ตอนที่ 7 ร่วมงาน
936 Words
แกร๊ก!
ประตูถูกเปิดออกหลังจากบุคคลในห้อง ตำแหน่งผู้อำนวยการโรงพยาบาลให้สัญญาณอนุญาต ฟารินก้าวขาเรียวอย่างช้าๆ ปล่อยให้กลุ่มเพื่อนสาวรออยู่ที่ชั้นล่างเท่านั้น หากใครไม่ได้มีธุระสำคัญ เหล่าบอดี้การ์ดจะไม่ปล่อยให้ขึ้นมาที่ชั้นนี้เลย
"คือฉันเอาผลสรุปการรักษาคนไข้มาส่งค่ะ" ฟารินวางแฟ้มลงบนโต๊ะทำงานของซีคิว ไม่มีแม้จะเงยหน้าขึ้นมองคนมาเยือน ยังให้ความสำคัญแก่สมาร์ทโฟนเครื่องใหญ่ เผยรูปร่องรอยบาดแผลจำนวนมาก เหมือนกำลังเช็คผลชันสูตร ด้านข้างเต็มไปด้วยเอกสารต่างๆอีกเพียบ
"ฉันไม่ว่างพอที่จะอ่าน" เสียงเข้มบอก
"คือส่งพรุ่งนี้ใช่ไหมคะ" บรรยากาศนิ่งเงียบชวนกดดัน นั่นทำให้เธอคิดเองเออเองเสีย ดึงแฟ้มที่พึ่งวางไป เอาขึ้นมาถือไว้
"อ่านมา"
"เอ่อค่ะ..." ใบเอกสารต่างๆจำนวนมาก กว่ากลุ่มเธอจะช่วยกันเขียนเสร็จใช้เวลาเกือบชั่วโมง คงไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ฟารินค่อยๆอ่านให้เขาฟัง เสียงหวานใสๆ สรุปใจความเรียบง่าย ดวงตากลมเหลือบมองคนฟัง สลับมามองเอกสารในมือต่อ นักศึกษาแพทย์ใช่ว่าจะสบาย กลับไปต้องทบทวนตำราอีก เธอภาวนาในใจให้ปล่อยกลับไปเร็วๆสักที
"ไปได้" เสียงหวานๆยังอ่านไม่ทันจบดี ถูกพูดตัดบทแทรกเสียงก่อน
"คะ?...ลาก่อนสวัสดีค่ะ" เธอย้อนถามใหม่ ทว่าใบหน้าหล่อเหลายังไม่ละจากสมาร์ทโฟน ไม่พูดคำใดต่อ เธอจึงสรุปเองเออเองอีกครั้ง ยกมือบางพนมไหว้จากเรียบร้อยตามกิริยา ก่อนจะออกจากห้อง
.
.
.
ผับ SK
"ยัยจินแกแน่ใจนะว่าไทป์จัดงานวันเกิดที่นี่" ฟารินใช้แขนสะกิดเพื่อนสาว พอทราบว่างานวันเกิดเพื่อนชายคนสนิทถูกจัดที่นี่ เพื่อนสาวทั้งสองจับเธอแต่งตัวสุดเต็ม เนรมิตให้สวยงามแทบเป็นเป็นคนละคน ชุดเดรสสีแดงจัดจ้านตัดผิวขาวเนียนละออ สร้างความตะลึงให้ชายหนุ่มในผับพากันหลงมอง
"แน่ใจสิ เพื่อนของไทป์บอกฉันเอง" จินนี่ตอบกลับ การแต่งตัวธรรมดาเพื่อให้ฟารินดูโดดเด่นคนเดียวในกลุ่ม เธอจูบมึงเพื่อนสาวสองคน ตรงไปห้องที่รู้มา
"ฉันไม่เกี่ยวกลับก่อนได้ป่าว" ยี่หวาบอก ถึงพวกเธอจะมีผลการเรียนไม่ดี แต่ไม่เคยเกเรเที่ยวยามกลางคืน ค่อนข้างไร้เดียงสาในด้านนี้กันเลย เสียงดนตรีดังสนั่นปลุกใจ ทำคนฟังรู้สึกกังวล
"พวกเราก็เพื่อนไทป์นะจะกลัวอะไร" จินนี่พูดพร้อมกันเคาะเรียกบุคคลในห้อง
แกร๊ก!
