทำแบบนั้นต่อหน้าคุณพ่อกับพี่ชายท่านจะมองยังไง"
"คุณพ่อไม่เห็นว่าอะไรน้องดาเลยค่ะ ท่านชอบพี่ธีจะตาย อีกอย่างน้องดารักพี่ธีทำไมต้องสนใจคนอื่น"
"ท่านชอบเพราะเรื่องงานไม่ใช่เรื่องส่วนตัว ไม่มีพ่อแม่คนไหนชอบใจที่ลูกยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายที่ไม่มีอะไรหรอก พี่ขอร้องนะน้องดาอย่าทำแบบนี้อีก"
หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มน้ำตาคลอ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพูดตัดความสัมพันธ์เราสองคนแบบนี้ ฟังทีไรเธอก็เจ็บปวดทุกครั้งแต่ก็ยังฝืนต่อเพราะเธอมั่นใจว่าเขารักเธอ แต่ด้วยฐานะเราสองคนต่างกันมากเกินไป ธีรัชเลือกที่จะถอยห่างออกจากเธอไปเพราะความคิดที่ว่าเขาไม่มีอะไรเหมาะสมกับเธอ
"พี่ธีไล่น้องดาอีกแล้วนะ"
"พี่ไม่ได้ไล่พี่แค่..."
หญิงสาวสะบัดหน้าใส่ชายหนุ่มมือเล็กปาดน้ำตาที่มันเอ่อล้นขอบตาออกมาอย่างอัดอั้น ไม่รู้ว่าเธอจะอดทนได้นานแค่ไหนแต่ตอนนี้เธอรักเขามากและยังทำใจไม่ได้ที่จะเลิกสนใจหรือทำเย็นชากับเขา ธีรัชมองหญิงสาวก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้จะทำยังไง เขาทำใจแข็งเย็นชากับเธอสารพัด แต่พอหญิงสาวโกรธเขาขึ้นมาจริงๆเขากลับเจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าเธอ
"น้องดาพี่ขอโทษ"
เขากุมมือหญิงสาวไว้ก่อนจะจับเธอหันหน้าเข้ามาหา ดาริกาสวมกอดเอวเขาไว้แน่นเสียงสะอื้นของเธอทำให้ชายหนุ่มเจ็บปวดตามไปด้วย
"ฮึก! อย่าใจร้ายกับน้องดานักเลย"
- Writer
