เมื่อมาเรียมเข้ามาในห้องกับผู้เป็นมารดา เขมิกาอดที่จะเป็นห่วงลูกสาวคนเดียวไม่ได้ ผู้ชายทุกคนไม่ได้หวังดีกับนารี พวกเขาหวังแค่เพียงเชยชมให้สาสมแก่ใจแล้วก็จะทิ้งเอาไว้เหมือนดอกไม้ข้างทาง
ซึ่งเวลานี้มันดึกแล้วเขมิกาจึงเดินเข้าห้องนอน นางไม่พูดไม่จาอะไร สิ่งที่เธอเห็นเมื่อครู่ผู้ชายคนนั้นที่มาส่งมาเรียม เขาไม่ใช่คนเขาธรรมดา ชายหนุ่มที่ดูเพอร์เฟกต์ไม่มีทางที่เขาจะมาจริงจังกับลูกสาวของเธอแน่นอน เด็กที่เกิดและโตมาในสถานที่แบบนี้ใครเขาจะมาอยากได้ไปเป็นคู่ชีวิต แม้จะสงสารลูกสาวเพียงใดเขมิกาก็ไม่อาจพามาเรียมออกไปจากที่นี่ได้ เพราะเงินที่เหลือไม่มาก ขนมที่ขายกำไรก็ไม่ค่อยดี ยังไงก็ต้องอดทนไว้จนกว่ามาเรียมจะเรียนจบ ซึ่งอีกไม่กี่ปีเธอจะพาลูกออกไปจากที่นี่ที่ ที่ผู้หญิงทุกคนไม่คิดอยากจะเดินเข้ามา แต่อย่างน้อยก็ยังดีที่มีที่ซุกหัวนอน ไม่ต้องระหกระเหินแรมรอนดังคนเร่ร่อนอยู่ไม่เป็นหลักเป็นแหล่ง
เช้าของวั
