วันเวลาล่วงเลยไปหนึ่งปีกับการขายขนมไทย ที่กำไรไม่ได้มากมายอะไร แต่เขมิกาพยายามเก็บหอมรอมริบเอาไว้ให้ได้มากที่สุด เพื่อเป็นค่าใช้จ่ายในการเรียนให้กับมาเรียม เมื่อเงินเก็บที่มีเริ่มจะหมดลงไปทุกทีมาเรียมยังคงขยันทำขนมไปส่งหลังเลิกเรียนทุกวันและวันนี้มีออเดอร์มากเป็นพิเศษ จนเธอต้องเหมาแท็กซี่ เพื่อเอาขนมไปส่งที่งานเลี้ยง พอไปถึงหน้าบ้านที่นัดรับขนม ซึ่งเวลานี้ก็ค่ำมากแล้วมาเรียมคิดว่ามันคือปราสาทพระราชวัง เพราะมันกว้างใหญ่ไพศาลมโหฬารเกินกว่าจะเป็นบ้านคนได้
เมื่อมาเรียมกดออดหน้าบ้าน สักพักก็มีคนมาเปิดประตูให้ จากนั้นรถแท็กซี่ก็เคลื่อนเข้าไปด้านในบ้านที่อยู่ลึกพอสมควร บ้านหลังใหญ่ที่มองเข้ามานั้นยิ่งเข้ามาด้านในยิ่งทำให้ตื่นตาตื่นใจ มาเรียมไม่คิดว่าชาตินี้จะได้เข้ามาเหยียบบ้านหลังใหญ่แบบนี้ เสียงเพลงดังอึกทึกครึกครื้น ผู้คนในงานแต่งตัวด้วยชุดราตรีสวยงามมาเรียมรีบนำขนมในถาดไปวางตามที่แม่บ้านสั่ง
