Chapter Twenty-five - Challenge Accepted
Nakahiga ako ngayon sa kama at nakatulala sa kisame. Tapos na akong kumain at maligo. Alas nueve na rin ng gabi at kahit medyo maaga pa naman ay pinili kong matulog na pero kahit anong gawin ko ay hindi naman ako makatulog. Hindi pa rin maalis sa aking isipan ang sinabi ni Maximillian sa akin kanina. Nagdadalawang isip pa rin ang aking puso at nagtatanong pa rin ang aking isipan ko dapat ko ba siyang paniwalaan at pagkatiwalaan.
Mahal ko siya, hindi ko ‘yon mapagkakaila pero ang sabihin niya sa akin na gusto niya ako? Hindi ko pa rin maproseso sa aking utak hanggang ngayon. It feels surreal but when I saw his eyes earlier, parang walang halong kasinungalingan. But I remembered what he said to me last time kung bakit siya nag-aalala kung may mang