"อ้าวฟา...มาได้ไงเนี้ย" ไทป์เองเปิดประตูออกมารับ สีหน้าตกใจเล็กน้อยแต่ยิ้มกว้างจนเห็นฟันเรียงตัว ยกมือลูบหัวเสียอาการ
"สุขสันต์วันเกิดนะไทป์ เราเอาของขวัญมาให้น่ะ ถ้างั้นเรากลับก่อนนะ" ฟารินเองแทบเสียอาการเช่นกัน รีบยื่นกล่องของขวัญเล็กๆให้ มันเป็นเงินเก็บจากการไปช่วยงานพาร์ทไทม์ ใบหน้าสวยแดงระเรื่อฉีกยิ้มกว้างพอกัน ยี่หว่าและจินนี่ต่างมองหน้าสองชายหญิงสลับกัน
"อยู่ร่วมงานกันก่อนนะฟา ที่นี่มีแต่เพื่อนพวกเราทั้งนั้น จินนี่กับยี่หว่าด้วย" ชายหนุ่มผายมือออกเชิงนั่งตรงโซฟา แสงไฟสลัวปรับเปลี่ยนสี แค่กั้นห้องด้วยกระจกใสถึงจะเน้นความเป็นส่วนตัว
"ไม่คิดว่าไทป์จะเที่ยวแบบนี้เป็นด้วย" จินนี่นั่งลงพร้อมตบลงบนโซฟาด้านข้าง ให้ยี่หวานั่งลงตาม จนฟารินต้องนั่งอีกตัวนึง
"พวกไอเขตบังคับน่ะ ใจจริงอยากอ่านหนังสือติวอยู่บ้านด้วยซ้ำ" ไทป์ยกมือเรียกเด็กเสิร์ฟจากด้านนอก หมายจะให้รินเครื่องดื่มบริการแก่กลุ่มเพื่อนสาว เขาเองไม่ใช่ผู้ชายเที่ยวกลางคืนเหมือนกัน
"แล้วนี่พวกเขตไปไหนกันล่ะ" ฟารินถามเพราะในห้องมีเพียงเขาคนเดียว
"มันบอกว่าจะไปเอาของขวัญมาให้หายไปเลย....แล้วนี่ดื่มกันนิดหน่อยได้ไหม" เครื่องดื่มแอลกอฮอล์จำนวนมากไม่มีเครื่องดื่มแบบอื่นเลย เขาหันมาบอกให้เด็กเสิร์ฟชงเพียงอ่อนๆเท่านั้น
"อ่อ...เอานิดเดียวนะ พวกเราไม่เคยกิน" จินนี่พูดดักเพื่อนสาวคนอื่นทันที มาสถานที่แบบนี้จะทำตัวแปลกประหลาดได้ยังไง แล้วพยักหน้าให้ฟารินกับยี่หว่าจำใจจิบเบาๆ
"กูพาของขวัญมาแล้ว!" เขตมาพร้อมกับสาวบริการแต่งตัวสุดเซ็กซี่ ทว่าต้องตลึงกว่าฟารินดูโดดเด่นแม้จะมีแสงไฟสลัวส่อง เขาพยามไม่บอกใครเพื่อจะแกล้งเพื่อนชายให้หลุดนิสัยเสือร้ายออกมา
"คือพวกเรามาขัดหรือเปล่า" ฟารินถามอย่างเกรงใจ แต่ข้างในก้อนเนื้อข้างซ้ายกำลังบีบรัด ตอนเห็นสาวสุดเซ็กซี่ตรงมาคล้องแขนไทป์
"ขอโทษนะครับ" เขาบอกอย่างสุภาพแกะมือบางนั้นออก
"กูอุตส่าห์เสียตังให้เพื่อมึงเชียว อย่างว่าล่ะเนอะสาวสวยใช่ว่าจะมีแค่ของขวัญจากกูอย่างเดียว" เขตล้วงกระเป๋าสตางค์ควักแบงค์จ่ายให้สาวสุดเซ็กซี่ ส่งสายตาเจ้าเล่ห์มองมายังฟารินให้เพื่อนชายรู้ตัว ไทป์รีบคว้าแขนเขตไว้ สายตาที่มองกลับช่างดุดัน หากใครจะล้ำเส้นเกิน
........................................
- Writer
